Леў Міхайлавіч Шакун
вучоны From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Леў Міхайлавіч Шакун[2] (14 верасня 1926 — 6 лістапада 1996[3]) — вучоны ў галіне мовазнаўства, доктар філалагічных навук (1966), прафесар (1967). Заслужаны работнік вышэйшай школы БССР (1979).
Remove ads
Біяграфія
Нарадзіўся ў вёсцы Браткава (сучасны аграгарадок у Капыльскім раёне Мінскай вобласці Беларусі). У час Вялікай Айчыннай вайны з кастрычніка 1942 па 20 ліпеня 1944 года ў партызанах, баец штаба 27-й партызанскай брыгады імя В. І. Чапаева[4]. У 1950 годзе скончыў філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта, у 1953 годзе — аспірантуру. З 1953 года працаваў у Беларускім дзяржаўным універсітэце на кафедры беларускай мовы філалагічнага факультэта, пасаду загадчыка якой займаў у 1966—1992 гадах.
Remove ads
Навуковая дзейнасць
Займаўся даследаваннем гісторыі і праблем развіцця беларускай літаратурнай мовы, словаўтварэння, праблем выкладання беларускай мовы ў вышэйшых навучальных установах. Вывучаў гісторыю беларускага мовазнаўства.
Сярод апублікаваных прац:
- Станаўленне і развіццё беларускай літаратурнай мовы (1959);
- Нарысы гісторыі беларускай літаратурнай мовы (1960);
- Марфемны слоўнік беларускай мовы (1975, 2-е выданне 1985, разам з А. М. Багдановічам);
- Словаўтварэнне (Мінск: Вышэйшая школа, 1978);
- Гісторыя беларускага мовазнаўства (1995).
Remove ads
Узнагароды
- Медаль «Партызану Айчыннай вайны» II ступені[4]
- Ордэн Айчыннай вайны II ступені (1985)[5]
- Дзяржаўная прэмія БССР 1986 года[2].
- Медаль Францыска Скарыны[6]
- Ганаровыя граматы Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР, граматы міністэрстваў і рэктарата Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта[6].
- Медалі
Зноскі
- Library of Congress Authorities — Library of Congress. Праверана 22 снежня 2019.
- Память народа — электронный банк документов периода Великой Отечественной войны(недаступная спасылка) (руск.)
Remove ads
Літаратура
Спасылкі
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads