Маўрыцый Эдуардавіч Прозар

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Прозар.

Маўрыцый Эдуардавіч Прозар (руск.: Маврикий Эдуардович Прозор; 16 (28) студзеня 1849, Вільня — 10 мая 1928, Сім'е, Францыя) — расійскі дыпламат.

Маўрыцый Эдуардавіч Прозар
Прозар[d]
Нараджэнне	16 (28) студзеня 1849 Вільня, Віленскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя
Смерць	10 мая 1928(1928-05-10)[1] (79 гадоў) Сім’е[d], дэпартамент Прыморскія Альпы, Францыя
Род	Прозары
Бацька	Эдвард Прозар[d]
Маці	Марыя з Залескіх[d]
Дзеці	Greta Prozor[d]
Адукацыя	Нацыянальнае ваеннае вучылішча[d]

Біяграфія

Паходзіў са шляхецкага роду Прозараў уласнага герба. Сын Эдварда Прозара і Марыі з Залеўскіх.

Не зусім абгрунтавана прэтэндаваў на графскі тытул. Дыпламат. У 1892—1895 гадах чыноўнік па адмысловых даручэннях пры міністры замежных спраў, у 1896—1897 гадах малодшы (другі) саветнік Міністэрства замежных спраў. Быў генеральным консулам у Вене і Жэневе.

У 1903 годзе — міністр-рэзідэнт у Веймары. У 1905—1909 гадах пасланец Расіі ў Бразіліі і Аргенцінскай Рэспубліцы^[2]. Сябраваў з бразільскім пісьменнікам і дыпламатам Жуакінам Набуку^[ru].

Прозарам былі ўсталяваны першыя дыпламатычныя адносіны паміж Расіяй і Парагваем. У 1909 годзе ён уручыў даверчыя граматы прэзідэнту Парагвая Эміліяна Гансалесу Навера^[ru][3]. У студзені 1909 года ім былі таксама ўсталяваны прамыя дыпламатычныя адносіны з Чылі^[4].

Аўтар некалькіх брашур па дыпламатычнай частцы. Быў знакам з Д. С. Меражкоўскім, творы якога перакладаў на французскую мову. У 1903 годзе ў Парыжы Прозар выпусціў перакладзеную ім на французскую мову кнігу Меражкоўскага «Талстой і Дастаеўскі». Знаўца творчасці Ібсена, перакладчык ягоных п’ес на французскую мову.

Сачыненні

• Прозор М. Характер Ибсеновских драм. (По поводу маленького Эльфа) // Северный вестник. 1895. № 6. С. 31-40
• Русские эмигранты в Бразилии: Донесение посланника в Рио-де-Жанейро. // Министерство иностранных дел. Сборник консульских донесений. [Выпуски 1-6]. — С.-Петербург : Товарищество Художественной Печати, 1905. -Выпуск 2. — С. 85 — 92. — В донесении рассказывается об истории переселения русских эмигрантов в Бразилию, о роде их занятий. В заключении упомянуто о двух основавшихся в Бразилии колониях русско-подданных поселенцев, из числа наиболее благоустроенных и процветающих, — «Марианна Пименталь» и «Барон де-Триумф».^[5]