Мікола Байкоў

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Байкоў.

Мікола (Мікалай Якаўлевіч) Байкоў (10 (22) лютага 1889, Бежацк, Цвярская губерня — 23 чэрвеня 1945, Мінск^[2]; псеўданім: Мікола Крывіч) — беларускі літаратуразнавец, мовазнавец, педагог. Дацэнт філалогіі^[3].

Мікола Байкоў
Мікалай Якаўлевіч Байкоў
Дата нараджэння	10 (22) лютага 1889
Месца нараджэння	Бежацк, Бежацкі павет[d], Цвярская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	не раней за 1945 ці 23 чэрвеня 1945(1945-06-23) (56 гадоў)
Месца смерці	Мінск, Мінская вобласць, Беларуская ССР, СССР
Грамадзянства	Расійская імперыя  СССР Беларуская ССР[1]
Род дзейнасці	літаратуразнавец, мовазнавец, педагог, лексікограф, беларусазнавец, літаратар
Навуковая сфера	літаратуразнаўства, мовазнаўства, педагогіка
Месца працы	Мінская духоўная семінарыя Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Максіма Танка Мінскія беларускія настаўніцкія курсы (1918) Менскі беларускі педагагічны тэхнікум Выдавецтва школьных падручнікаў і літаратуры для моладзі
Навуковая ступень	кандыдат багаслоўя[d]
Навуковае званне	дацэнт філалогіі
Альма-матар	Бежацкае духоўнае вучылішча[d] (1903) Маскоўская духоўная акадэмія (1913)
Член у	Навукова-тэрміналагічная камісія
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям'і святара бежацкай Пакроўскай турэмнай царквы. Браты — святары, свтмч. Іван Байкоў i свтмч. Якаў Байкоў.

Скончыў Бежацкае духоўнае вучылішча (1903), Цвярскую духоўную семінарыю (1909), Маскоўскую духоўную акадэмію (1913). Савет Акадэміі прысудзіў яму вучоную ступень кандыдата багаслоўя з прылічэннем да першага разраду (1913). Выкладаў філасофскія і педагагічныя дысцыпліны (логіку, псіхалогію, гісторыю філасофіі і дыдактыку) ў Мінскай духоўнай семінарыі, у гімназіі ды прыватных навучальных установах. Да рэвалюцыі жыў на Аляксандраўскай вуліцы, ў доме Кантаровіча, і на Георгіеўскай вуліцы, ў доме Хаецкага.

З 1918 чытаў лекцыі ў Мінскім настаўніцкім інстытуце і на Мінскіх беларускіх настаўніцкіх курсах. З 1921 года выкладчык МБПТ, вучоны сакратар Навукова-тэрміналагічнай камісіі Наркамасветы БССР, у 1922—1928 гадах Слоўнікавай камісіі Інбелкульту, потым Інстытуту мовазнаўства АН БССР.

Мікола Байкоў. 1922

Рэдактар часопісаў «Школа и культура Советской Белоруссии» (1919, 1921), з 1924 супрацоўнік часопісу «Асвета»^[4].

Арыштаваны ДПУ БССР 19 ліпеня 1930 года па абвінавачанні ў прыналежнасці да «Саюзу вызвалення Беларусі». Вызвалены 2 верасня 1930 года. На акадэмічную працу вярнуцца яму не дазволілі.

Па некаторых звестках, падчас нямецкай акупацыі працаваў у Інспектараце беларускіх школ і ў Выдавецтве школьных падручнікаў і літаратуры для моладзі ў Мінску. Улетку 1944 года выехаў у Германію, працаваў у рэдакцыі часопіса «Малады змагар». Працаваў у прапагандысцкім бюро «Вінета». Арыштаваны савецкай ваеннай контрразведкай «Смерш» у Берліне і перавезены ў Мінск, знаходзіўся ў мінскай турме. Далейшы лёс невядомы.^[5]

Памёр, паводле адной з версій, 23 чэрвеня 1945 года ў мінскай турме. Месца пахавання невядомае^[6].

Навуковая дзейнасць

Аўтар прац па літаратуразнаўстве, крытыцы і педагогіцы, укладальнік слоўнікаў: «Практычны расійска-беларускі слоўнік» (1924, разам з М. Гарэцкім), «Беларуска-рускі слоўнік» (1925), «Расійска-беларускі слоўнік» (1928, абодва разам са С. Некрашэвічам), «Практычны беларускі вайсковы слоўнік» (1927, разам з А. Бараноўскім).

Аўтар артыкулаў па педагогіцы, беларускай мове і літаратуры, у тым ліку «Паэма „Новая зямля“, як манументальны твор беларускай паэзіі» (1923), «Месца Я. Купалы ў беларускай літаратуры» (1928), «На лiтаратурныя тэмы» (1929).

Зноскі

1. https://zviazda.by/sites/default/files/pdf/2014/02/22lut-5.indd_.pdf
2. БелЭн 1996.
3. Ігар Кузняцоў. Носьбіты ідэі беларускай дзяржаўнасці — ахвяры таталітарнага рэжыму // Беларускі Гістарычны Зборнік — Białoruskie Zeszyty Historyczne nr 16
4. 120 гадоў з дня нараджэння Міколы Байкова
5. Юры Туронак. Беларуская кніга пад нямецкім кантролем (1939—1944). Менск, 2002
6. Байкоў Мікола – Белліт  (бел.) (7 ліпеня 2023). Праверана 20 ліпеня 2024.