Пінскі павет (Вялікае Княства Літоўскае)

Пі́нскі паве́т — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў складзе Берасцейскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага. Сталіца — Пінск.

Пінскі павет
Краіна	Вялікае Княства Літоўскае
Уваходзіць у	Берасцейскае ваяводства
Адміністрацыйны цэнтр	Пінск
Дата ўтварэння	1566
Кіраўнік	староста гродавы[d]
Насельніцтва	гл. Насельніцтва
Плошча	17[1] тыс.
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ваеннае ліхалецце (сярэдзіна XVII ст.) прычыніла павету моцнае спусташэнне. Колькасць дымаў скарацілася на 39 %^[2].

У склад Пінскага павета ўваходзіла тэрыторыя Пінскага гродавага і Лагішынскага старостваў (дзяржаўных валасцей) і прылеглыя прыватнаўласніцкія маёнткі. Найважнейшыя гарады і мястэчкі (паводле Геаграфічнага слоўніка Каралеўства Польскага і іншых краёў славянскіх): Янаў, Тураў, Давыд-Гарадок, Кажан-Гарадок, Лахва, Лагішын, Снядзін, Лунін.

Меў павятовую харугву блакітнага («лазуравага») колеру з выявай «Пагоні».^[1]

Самымі заможнымі і ўплывовымі шляхецкімі родамі рэгіянальнай эліты Пінскага павета, якія займалі самыя важныя земскія пасады і валодалі буйнымі маёнткамі, былі:

• у XIV—XVI стст. Полазы, Фурсовічы, Грычыны, Шчэпы, Шырмы, Орды, Фядковічы, Крывецкія, Любельскія, Галоўкі, Дамановічы, Веляціцкія, Пачапоўскія, Пілецкія, Пратасовічы, Уладзічы-Гадэбскія, Літвіновічы, Яцкевічы, Шаломічы, Прасаловічы, Саковічы, Палюховічы,
• у XVII—XVIII стст. — князі Друцкія-Любецкія, Скірмунты, Орды, Арэшкі, Куранецкія, Шырмы, Свяржынскія, Стравінскія, Тарлецкія, Алешы, Галоўкі, Бутрымовічы,
• у ХІХ ст. — князі Друцкія-Любецкія, Скірмунты, Орды, Чарнецкія, Тарлецкія, Бутрымовічы, Родзевічы.

Зноскі

1. Насевіч В. Пінскі павет // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — С. 437. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.
2. Morzy, J. Kryzys demograficzny na Litwie i Białorusi w II połowie XVII wieku / Józef Morzy. — Poznań: Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, 1965. — 405 s. — Tabl. 22, 24. — (Prace Wydziału Filozoficzno-Historycznego — Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Historia 21).