Слопішчы

Не блытаць з Слопішча.

Сло́пішчы^[1] (трансліт.: Slopiščy, руск.: Слопищи) — вёска ў Пухавіцкім раёне Мінскай вобласці. Уваходзіць у склад Навапольскага сельсавета. Месціцца за 49 км на захад ад Мар’інай Горкі, 51 км ад Мінска, 26 км ад чыгуначнай станцыі Рудзенск на лініі Мінск — Асіповічы, каля ракі Кавалёўка.

Вёска Слопішчы Краіна Беларусь Вобласць Мінская Раён Пухавіцкі Сельсавет Навапольскі Каардынаты 53°29′00″ пн. ш. 27°39′46″ у. д.HGЯO Насельніцтва ▲15 чал. (2019) Часавы пояс UTC+3 Тэлефонны код +375 1713 Паштовыя індэксы 222839 Аўтамабільны код 5 Слопішчы на карце Беларусі ±

Гісторыя

У XVIII ст. у Менскім павеце Менскага ваяводства Вялікага Княства Літоўскага, належалі да дамена Сяргеевічы Юзафа Прозара. Праз вена дачкі Юзафа Прозара Барбары Слопішчы перайшлі да Францішка Букатага^[d].

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай 1793 года тэрыторыя апынулася ў складзе Расійскай імперыі. Вёска ўваходзіла ў Ігуменскі павет Мінскай губерні. У XIX ст. належала да дамена Кавалевічы Ліпскіх, у другой палове XIX ст. уласнасць Пятра Папова, пазней Івана Андрэевіча Бунге^[2]. Пасля 1861 года ў Шацкай воласці Ігуменскага павета. У 1872 годзе заснаваны смалакурны завод, ад яго ўтварылася вёска Смаляры (Смалярня)^[A]. Акрамя Слопішча, была распаўсюджаная назва Злобішча^[2].

З канца лютага 1918 года тэрыторыя акупаваная войскамі Германскай імперыі. 25 сакавіка 1918 года згодна з Трэцяй Устаўной граматай воласць абвешчана часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. У снежні 1918 года занята Чырвонай Арміяй, з 1 студзеня 1919 года ў адпаведнасці з пастановай І з’езда КП(б) Беларусі яна ўвайшла ў склад Савецкай Беларусі, з 27 лютага 1919 года — у ЛітБел ССР. У час польска-савецкай вайны ў жніўні 1919 — ліпені 1920 гадоў пад акупацыяй Польшчы (Мінская акруга ГУУЗ).

З 31 ліпеня 1920 года ў Беларускай ССР.

У Другую сусветную вайну з канца чэрвеня 1941 года да пачатку ліпеня 1944 года пад акупацыяй Германіі. У ваколіцах вёскі дзейнічала савецкая партызанская брыгада «Беларусь». У студзені 1943 года ў ходзе карнай аперацыі нямецкія войскі спалілі вёску, забілі 6 жыхароў. Пасля вайны вёска была адноўленая.

Да 29 чэрвеня 2006 года вёска ўваходзіла ў склад Сяргеевіцкага сельсавета^[4]. З 2006 года па 28 мая 2013 года ў складзе Праўдзінскага пассавета^[5].

Насельніцтва

• 1800 год — 4 двары, 25 жыхароў
• 1897 год — 17 двароў, 95 жыхароў
• 1908 год — 15 двароў, 66 жыхароў
• 1917 год — 19 двароў, 135 жыхароў
• 1940 год — 25 двароў, 140 жыхароў
• 1960 год — 116 жыхароў
• 1999 год — 35 жыхароў
• 2002 год — 15 гаспадарак, 26 жыхароў
• 2010 год — 14 жыхароў
• 2012 год — 9 гаспадарак, 13 жыхароў
• 2019 год — 15 жыхароў^[6]

Спіс вуліц

• Цэнтральная вуліца^[7]

Заўвагі

1. Напярэдадні Другой сусветнай вайны ў пасёлку Смалярны было 8 двароў, 39 жыхароў, спалены ў ходзе нямецкай карнай аперацыі, пасля вайны не адноўлены^[3].