Эміль Адольф фон Берынг

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Берынг.

Эміль Адольф фон Берынг (ням.: Emil Adolf von Behring; пры нараджэнні Эміль Адольф Берынг; 15 сакавіка 1854, Гансдорф, Прусія — 31 сакавіка 1917, Марбург) — нямецкі лекар, лаўрэат першай Нобелеўскай прэміі па фізіялогіі і медыцыне 1901 года за стварэнне супрацьдыфтэрыйнай сывараткі. Ён быў шырока вядомы як «выратавальнік дзяцей», бо дыфтэрыя раней была адной з асноўных прычын дзіцячай смерці.^[6] У 1901 годзе ён быў узнагароджаны прускім дваранствам, з таго часу вядомы пад прозвішчам «фон Берынг». Член тайнага савета Прусіі. Ганаровы грамадзянін Марбурга.^[7]

Эміль Адольф фон Берынг
ням.: Emil Adolf von Behring
Дата нараджэння	15 сакавіка 1854(1854-03-15)[1][2][…]
Месца нараджэння	Ławice[d], Kreis Rosenberg in Westpreußen[d], Заходняя Прусія
Дата смерці	31 сакавіка 1917(1917-03-31)[1][2][…] (63 гады)
Месца смерці	Марбург, правінцыя Гесэн-Насау[d][3]
Месца пахавання	Behring-Mausoleum[d][4]
Грамадзянства	Германская імперыя  Каралеўства Прусія
Жонка	Else von Behring[d]
Род дзейнасці	імунолаг, урач, пісьменнік-дакументаліст, выкладчык універсітэта, фізіёлаг, бактэрыёлаг
Навуковая сфера	інфекцыйныя захворванні
Месца працы	Марбургскі ўніверсітэт Гале-Вітэнбергскі ўніверсітэт Шарытэ[d]
Навуковая ступень	доктар філасофіі[5]
Альма-матар	HU Berlin
Навуковы кіраўнік	Роберт Кох і Kitasato Shibasaburō[d]
Вядомыя вучні	Іаганес Фібігер
Вядомы як	адкрылы сыроватачную тэрапію
Член у	Акадэмія карысных навук у Эрфурце[d] Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Pépinière-Corps[d] Corps Guestphalia et Suevoborussia Marburg[d] Germania Marburg[d]
Узнагароды	Нобелеўская прэмія па фізіялогіі і медыцыне (1901)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Берынг нарадзіўся ў Гансдорфе, акруга Розенберг, правінцыя Прусія (цяпер Лавіцэ, Ілаўскі павет, Польшча) у шматдзетнай сям’і (13 дзяцей) настаўніка Аўгуста Георга Берынга (1819—1886) і Аўгусціны Зах (1828—1892).

Паміж 1874 і 1878 гадамі Берынг вывучаў медыцыну ў Берлінскай акадэміі кайзера Вільгельма, акадэміі для ваенных лекараў, бо яго сям’я не магла дазволіць сабе навучанне ва ўніверсітэце.^[8] Заняткі былі бясплатнымі, але пасля заканчэння вучобы ён быў павінен адслужыць 10 гадоў у прускай арміі. Пасля заканчэння акадэміі ў 1878 годзе, Берынг у 1880 годзе здае дзяржаўныя іспыты па медыцыне і атрымлівае дыплом урача. Згодна з размеркаваннем ён трапляе ў кавалерыйскі полк у Позене (цяпер Познань, Польшча). Наступная дэкада жыцця Берынга працякала ў войску. Як батальённы лекар і хірург, ён служыў спачатку ў Заходняй Прусіі, а затым па яго просьбе быў пераведзены ў Сілезію. Руціна клінічнай працы ніколі не прыцягвала Берынга, яго асноўныя інтарэсы скіроўваліся да навуковых даследаванняў. Яшчэ ў Позене Берынг зацікавіўся выкарыстаннем сродкаў дэзінфекцыі ў баявых умовах для лячэння інфекцыйных захворванняў, і з тых часоў ён імкнуўся цалкам прысвяціць сябе даследчай працы. Такая магчымасць прадставілася яму ў арміі ў 1887, калі ён паступіў у Бонскі фармакалагічны інстытут. Да дэмабілізацыі ў 1889 годзе Берынг паспеў прапрацаваць год у Акадэміі ваеннай медыцыны ў Берліне, займаючыся пераважна праблемамі антысептыкі. Менш вядомай часткай яго навуковай дзейнасці былі даследаванні ў афтальмалогіі і тое, як ён пашырыў разуменне вачэй і іх захворванняў. Падчас працы ў шпіталі Віхеркевіча ў Позене з 1881 па 1883 год ён напісаў артыкул пра выпадак пухліны вока, якая ў выніку прывяла да смерці пацыента ад лейкеміі, але гэты клінічны выпадак дазволіў правесці неабходныя даследаванні метадаў лячэння вачэй і пераважных шляхоў хірургічнага ўмяшання. Ён вучыўся ў некаторых выдатных афтальмолагаў, такіх як Карл Эрнст Швайгер і Вільгельм Утхоф, што прывяло яго да цікавасці да гэтай тэмы і да напісання доктарскай дысертацыі па ёй.^[9] У 1889 Берынг далучыўся да даследчай групы піянера бактэрыялагічных даследаванняў Роберта Коха, дзе заняўся вывучэннем метадаў лячэння дыфтэрыі і слупняка.

У 1890 ён сумесна з Кітасата Сібасабура апублікаваў артыкул, у якім паведамлялася, што яны распрацавалі «антытаксіны» супраць дыфтэрыі і слупняку. Яны ўводзілі дыфтэрыйны і слупнячны таксіны марскім свінкам, козам і коням; калі гэтыя жывёлы выпрацоўвалі імунітэт, яны атрымлівалі антытаксіны (цяпер вядома, што гэта антыцелы) з іх сывараткі. У той час Берынг назваў гэты працэс сывараткавай тэрапіяй, бо апісваў яго як спосаб выклікаць пастаянны імунітэт або «стымуляваць унутраную дэзінфекцыю арганізма».^[10] Гэтыя антытаксіны могуць абараніць ад хвароб і вылечыць іх у непрышчэпленых жывёл. У 1892 годзе пачаліся першыя выпрабаванні дыфтэрыйнага антытаксіну на людзях, але яны былі няўдалымі. У гэты крытычны момант на дапамогу Берынгу прыйшоў яго калега і сябар, Паўль Эрліх. Дзякуючы сваім адкрыццям у імуналогіі Эрліх здолеў удасканаліць супрацьдыфтэрыйную сыроватку Берынга, разлічыць правільную дазіроўку антытаксіна і атрымаць высокаканцэнтраваныя і ачышчаныя сывараткі, якія сталі надзейнымі ў клінічным ужыванні. У 1894 годзе ўдасканаленая сываратка была паспяхова апрабавана на 220 хворых дзецях.^[11] У гэтым жа годзе Берынг быў узнагароджаны прэміяй Кэмерана па тэрапіі Эдынбургскага ўніверсітэта.

У 1895 годзе ён стаў прафесарам гігіены на медыцынскім факультэце Марбургскага ўніверсітэта і займаў гэтую пасаду да канца жыцця. Ён працаваў у адным будынку з фармаколагам Гансам Хорстам Меерам, і Берынг стымуляваў цікавасць Меера да механізму дзеяння сталбнячнага таксіну.^[12]

Берынг атрымаў першую Нобелеўскую прэмію па фізіялогіі і медыцыне ў 1901 годзе за распрацоўку сыроваткі для лячэння дыфтэрыі. Яго калега па даследаваннях Кітасата Сібасабура, з якім фон Берынг разам заклаў падмурак гэтай тэрапіі ў 1890 годзе, таксама быў намінаваны, але не быў узнагароджаны Нобелеўскай прэміяй.^[13]

Эміль фон Берынг быў абраны замежным ганаровым членам Амерыканскай акадэміі мастацтваў і навук у 1902 годзе.^[14]

У 1904 годзе ён заснаваў у Марбургу Behringwerke, кампанію па вытворчасці антытаксінаў і вакцын.

На Міжнародным кангрэсе па туберкулёзе ў 1905 годзе ён абвясціў, што адкрыў «рэчыва, якое паходзіць ад віруса туберкулёзу». Гэта рэчыва, якое ён назваў «TC», адыгрывае важную ролю ў імунізуючым дзеянні яго «бовівакцыны», якая прадухіляе туберкулёз буйной рагатай жывёлы . Ён беспаспяхова спрабаваў атрымаць ахоўныя і тэрапеўтычныя сродкі ад туберкулёзу для людзей.^[15]

У 1914 годзе пры інстытуце Берынга была заснавана кампанія па вытворчасці супрацьслупняковай і супрацьдыфтэрыйнай вакцын. У пачатку Першай сусветнай вайны Берынг падпісаў адкрыты ліст «Да культурнага свету». За захаванне мноства жыццяў нямецкіх салдат, дзякуючы вакцыне супраць слупняку, Берынг быў узнагароджаны ўрадам Германіі Жалезным крыжом.

Лабараторыя 1913 года на Ванкопфштрасэ ў Марбургу

Берынг памёр у Марбургу, Гесэн-Насау, 31 сакавіка 1917 года ад пнеўманіі. Яго імя носяць арганізацыі Dade Behring (цяпер частка Siemens Healthineers), CSL Behring, вытворца біятэрапіі на аснове плазмы крыві, Novartis Behring і прэмія Эміля фон Берынга Марбургскага ўніверсітэта, найвышэйшая ўзнагарода ў галіне медыцыны ў Германіі.

Яго Нобелеўскі медаль зараз захоўваецца ў музеі Міжнароднага Чырвонага Крыжа і Чырвонага Паўмесяца ў Жэневе.

Асабістае жыццё

29 снежня 1896 года Берынг ажаніўся з дваццацігадовай Эльзай Спінола (1876—1936), дачкой Бернарда Спінолы, дырэктара шпіталя «Шарытэ» ў Берліне, і Эліз Бендзікс, яўрэйкі, якая прыняла хрысціянства пасля шлюбу.^[16] У Эміля Берынга з Эльзай было шасцёра сыноў. Яны правялі свой мядовы месяц на віле «Берынг» на Капры ў 1897 годзе, дзе Берынг валодаў дачным домам. У 1909—1911 гадах у гэтай віле жыў рускі пісьменнік Максім Горкі.

Публікацыі

• Die praktischen Ziele der Blutserumtherapie (1892)
• Die Geschichte der Diphtherie (1893)
• Bekämpfung der Infektionskrankheiten (1894)
• Aetiologie und aetiologische Therapie des Tetanus (1904)
• Beiträge zur experimentellen Therapie (1906)
• Diphterie (1910)
• Einfuehrung in die Lehre von der Bekaempfung der Infektionskrankheiten (1912)