Эрых Людэндорф

Э́рых Людэндо́рф (ням.: Erich Friedrich Wilhelm Ludendorff; 9 красавіка 1865, Крушэўня, паблізу Познані — 20 снежня 1937, Тутцынг, Баварыя) — нямецкі вайсковец і палітычны дзеяч.

Эрых Фрыдрых Вільгельм Людэндорф
Erich Friedrich Wilhelm Ludendorff
дэпутат рэйхстага Веймарскай рэспублікі[d] 24 чэрвеня 1920 — 13 чэрвеня 1928
Нараджэнне	9 красавіка 1865(1865-04-09)[1][2][…] Крушэўня[d], Гміна Сважэндз, Пазнаньскі павет, Велікапольскае ваяводства, Польшча
Смерць	20 снежня 1937(1937-12-20)[3][1][…] (72 гады) Мюнхен, Верхняя Баварыя, Баварыя, Германскі рэйх[4]
Месца пахавання	Neuer Friedhof Tutzing[d]
Бацька	Wilhelm Ludendorff[d][5]
Маці	Klara von Tempelhoff[d][5]
Жонка	Margarethe Ludendorff[d] і Мацільда Людэндорф[d]
Партыя	Нямецкая народная партыя свабоды[d] Вялікагерманскі нацыянал-сацыялістычны вызваленчы рух[d] (люты 1925)
Адукацыя	Royal Prussian Main Cadet Institute[d]
Дзейнасць	Першая сусветная вайна[6], ваенная справа[6], палітыка[6] і мемуарная літаратура[d][6]
Аўтограф
Ваенная служба
Гады службы	1883 — 1918
Прыналежнасць	Германская імперыя
Род войскаў	Германская імперская армія
Званне	Генерал пяхоты Генерал пяхоты
Бітвы	Першая сусветная вайна
Узнагароды	honorary citizen of Düsseldorf[d] (1917)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям’і памешчыкаў. Скончыў кадэцкі корпус (1881).

З 1894 года служыў у Генштабе. У 1908—1912 гадоў начальнік аператыўнага аддзела Генштаба.

У перыяд 1-й сусветнай вайны 1914—1918 гадоў спачатку обер-кватэрмайстар 2-й арміі, з 23 жніўня да лістапада 1914 года — начальнік штаба 8-й арміі, начальнік штаба Усходняга фронту (з лістапада 1914 года) і 1-ы генерал-кватэрмайстар штаба вярхоўнага камандавання (са жніўня 1916). З’яўляючыся непасрэдным памагатым генерала П. Гіндэнбурга, Людэндорф са жніўня 1914 года фактычна кіраваў дзеяннямі на Усходнім фронце, а з жніўня 1916 года — дзеяннямі ўсіх узброеных сіл Германіі; укараняў у краіне рэжым вайсковай дыктатуры. У сакавіку—ліпені 1918 года беспаспяхова спрабаваў неаднаразовымі наступленнямі зламаць супраціў англа-французскіх войскаў на Заходнім фронце. 26 кастрычніка 1918 года выйшаў у адстаўку; пасля заключэння перамір’я ў лістападзе 1918 года эмігрыраваў у Швецыю.

Вясной 1919 года вярнуўся ў Германію і стаў лідарам найбольш крайніх контррэвалюцыйных колаў, быў актыўным удзельнікам Капаўскага путчу 1920 года. Цесна зблізіўшыся з нацыянал-сацыялістамі, у лістападзе 1923 года ўзначаліў разам з А. Гітлерам путч у Мюнхене, які скончыўся правалам. У 1924 годзе быў абраны дэпутатам Рэйхстага ад Нацыянал-сацыялісцкай партыі.

Быў прыхільнікам дактрыны неабмежаванай «татальнай вайны» і бязлітаснага задушэння выступленняў працоўных мас. Аўтар мемуараў і шэрагу ваенна-тэарэтычных прац.