Канюшына лубінавая

Канюшына лубінавая, Дзятліна лясная^[1] (Trifolium lupinaster) — шматгадовая травяністая расліна сямейства Бабовыя (Fabaceae).

Канюшына лубінавая
Навуковая класіфікацыя
прамежныя рангі Дамен:  Эўкарыёты Царства:  Расліны Аддзел:  Кветкавыя Клас:  Двухдольныя Парадак:  Бабовакветныя Сямейства:  Бабовыя Падсямейства:  Матыльковыя Трыба:  Trifolieae Род:  Канюшына Падрод:  Trifolium Секцыя:  Lupinaster Від:  Канюшына лубінавая
Міжнародная навуковая назва
Trifolium lupinaster L., 1753
Сістэматыка на Віківідах Выявы на Вікісховішчы ITIS   26282 NCBI   74519 EOL   704119 GRIN   t:40272 IPNI   523323-1 TPL   ild-9037

Марфалогія

Мае галінастыя, верацёнападобныя патоўшчаныя карані. Сцёблы простыя ці галінастыя, прамыя, 20-50 см вышынёй, гладкія або толькі ў верхняй частцы злёгку пухнатыя. Лісце пяцернае, лісточкі ланцэтападобныя. Кветкі лілова-пурпурныя, ружовыя ці белыя, сабраныя ў аднабокую парасонікавую галоўку.

Распаўсюджанне

Расце на лугах, у негустых лясах, на іх ўскраінах, па берагах рэк і азёр, у альпійскім поясе гор.

Распаўсюджаны ва Усходняй Еўропе, Сярэдняй Азіі (поўнач), Сібіры, на Далёкім Усходзе. Распаўсюджаны па ўсім Горным Алтаі.

Хімічны склад

У надземнай часткі канюшыны лубінавай ўстаноўлены флавоноіды і вітаміны — C, P, каратын. У лісці, сабраных на Курайскім хрыбце, выяўленыя 127 мг% аскарбінавай кіслаты, 4, 7 мг% караціну і 1440 мг% вітаміна P, 22,81 % бялку^[2].

Гаспадарчае выкарыстанне

Выдатны меданос, дае шмат нектара і пылка. Для жывёл з’яўляецца высокахарчовым кормам.

Класіфікацыя

Таксанамічнае становішча

Від Канюшына лубінавая уваходзіць у род Канюшына (Trifolium) трыбу Trifolieae падсямейства Матыльковыя (Faboideae) сямейства Бабовыя (Fabaceae).

яшчэ 3 сямействы (па Сістэме APG II)

яшчэ 27 трыб

яшчэ каля 300 відаў

парадак Бабовакветныя

падсямейства Матыльковыя

род Канюшына

аддзел Кветкавыя, ці Пакрытанасенныя

сямейства Бабовыя

трыба Trifolieae

від Канюшына лубінавая

яшчэ 45 парадкаў (па Сістэме APG II)

яшчэ 2 падсямействы

яшчэ 5 родаў

Выкарыстанне ў медыцыне

Канюшына лубінавая ўжываецца ў тыбецкай медыцыне пры хваробах печані, жаўтусе і жоўцевыводных шляхоў.

У народнай медыцыне Сібіры і Далёкага Усходу кветкі і лісце прымяняюцца пры скрафулёзе (лімфатычныя вузлы туберкулёзнага паходжання), залатусе, пры прастудных грудных захворваннях, у выглядзе адвару і настойкі папулярныя пры запаленчых гінекалагічных захворваннях і пры бясплоддзі, а таксама як агульнаўмацавальны і раназажыўляльны сродак^[3]. Ва Усходнім Забайкаллі зялёныя часткі расліны лічацца мачагонным і супрацьзалатушным сродкам. У Горным Алтаі траву вараць на малацэ і п’юць адвар пры нарывах ў горле і бясплоддзі. Высушаную траву распарваюць і прыкладваюць да горла.

Зноскі

1. Анненков Н.  (руск.) Ботанический словарь, Спб, 1878
2. Савоськин И. П., Пеккер Е. Г., Кадырова Р. Б. Белковый, аминокислотный и витаминный потенциал некоторых родов семейства бобовых — Leguminosae Juss., произрастающих в Юго-Восточном Алтае.— В кн. Растительные богатства Сибири. Новосибирск, 1971, с. 104—110
3. Шрейтер А. И. Лекарственная флора советского Дальнего Востока. М.: Наука, 1975