Павел Віктаравіч Трамповіч

Па́вел Ві́ктаравіч Трампо́віч (1 чэрвеня 1888(1888-06-01), Пскоў — 1956, Кіеў) — беларускі грамадскі дзеяч, навуковец і дыпламат.

Павел Віктаравіч Трамповіч
Род дзейнасці	урач, навуковец, выкладчык, дыпламат
Дата нараджэння	1 чэрвеня 1888(1888-06-01)
Месца нараджэння	Пскоў, Пскоўскі павет[d], Пскоўская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	1956
Месца смерці	Кіеў, УССР, СССР
Месца пахавання	Лук’янаўскія могілкі[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя  БНР Беларуская ССР  СССР
Месца працы	Вінніцкі нацыянальны медыцынскі ўніверсітэт імя М. І. Пірагова БДУ БДМУ
Альма-матар	медыцынскі факультэт Кіеўскага ўніверсітэта[d] (1917)
Член у	Народны Сакратарыят Беларусі
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Генеральны консул Беларускай Народнай Рэспублікі ў Кіеве (16 чэрвеня 1918 — 30 кастрычніка 1918). Кандыдат медыцынскіх навук. Дацэнт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта^[1]. Прафесар Вінніцкага медыцынскага інстытута.

Біяграфія

Нарадзіўся ў Пскове, дзе сям’я Трамповічаў жыла праз удзел дзеда ў паўстанні 1863—1864 гадоў, які з сям’ёй быў высланы з Вільні ў Віцебск, а неўзабаве ў Пскоў.

У 1908 годзе паступіў у Псіханеўралагічны інстытут пры Пецярбургскім універсітэце. Але праз арышты за ўдзел у дэманстрацыях вымушаны быў у 1910 годзе эміграваць у Германію. Пасля двух гадоў вучобы на медыцынскім факультэце Баварскага ўніверсітэта перавёўся ў Кіеўскі ўніверсітэт Святога Уладзіміра ў 1912 годзе на медыцынскі факультэт.

З пачаткам Першай сусветнай вайны быў накіраваны на Паўднёва-Заходні фронт. У 1914—1916 гадах працаваў малодшым ардынатарам Кіеўскага шпіталя. Дзяржаўныя экзамены на медыцынскім факультэце здаў у красавіку 1917 года, пасля чаго атрымаў прызначэнне ў хірургічнае аддзяленне Кіеўскага чыгуначнага шпіталя, пазней — 1-га шпіталя Усерасійскага земскага саюза, дзе прайшоў шлях ад ардынатара да галоўнага лекара.

Пасля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 года аднавіў кантакты з беларускімі арганізацыямі, праводзіў агітацыйную і асветніцкую працу. У красавіку 1918 года прыбыў у Менск, дзе ўвайшоў у склад Народнага Сакратарыята БНР. Але ўжо ў пачатку чэрвеня 1918 года ён быў накіраваны ў Кіеў з задачай дасягнуць праз нямецкага пасла прызнанне Германіяй незалежнасці і ўрада БНР. У Кіеве далучыўся ў склад дэлегацыі БНР у справе перагавораў з УНР. Рашэнне аб яго накіраванні ў Кіеў з правамі генеральнага консула і дыпламатычнага прадстаўніка пры МЗС Украінскай Дзяржавы Народны Сакратарыят БНР прыняў 15 чэрвеня 1918 года. Ужо 16 чэрвеня 1918 года быў упаўнаважаны на выкананне абавязкаў генеральнага консула БНР у Кіеве з функцыямі дыпламатычнага прадстаўніка. Консульства размясцілася ў Кіеве ў доме № 42 па вуліцы Фундуклееўскай^[2].

Прэзідыум Медыцынскай секцыі Інбелкульта (злева направа): Іван Іванавіч Цвікевіч, Міхаіл Іванавіч Барсукоў, Павел Віктаравіч Трамповіч. 1926

У 1920—1930-я гады працаваў на кафедры агульнай хірургіі Менскага медыцынскага інстытута.

9 ліпеня 1930 года арыштаваны. 10 красавіка 1931 года асуджаны Калегіяй АДПУ на 5 гадоў ссылкі, артыкуламі 58/4, 7, 10, 11 — шкодніцтва і антысавецкую агітацыю. Прысуд адбываў у Астрахані.

З 1941 года працаваў у Вінніцкім медыцынскім інстытуце. З 1944 года ў Магілёве-Падольскім^[3].

Пасля гэтага пераехаў у Кіеў, дзе памёр у 1956 годзе. Пахаваны на Лук’янаўскіх могілках (19 участак, 5 шэраг, 7 месца)^[4].

10 чэрвеня 1988 года рэабілітаваны Судовай калегіяй па крымінальных справах Вярхоўнага суда Беларускай ССР^[5].