П’ер Мендэс-Франс

П’ер Мендэс-Франс (фр.: Pierre Mendès France; 11 студзеня 1907, Парыж — 18 кастрычніка 1982, Парыж) — французскі дзяржаўны і палітычны дзеяч, Прэм’ер-міністр Францыі.

П’ер Мендэс-Франс
фр.: Pierre Mendès France
дэпутат Нацыянальнага сходу Францыі[d] 3 красавіка 1967 — 30 мая 1968
Папярэднік	Jean Vanier[d]
Пераемнік	Jean-Marcel Jeanneney[d]
старшыня Савета міністраў Францыі[d] 18 чэрвеня 1954 — 23 лютага 1955
Папярэднік	Жазеф Ланьель
Пераемнік	Эдгар Фор
міністр замежных спраў Францыі 18 чэрвеня 1954 — 20 студзеня 1955
Папярэднік	Жорж Бідо
Пераемнік	Эдгар Фор
Нараджэнне	11 студзеня 1907(1907-01-11)[1][2][…] III акруга Парыжа, Парыж, Парыж[d], рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[3][4]
Смерць	18 кастрычніка 1982(1982-10-18)[1][2][…] (75 гадоў) XVI акруга Парыжа, Парыж, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя[4]
Месца пахавання	Крэматорый-калумбарый Пер-Лашэз[d][5]
Імя пры нараджэнні	фр.: Pierre Isaac Isidore Mendès France[4]
Жонка	Marie-Claire Mendès France[d]
Дзеці	Michel Mendès France[d]
Веравызнанне	іўдаізм
Партыя	Рэспубліканская, радыкальная і радыкальна-сацыялістычная партыя[d] (1959) Аб’яднаная сацыялістычная партыя[d]
Член у	Ліга правоў чалавека[d]
Адукацыя	Парыжскі ўніверсітэт Ліцэй Людовіка Вялікага[d]
Бітвы	Другая сусветная вайна
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Атрымаў юрыдычную адукацыю і стаў самым маладым адвакатам Францыі на той час ва ўзросце 22 гадоў. У 1932 годзе быў абраны ў Нацыянальны сход ад Радыкальнай партыі. Падчас Другой сусветнай вайны далучыўся да Супраціву, пасля чаго працаваў ва ўрадзе Шарля дэ Голя ў якасці міністра фінансаў.

Заняў пасаду прэм’ер-міністра краіны ў чэрвені 1954 года, у адзін з найскладанейшых перыядаў у гісторыі Францыі. Яго галоўнымі дасягненнямі былі:

• Завяршэнне вайны ў Індакітаі і падпісанне Жэнеўскіх пагадненняў, што паклала канец франка-в’етнамскаму канфлікту.
• Пачатак дэкаланізацыйнага працэсу, асабліва ў Тунісе і Марока.
• Эканамічныя і сацыяльныя рэформы, скіраваныя на стабілізацыю фінансавай сітуацыі і мадэрнізацыю краіны.

Аднак яго палітыка выклікала супраціў кансерватыўных колаў і часткі саюзнікаў, што прывяло да яго адстаўкі ў лютым 1955 года. Пасля адстаўкі ён заставаўся актыўным у палітычным жыцці, выступаў супраць вайны ў Алжыры і крытыкаваў вяртанне да ўлады Шарля дэ Голя ў 1958 годзе. У 1960-х гадах ён падтрымаў левыя сілы і быў блізкім да Сацыялістычнай партыі.

Ён застаўся ў гісторыі Францыі як сімвал рэфарматарскай і дэмакратычнай палітыкі. Яго імкненне да празрыстага кіравання і адданасць дэмакратычным каштоўнасцям зрабілі яго адной з найбольш паважаных фігур французскай палітыкі сярэдзіны XX стагоддзя.