Фру-фру

Фру-фру (фр.: frou frou — гукаперайманне шоргату, шолаху або шамацення) — дэталь жаночага адзення апошняй трэці XIX стагоддзя, шырокая фальбона  (руск.) з шаўковай тканінай, якая моцна шамаціць, што прышываць да турнюру  (руск.), гэтак жа называлі ніжнюю спадніцу  (руск.) з такой фальбонай ці зубчастымі або плісіраванымі фальбонамі  (руск.). Дадатковы эфект «фру-фру» таксама ствараў пры судотыку з фальбонамі ніжняй спадніцы падшыты пад сукенку чахол з шоўку і тафты. Шолах зборкі пры руху лічыўся жаноцкім і элегантным. Распаўсюджванню тэрміна магла спрыяць пастаўленая ў 1869 годзе ў Парыжы аднайменная п’еса Л. Галеві  (руск.) і А. Мельяка  (руск.) з Сарай Бернар у галоўнай ролі^[1]. У Расіі ў пастаноўцы перакладзенай п’есы бліскала ў модных уборах М. Г. Савіна  (руск.)^[2].

Мадэль жаночай сукенкі. 1873

Фру-фру неаднаразова згадваецца ў рускай класічнай літаратуры. У «Талентах і прыхільніках  (руск.)» А. М. Астроўскага ў французскай п’есе збіралася выступаць галоўная гераіня Негіна. Конь з мянушкай Фру-Фру быў у сям’і Л. М. Талстога, гэтым імем ён назваў пародзістага каня  (руск.) Вронскага  (руск.) ў рамане «Ганна Карэніна». У рамане Ф. М. Дастаеўскага «Падлетак  (руск.)» пад фру-фру маецца на ўвазе сам турнюр, модная канструкцыя сімвалізуе фрывольнасць  (руск.) і параўноўваецца з крупам каня^[1].