cupio

Latín

cupiō
clásico (AFI)	[ˈkʊ.pɪ.oː]

Etimología

Del protoitálico *kup-i- ('desear'), y este del protoindoeuropeo *kup-(e)i- ("temblar", "desear"). Compárese el irlandés antiguo accobor ('deseo'), el sánscrito kopáyati ("hacer temblar"), el lituano kūpėti ('hervir') y el nórdico antiguo hjúfa ('lamentar').^[1]

Verbo transitivo

1

Desear, anhelar.

2

Estar apasionado por, interesarse por.

Conjugación

Conjugación de cupiō, cupere, cupīvī, cupītum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	cupere, cupīvisse, cupiisse
Infinitivo pasivo	cupī
Participio activo	cupiēns, cupītūrus
Participio pasivo	cupiendus, cupītus
Gerundio	cupiendī, cupiendō, cupiendum
Supino	cupītum, cupītū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego cupiō	tū cupis	is, ea, id cupit	nōs cupimus	vōs cupitis	eī, eae, ea cupiunt
Pretérito imperfecto	ego cupiēbam	tū cupiēbās	is, ea, id cupiēbat	nōs cupiēbāmus	vōs cupiēbātis	eī, eae, ea cupiēbant
Futuro	ego cupiam	tū cupiēs	is, ea, id cupiēt	nōs cupiēmus	vōs cupiētis	eī, eae, ea cupient
Pretérito perfecto	ego cupīvī, cupiī	tū cupīvistī, cupiistī	is, ea, id cupīvit, cupiit	nōs cupīvimus, cupiimus	vōs cupīvistis, cupiistis	eī, eae, ea cupīvērunt, cupiērunt, cupīvēre, cupiēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego cupīveram, cupieram	tū cupīverās, cupierās	is, ea, id cupīverat, cupierat	nōs cupīverāmus, cupierāmus	vōs cupīverātis, cupierātis	eī, eae, ea cupīverant, cupierant
Futuro perfecto	ego cupīverō, cupierō	tū cupīveris, cupieris	is, ea, id cupīverit, cupierit	nōs cupīverimus, cupierimus	vōs cupīveritis, cupieritis	eī, eae, ea cupīverint, cupierint
Presente pasivo	ego cupior	tū cuperis, cupere	is, ea, id cupitur	nōs cupimur	vōs cupiminī	eī, eae, ea cupiuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego cupiēbar	tū cupiēbāris, cupiēbāre	is, ea, id cupiēbātur	nōs cupiēbāmur	vōs cupiēbāminī	eī, eae, ea cupiēbantur
Futuro pasivo	ego cupiar	tū cupiēris, cupiēre	is, ea, id cupiētur	nōs cupiēmur	vōs cupiēminī	eī, eae, ea cupientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego cupiam	ut tū cupiās	ut is, ut ea, ut id cupiat	ut nōs cupiāmus	ut vōs cupiātis	ut eī, ut eae, ut ea cupiant
Pretérito imperfecto	ut ego cuperem	ut tū cuperēs	ut is, ut ea, ut id cuperet	ut nōs cuperēmus	ut vōs cuperētis	ut eī, ut eae, ut ea cuperent
Pretérito perfecto	ut ego cupīverim, cupierim	ut tū cupīverīs, cupierīs	ut is, ut ea, ut id cupīverit, cupierit	ut nōs cupīverīmus, cupierīmus	ut vōs cupīverītis, cupierītis	ut eī, ut eae, ut ea cupīverint, cupierint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego cupīvissem, cupiissem	ut tū cupīvissēs, cupiissēs	ut is, ut ea, ut id cupīvisset, cupiisset	ut nōs cupīvissēmus, cupiissēmus	ut vōs cupīvissētis, cupiissētis	ut eī, ut eae, ut ea cupīvissent, cupiissent
Presente pasivo	ut ego cupiar	ut tū cupiāris, cupiāre	ut is, ut ea, ut id cupiātur	ut nōs cupiāmur	ut vōs cupiāminī	ut eī, ut eae, ut ea cupiantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego cuperer	ut tū cuperēris, cuperēre	ut is, ut ea, ut id cuperētur	ut nōs cuperēmur	ut vōs cuperēminī	ut eī, ut eae, ut ea cuperentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) cupe	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) cupite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) cupitō	(is, ea, id) cupitō	― ―	(vōs) cupitōte	(eī, eae, ea) cupiuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) cupere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) cupiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) cupitor	(is, ea, id) cupitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) cupiuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad