finio

Latín

fīniō
clásico (AFI)	[ˈfiː.nɪ.oː]

Etimología

de fīnis ('límite').

Verbo transitivo

1

Limitar, poner límites.

2

Fijar.

3

Precisar.

4

Poner fin, acabar.

5

Morir.

• Uso: con pasiva

Verbo intransitivo

6

Acabar, morir.

Conjugación

Conjugación de fīniō, fīnīre, fīnīvī, fīnītum  (cuarta conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	fīnīre, fīnīvisse, fīniisse
Infinitivo pasivo	fīnīrī
Participio activo	fīniēns, fīnītūrus
Participio pasivo	fīniendus, fīnītus
Gerundio	fīniendī, fīniendō, fīniendum
Supino	fīnītum, fīnītū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego fīniō	tū fīnīs	is, ea, id fīnit	nōs fīnīmus	vōs fīnītis	eī, eae, ea fīniunt
Pretérito imperfecto	ego fīniēbam	tū fīniēbās	is, ea, id fīniēbat	nōs fīniēbāmus	vōs fīniēbātis	eī, eae, ea fīniēbant
Futuro	ego fīniam	tū fīniēs	is, ea, id fīniet	nōs fīniēmus	vōs fīniētis	eī, eae, ea fīnient
Pretérito perfecto	ego fīnīvī, fīniī	tū fīnīvistī, fīniistī	is, ea, id fīnīvit, fīniit	nōs fīnīvimus, fīniimus	vōs fīnīvistis, fīniistis	eī, eae, ea fīnīvērunt, fīniērunt, fīnīvēre, fīniēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego fīnīveram, fīnieram	tū fīnīverās, fīnierās	is, ea, id fīnīverat, fīnierat	nōs fīnīverāmus, fīnierāmus	vōs fīnīverātis, fīnierātis	eī, eae, ea fīnīverant, fīnierant
Futuro perfecto	ego fīnīverō, fīnierō	tū fīnīveris, fīnieris	is, ea, id fīnīverit, fīnierit	nōs fīnīverimus, fīnierimus	vōs fīnīveritis, fīnieritis	eī, eae, ea fīnīverint, fīnierint
Presente pasivo	ego fīnior	tū fīnīris, fīnīre	is, ea, id fīnītur	nōs fīnīmur	vōs fīnīminī	eī, eae, ea fīniuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego fīniēbar	tū fīniēbāris, fīniēbāre	is, ea, id fīniēbātur	nōs fīniēbāmur	vōs fīniēbāminī	eī, eae, ea fīniēbantur
Futuro pasivo	ego fīniar	tū fīniēris, fīniēre	is, ea, id fīniētur	nōs fīniēmur	vōs fīniēminī	eī, eae, ea fīnientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego fīniam	ut tū fīniās	ut is, ut ea, ut id fīniat	ut nōs fīniāmus	ut vōs fīniātis	ut eī, ut eae, ut ea fīniant
Pretérito imperfecto	ut ego fīnīrem	ut tū fīnīrēs	ut is, ut ea, ut id fīnīret	ut nōs fīnīrēmus	ut vōs fīnīrētis	ut eī, ut eae, ut ea fīnīrent
Pretérito perfecto	ut ego fīnīverim, fīnierim	ut tū fīnīverīs, fīnierīs	ut is, ut ea, ut id fīnīverit, fīnierit	ut nōs fīnīverīmus, fīnierīmus	ut vōs fīnīverītis, fīnierītis	ut eī, ut eae, ut ea fīnīverint, fīnierint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego fīnīvissem, fīniissem	ut tū fīnīvissēs, fīniissēs	ut is, ut ea, ut id fīnīvisset, fīniisset	ut nōs fīnīvissēmus, fīniissēmus	ut vōs fīnīvissētis, fīniissētis	ut eī, ut eae, ut ea fīnīvissent, fīniissent
Presente pasivo	ut ego fīniar	ut tū fīniāris, fīniāre	ut is, ut ea, ut id fīniātur	ut nōs fīniāmur	ut vōs fīniāminī	ut eī, ut eae, ut ea fīniantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego fīnīrer	ut tū fīnīrēris, fīnīrēre	ut is, ut ea, ut id fīnīrētur	ut nōs fīnīrēmur	ut vōs fīnīrēminī	ut eī, ut eae, ut ea fīnīrentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) fīnī	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) fīnīte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) fīnītō	(is, ea, id) fīnītō	― ―	(vōs) fīnītōte	(eī, eae, ea) fīniuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) fīnīre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) fīnīminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) fīnītor	(is, ea, id) fīnītor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) fīniuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad