luceo

Latín

lūceō
clásico (AFI)	[ˈluː.kɛ.oː]

Etimología

Del protoitálico *loukeje- ("hacer brillar"), *l(o)ukē- ("brillar"), del protoindoeuropeo *louk-eie-, *luk-eh₁-, de *leuk- ('luz').^[1] → lūx, lūcus, lūna.

Verbo intransitivo

1

Dicho de cuerpos celestes, del fuego, etc.: emitir luz, resplandecer, brillar.^[2]

b

Dicho del día: amanecer.^[2]

c

Impersonal (lūcet): esclarece o hay claridad, amanece o es de día.^[2]

d

Transitivo: hacer brillar.^[2]

• Uso: preclásico (y solo por Plauto)^[1]

2

Dicho de superficies pulidas, etc.: reflejar luz, resplandecer, brillar.^[2]

b

Dicho de objetos (por sus colores, etc.): llamar la atención, ser llamativo.^[2]

c

Ser visible.^[2]

3

Ser evidente.^[2]

b

Ser excelente, sobresalir, destacarse, brillar.^[2]

Conjugación

Conjugación de lūceō, lūcēre, lūxī, ―  (segunda conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	lūcēre, lūxisse
Infinitivo pasivo	lūcērī
Participio activo	lūcēns
Participio pasivo	lūcendus
Gerundio	lūcendī, lūcendō, lūcendum
Supino	―
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego lūceō	tū lūcēs	is, ea, id lūcet	nōs lūcēmus	vōs lūcētis	eī, eae, ea lūcent
Pretérito imperfecto	ego lūcēbam	tū lūcēbās	is, ea, id lūcēbat	nōs lūcēbāmus	vōs lūcēbātis	eī, eae, ea lūcēbant
Futuro	ego lūcēbō	tū lūcēbis	is, ea, id lūcēbit	nōs lūcēbimus	vōs lūcēbitis	eī, eae, ea lūcēbunt
Pretérito perfecto	ego lūxī	tū lūxistī	is, ea, id lūxit	nōs lūximus	vōs lūxistis	eī, eae, ea lūxērunt, lūxēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego lūxeram	tū lūxerās	is, ea, id lūxerat	nōs lūxerāmus	vōs lūxerātis	eī, eae, ea lūxerant
Futuro perfecto	ego lūxerō	tū lūxeris	is, ea, id lūxerit	nōs lūxerimus	vōs lūxeritis	eī, eae, ea lūxerint
Presente pasivo	ego lūceor	tū lūcēris, lūcēre	is, ea, id lūcētur	nōs lūcēmur	vōs lūcēminī	eī, eae, ea lūcentur
Pretérito imperfecto pasivo	ego lūcēbar	tū lūcēbāris, lūcēbāre	is, ea, id lūcēbātur	nōs lūcēbāmur	vōs lūcēbāminī	eī, eae, ea lūcēbantur
Futuro pasivo	ego lūcēbor	tū lūcēberis, lūcēbere	is, ea, id lūcēbitur	nōs lūcēbimur	vōs lūcēbiminī	eī, eae, ea lūcēbuntur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego lūceam	ut tū lūceās	ut is, ut ea, ut id lūceat	ut nōs lūceāmus	ut vōs lūceātis	ut eī, ut eae, ut ea lūceant
Pretérito imperfecto	ut ego lūcērem	ut tū lūcērēs	ut is, ut ea, ut id lūcēret	ut nōs lūcērēmus	ut vōs lūcērētis	ut eī, ut eae, ut ea lūcērent
Pretérito perfecto	ut ego lūxerim	ut tū lūxerīs	ut is, ut ea, ut id lūxerit	ut nōs lūxerīmus	ut vōs lūxerītis	ut eī, ut eae, ut ea lūxerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego lūxissem	ut tū lūxissēs	ut is, ut ea, ut id lūxisset	ut nōs lūxissēmus	ut vōs lūxissētis	ut eī, ut eae, ut ea lūxissent
Presente pasivo	ut ego lūcear	ut tū lūceāris, lūceāre	ut is, ut ea, ut id lūceātur	ut nōs lūceāmur	ut vōs lūceāminī	ut eī, ut eae, ut ea lūceantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego lūcērer	ut tū lūcērēris, lūcērēre	ut is, ut ea, ut id lūcērētur	ut nōs lūcērēmur	ut vōs lūcērēminī	ut eī, ut eae, ut ea lūcērentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) lūcē	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) lūcēte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) lūcētō	(is, ea, id) lūcētō	― ―	(vōs) lūcētōte	(eī, eae, ea) lūcentō
Presente pasivo	― ―	(tū) lūcēre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) lūcēminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) lūcētor	(is, ea, id) lūcētor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) lūcentor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad