redigo

Español

redigo
pronunciación (AFI)	[reˈð̞iɣ̞o]
silabación	re-di-go
acentuación	llana
longitud silábica	trisílaba
rima	i.go

Forma verbal

1

Primera persona del singular (yo) del presente de indicativo de redecir.

Latín

redigō
clásico (AFI)	[ˈrɛ.dɪ.goː]

Etimología

Del prefijo re- y agō ("mover hacia delante, llevar, conducir; hacer").^[1]

Verbo transitivo

1

Hacer retroceder, hacer volver, retornar (personas, enemigos, cosas materiales o inmateriales).^[1]

b

Hacer retroceder, rechazar (enemigos), ahuyentar (animales).^[1]

c

Hacer volver, devolver, restaurar (la memoria, la razón, la paz, etc.).^[1]

2

Llevar, conducir o traer (a un lugar o estado):^[1]

a

Entregar, despachar.^[1]

b

Hacer entregar (dinero, deudas), cobrar (deudas, el pago de una venta).^[1]

c

Llevar a una condición o forma distinta, hacer cambiar, convertir, transformar.^[1]

d

Llevar a un estado de orden, poner en orden, ordenar.^[1]

e

Llevar a un valor menor (tamaño, cantidad, etc.), reducir, achicar, aminorar.^[1]

Conjugación

Conjugación de redigō, redigere, redēgī, redāctum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	redigere, redēgisse
Infinitivo pasivo	redigī
Participio activo	redigēns, redāctūrus
Participio pasivo	redigendus, redāctus
Gerundio	redigendī, redigendō, redigendum
Supino	redāctum, redāctū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego redigō	tū redigis	is, ea, id redigit	nōs redigimus	vōs redigitis	eī, eae, ea redigunt
Pretérito imperfecto	ego redigēbam	tū redigēbās	is, ea, id redigēbat	nōs redigēbāmus	vōs redigēbātis	eī, eae, ea redigēbant
Futuro	ego redigam	tū redigēs	is, ea, id redigēt	nōs redigēmus	vōs redigētis	eī, eae, ea redigent
Pretérito perfecto	ego redēgī	tū redēgistī	is, ea, id redēgit	nōs redēgimus	vōs redēgistis	eī, eae, ea redēgērunt, redēgēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego redēgeram	tū redēgerās	is, ea, id redēgerat	nōs redēgerāmus	vōs redēgerātis	eī, eae, ea redēgerant
Futuro perfecto	ego redēgerō	tū redēgeris	is, ea, id redēgerit	nōs redēgerimus	vōs redēgeritis	eī, eae, ea redēgerint
Presente pasivo	ego redigor	tū redigeris, redigere	is, ea, id redigitur	nōs redigimur	vōs redigiminī	eī, eae, ea rediguntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego redigēbar	tū redigēbāris, redigēbāre	is, ea, id redigēbātur	nōs redigēbāmur	vōs redigēbāminī	eī, eae, ea redigēbantur
Futuro pasivo	ego redigar	tū redigēris, redigēre	is, ea, id redigētur	nōs redigēmur	vōs redigēminī	eī, eae, ea redigentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego redigam	ut tū redigās	ut is, ut ea, ut id redigat	ut nōs redigāmus	ut vōs redigātis	ut eī, ut eae, ut ea redigant
Pretérito imperfecto	ut ego redigerem	ut tū redigerēs	ut is, ut ea, ut id redigeret	ut nōs redigerēmus	ut vōs redigerētis	ut eī, ut eae, ut ea redigerent
Pretérito perfecto	ut ego redēgerim	ut tū redēgerīs	ut is, ut ea, ut id redēgerit	ut nōs redēgerīmus	ut vōs redēgerītis	ut eī, ut eae, ut ea redēgerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego redēgissem	ut tū redēgissēs	ut is, ut ea, ut id redēgisset	ut nōs redēgissēmus	ut vōs redēgissētis	ut eī, ut eae, ut ea redēgissent
Presente pasivo	ut ego redigar	ut tū redigāris, redigāre	ut is, ut ea, ut id redigātur	ut nōs redigāmur	ut vōs redigāminī	ut eī, ut eae, ut ea redigantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego redigerer	ut tū redigerēris, redigerēre	ut is, ut ea, ut id redigerētur	ut nōs redigerēmur	ut vōs redigerēminī	ut eī, ut eae, ut ea redigerentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) redige	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) redigite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) redigitō	(is, ea, id) redigitō	― ―	(vōs) redigitōte	(eī, eae, ea) rediguntō
Presente pasivo	― ―	(tū) redigere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) redigiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) redigitor	(is, ea, id) redigitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) rediguntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad