utor

Latín

ūtor
clásico (AFI)	[ˈuː.tɔr]

Etimología

Del protoitálico *oit-e/o-, y este del protoindoeuropeo *h₃eit- ('llevar').^[1] Compárese el luvita cuneiforme hizza(i)- ("ir a buscar") y el griego antiguo οἵσω (ohísō) ("traer").^[1]

Verbo intransitivo

1

Servirse de, usar, utilizar, emplear.

• Uso: con ablativo

2

Tener, gozar de.

3

Tratar, tener relación con.

Conjugación

Conjugación de ūtō, ūtere, ūsī, ―  (tercera conjugación, deponente, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo pasivo	ūtī
Participio pasivo	ūtendus
Gerundio	ūtendī, ūtendō, ūtendum
Supino	―
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente pasivo	ego ūtor	tū ūteris, ūtere	is, ea, id ūtitur	nōs ūtimur	vōs ūtiminī	eī, eae, ea ūtuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego ūtēbar	tū ūtēbāris, ūtēbāre	is, ea, id ūtēbātur	nōs ūtēbāmur	vōs ūtēbāminī	eī, eae, ea ūtēbantur
Futuro pasivo	ego ūtar	tū ūtēris, ūtēre	is, ea, id ūtētur	nōs ūtēmur	vōs ūtēminī	eī, eae, ea ūtentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente pasivo	ut ego ūtar	ut tū ūtāris, ūtāre	ut is, ut ea, ut id ūtātur	ut nōs ūtāmur	ut vōs ūtāminī	ut eī, ut eae, ut ea ūtantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego ūterer	ut tū ūterēris, ūterēre	ut is, ut ea, ut id ūterētur	ut nōs ūterēmur	ut vōs ūterēminī	ut eī, ut eae, ut ea ūterentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente pasivo	― ―	(tū) ūtere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) ūtiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) ūtitor	(is, ea, id) ūtitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) ūtuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad