Mytilus platensis

Mytilus platensis^[1] é unha especie de molusco bivalvo mariño da subclase dos pteriomorfios, orde dos mitílidos, superfamilia dos mitiloideos, familia dos mitílidos e subfamilia dos mitilinos, unha das oito integradas no xénero Mytilus.^[2]

Mytilus platensis
Mytilus platensis
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Mollusca Clase: Bivalvia Subclase: Pteriomorphia Orde: Mytilida Superfamilia: Mytiloidea Familia: Mytilidae Subfamilia: Mytilinae Xénero: Mytilus Especie: M. platensis
Nome binomial
Mytilus platensis d'Orbigny, 1842
Sinonimia
Véxase o texto

Na literatura científica tamén se coñece como Mytilus edulis do sur,^[3] Mytilus edulis platensis,^[4] ou Mytilus chilensis.^[5]

É propia das costas de Chile, Arxentina, Uruguai, e das illas Malvinas e Kerguelen.

Taxonomía

Descrición

A especie foi descrita en 1842 polo naturalista e zoólogo francés, especializado en malacoloxía, Alcide d'Orbigny.^[1]

Etimoloxía

Para a do xénero, véxase Mytilus.

O epíteto específico, platensis (en latín científico "do Plata") refírese ao mar del Plata, rexión onde foi encontrada a especie orixinariamente.

Sinónimos

Ademais de polo nome actalmente válido, a especie coñeceuse tamén polos sinónimos:^[1]

• Choromytilus chilensis (Hupé, 1854)
• Mytilus desolationis Lamy, 1936
• Mytilus eduliformis d'Orbigny, 1842
• Mytilus edulis desolationis Lamy, 1936
• Mytilus edulis platensis d'Orbigny, 1842
• Mytilus fischerianus Tapparone Canefri, 1874
• Mytilus hupeanus Rochebrune & Mabille, 1889
• Mytilus infumatus Rochebrune & Mabille, 1889
• Mytilus kerguelensis E. A. Smith, 1885 sensu Fletcher, 1938
• Mytilus obesus Reeve, 1858

Nota taxonómica: o complexo Mytilus edulis

Como é ben sabido (véxase Mytilus edulis e M. galloprovincialis) durante moitos anos considerouse a especie Mytilus galloprovincialis como conespecífica con Mytilus edulis.^[6] Pero eealmente este problema afecta a un grupo de (polo menos) tres taxons de mexillóns estreitamente relacionados, coñecido como "o complexo Mytilus edulis". Colectivamente ocupan ambas as costas do Atlántico Norte (incluído o Mediterráneo) e do Pacífico Norte en augas desde temperadas a polares,^[7] así como costas de natureza similar do hemisferio sur. A distribución dos taxons compoñentes foi modificada recentemente como resultado da actividade humana (especies invasoras). Estes taxons poden hibridarse entre si, se están presentes na mesma localidade.

O complexo constitúeno:

• Mytilus edulis (sensu stricto): propio do Atlántico Norte.
• Mytilus galloprovincialis: habita no Mediterráneo, o mar Negro e as costas de Europa occidental. Foi introducido nas do Pacífico Norte temperado, nas de Suráfrica e noutras partes do hemisferio sur.
• Mytilus planulatus, o chamado mexillón azul de Nova Zelandia, unha liñaxe distintiva nativa do hemisferio sur ao longo da costa sur de Australia, Tasmania e Nova Zelandia. (Non confundir con Perna canaliculus, o mexillón de Nova Zelandia ou mexillón de labios verdes).
• Mytilus platensis (sinónimo M. chilensis), o mexillón chileno: habitante das augas tempeadas e subantárticas de América do Sur e as Illas Kerguelen.^[4]
• Mytilus trossulus: do Pacífico Norte, partes do norte do Atlántico e o mar Báltico.

Características

É un mexillón que mide ao redor de 7 cm de longo e 3 cm de largo, e cuxas valvas distínguense por presentaren só estrías concéntricas de crecemento e estaren cubertas por un perióstraco de cor que vai da parda-amourada á violácea. O manto é de cor amarela alaranxada.^{[Cómpre referencia]}

A súa distribución batimétrica vai desde o sector rochoso da zona intermareal até os 10 m de profundidade.^[8][9]

Mitilicultura

Mytilus platensis é obxecto dunha importante industria intensiva de cultivo (mitilicultura) en Chile. Desde 2004 a 2008 a produción comercial anual aumentou desde as 80 000 até as 200 000 toneladas.^[10] Tras unha diminución en 2009, a produción volveu a acadar un alto nivel en 2010.^[11]

Máis de 45 000 toneladas de mexillóns foron exportados desde Chile en 2008, o 93 % deles conxelados. Ao redor do 74 % das exportacións foron á UE, principalmente a España e Francia, e o 15 % aos Estados Unidos.^[10]