Nakba é un termo árabe (النكبة) que significa "catástrofe" ou "desastre". Úsase para designar o éxodo palestino (en árabe الهجرة الفلسطينية, al-Hijra al-Filasteeniya). A Axencia das Nacións Unidas para os Refuxiados Palestinos (UNRWA), define como refuxiados palestinos as "persoas cuxo lugar de residencia diario era o mandato británico de Palestina entre xuño de 1946 e maio de 1948 e que perderon as súas casas e medios de vida como consecuencia da guerra árabe-israelí de 1948". Devandita definición tamén inclúe os seus descendentes.
Este artigo amosa letras árabes. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.
Tamén denominada como a "catástrofe palestina", representou a destrución da sociedade e a patria palestina entre 1947 e 1948, e o desprazamento permanente da maioría dos árabes palestinos. O termo utilízase para describir os acontecementos de 1948 e a actual ocupación dos palestinos nos seus territorios ocupados (Cisxordania e a Franxa de Gaza), como tamén a súa persecución e desprazamento nos territorios palestinos e nos campos de refuxiados palestinos presentes na rexión.[1][2][3][4][5][6][7]
Os acontecementos da Nakba desenvolvéronse durante e pouco despois da guerra de 1948, e inclúen a declaración sobre o 78% do mandato británico como Israel, a expulsión e fuxida de 700 000 palestinos, o despoboamento e destrución de máis de 500 pobos palestinos polas forzas armadas israelís e o seu posterior borrado xeográfico, así como a negación do dereito palestino ao retorno, a creación de refuxiados palestinos permanentes e a "desintegración da sociedade palestina". A expulsión dos palestinos foi descrita desde entón por algúns historiadores, como Benny Morris e Ilan Pappé, así como investigadores da Nakba, como Salman Abu Sitta, como unha limpeza étnica.[8][9][10][11][2][12][13][14]
Antes, durante e despois da guerra de 1947-1949 centos de cidades e pobos palestinos foron despoboados e destruídos. Os nomes xeográficos de todo o país foron borrados e substituídos por nomes hebreos, tanto derivados da nomenclatura histórica palestina, como novas invencións. Numerosos lugares históricos non xudeus foron destruídos, non só durante as guerras, senón nun proceso posterior ao longo de varias décadas. Por exemplo, máis do 80% das mesquitas dos pobos palestinos foron destruídas e retiráronse obxectos de museos e arquivos. En Israel promulgáronse diversas leis para legalizar a expropiación de terras palestinas.[15][16][17][18][19][20][21]
A expulsión pola forza ou "desprazamento obrigatorio" da poboación autóctona palestina tivo outros episodios, como o da Naksa de 1967 coa guerra do Seis Días, na que máis palestinos se viron obrigados ao exilio, e moitos deles por segunda vez. Israel nega toda responsabilidade respecto dos refuxiados e atribúea aos países árabes. A posición maioritaria no Estado de Israel respecto ao retorno dos refuxiados árabes e os seus descendentes é que, de concretarse, a existencia de Israel como Estado xudeu e democrático, piares do sionismo, veríase seriamente comprometida desde o punto de vista demográfico, dado que a poboación árabe converteríase en maioritaria en Israel.
O día da Nakba (en árabe: يوم النكبة yawm al-nakba) é o día no que os palestinos conmemoran o inicio do éxodo (a creación do estado de Israel). Celébrase o 15 de maio e é a data conmemorativa máis importante do calendario palestino, sendo conmemorado con protestas e celebracións, tamén fóra de Palestina.[22]
En 2023, o ataque liderado por Hamás contra Israel desencadeou unha guerra que aínda non rematou na cal os israelís ordenaron a evacuación de máis dun millón de palestinos cara ao sur da franxa de Gaza. Un documento interno do Ministerio de Intelixencia de Israel, recoñecido polo primeiro ministro Benjamín Netanyahu, propuxo mesmo a evacuación permanente da poboación de Gaza á Península do Sinaí en Exipto, algo que moitos medios internacionais, e até políticos e un ministro israelís, consideraron como unha nova Nakba, tanto na Franxa de Gaza como en Cisxordania, e que non foi aceptado por Exipto nin polos afectados.[23][24][25][26][27][28][29]
Remove ads
Contexto histórico
Ao día seguinte da Declaración de independencia do Estado de Israel no territorio asignado polo Plan da ONU para a partición de Palestina de 1947, os cinco estados árabes veciños (Líbano, Siria, Xordania, Iraq e Exipto), non conformes co devandito Plan, declaráronlle a guerra e invadírono. Ademais, aproximadamente entre 250 000 e 300 000 palestinos fuxiran ou foran expulsados antes da Declaración de Independencia israelí en maio de 1948, feito que foi nomeado casus belli para a entrada da liga Árabe no país, desencadeando a guerra árabe-israelí de 1948.[30][31]
Na guerra intermitente (con varias treguas promovidas pola ONU) que tivo lugar durante os seguintes 15 meses, Israel conquistou un 26% adicional do antigo mandato británico, mentres que Transxordania e Exipto ocuparon a parte restante destinada pola ONU ao Estado árabe-palestino: Exipto ocupou Gaza e Transxordania anexionouse Cisxordania e Xerusalén Este, refundando o país co nome de Xordania.
Antes, durante e despois da guerra centos de cidades e pobos palestinos foron despoboados e destruídos. Os nomes xeográficos de todo o país foron borrados e substituídos por nomes hebreos. Numerosos lugares históricos non xudeus foron destruídos, non só durante as guerras, senón nun proceso posterior ao longo de varias décadas. Por exemplo, máis do 80% das mesquitas dos pobos palestinos foron destruídas e retiráronse obxectos de museos e arquivos.[15][16][17][18][19]
En Israel promulgáronse diversas leis para legalizar a expropiación de terras palestinas.[20][21]
O 29 de novembro de 1947, a Asemblea Xeral da ONU adopta a resolución 181 II, que establece a partición do Mandato británico de Palestina en dous estados, un xudeu e outro árabe, deixando a área metropolitana de Xerusalén baixo mandato internacional como un corpus separatum. A repartición deixaba un estado xudeu nun 55% do territorio do Mandato, incluído o deserto do Néguev, e unha súa poboación formada por 500 000 xudeus e 400 000 árabes palestinos. Nese momento, os xudeus só posuían o 7% das terras de Palestina. O estado árabe palestino tería o 44% do territorio do Mandato e unha minoría duns 10 000 xudeus. Os líderes árabes palestinos rexeitaron a resolución, mentres que os líderes xudeus aceptárona. O liderado palestino proclamou unha folga xeral como medida de protesta, mentres que a Haganá chamou a todos os xudeus entre 17 e 25 anos a rexistrarse para o servizo militar.[32]
O 30 de novembro de 1947, o día seguinte, un grupo de árabes armados emboscaron un autobús en Kfar Sirkin e mataron a cinco pasaxeiros xudeus. Os motivos do ataque estaban máis relacionados con intereses criminais que nacionalistas, pero adoitase tomar como o comezo da Nakba. Ese mesmo día, outro grupo ataca un autobús de camiño a Hadera, mata a un pasaxeiro xudeu e fere a varios máis.
O 13 de decembro de 1947, un coche detense preto da Porta de Damasco en Xerusalén e criba a tiros á multitude, causando a morte de vinte árabes palestinos. Dúas semanas despois, o Lehi ataca unha cafetaría en Lifta e mata a seis árabes palestinos. O 30 de decembro, membros do Irgún lanzan granadas a un grupo de traballadores árabes palestinos na refinaría de petróleo de Haifa e causan a morte de once deles. Enfurecidos, os traballadores árabes rematan matando a trinta e nove traballadores xudeus da refinaría, resultando tamén mortos seis traballadores árabes palestinos.[33]
O 1 de xaneiro de 1948, membros da Haganá atacan a aldea próxima de Balad ao-Shayj e matan a varias ducias de civís árabes palestinos, entre eles, mulleres e nenos. Catro días despois, o 5 de xaneiro de 1948, a Haganá coloca unha bomba no Hotel Semiramis do barrio xerosolimitano de Qatamon, matando a 26 civís, entre os que se atopa o cónsul español en Xerusalén. O ataque causa o pánico entre a poboación civil árabe palestina, o que provoca que comece a abandonar o barrio en dirección a zonas máis seguras. Dous días despois, o 7 de xaneiro, membros do Irgún lanzan bombas na Porta de Jaffa de Xerusalén, cun resultado de 25 civís árabes mortos. Tamén na primeira semana de xaneiro, membros do Lehi con uniforme británico detonan un camión bomba en Jaffa e matan a 28 árabes palestinos.[33]
O hotel Semíramis de Xerusalén tras o atentado da Haganá en xaneiro de 1948.
O 8 de xaneiro de 1948, o primeiro continxente de 330 voluntarios do Exército Árabe de Liberación chega ao norte de Palestina. Ao día seguinte o kibutz Kfar Szold é atacado por unha forza proveniente de Siria en represalia polo mortífero ataque do Palmaj contra a aldea veciña de Khisas. Hai novos ataques da Haganá contra barrios árabes palestinos de Xerusalén como Sheikh Badr, Lifta e Romena.
A mediados de xaneiro, os ataques dos diversos grupos xudeus empuxaron a unha quinta parte da poboación de Jaffa (unhas 15 000 persoas) a fuxir a outros lugares. A finais de xaneiro, calcúlase que uns 20 000 árabes palestinos abandonaran os seus fogares en Haifa. Os habitantes de moitas aldeas palestinas próximas a zonas xudías de Xerusalén tamén fuxiron.
Na segunda quincena de xaneiro tiveron lugar combates en Gush Etzion, un asentamento xudeu ao sur de Xerusalén. Unha forza de 35 homes do Palmaj foi enviada para axudar aos defensores e foi completamente aniquilada por irregulares árabes palestinos. O 31 de xaneiro, David Ben Gurion ordena á Haganá que asente aos refuxiados xudeus da zona de Shimon haTsadik nas casas abandonadas polos ataques previos nos barrios árabes de Xerusalén. A Haganá ataca a aldea de Salama, achegada a Jaffa; centos de voluntarios do EAL penetran desde Siria, Líbano e Transxordania.[33]
O 1 de febreiro de 1948, un grupo de palestinos e de desertores do exército británico lanzan bombas contra a sede do diario xudeu Palestine Post que matan a vinte civís xudeus. O 15 de febreiro, unidades do Palmaj atacan a aldea árabe de Sasa, ao norte da Galilea, co resultado da morte de 60 aldeáns e a destrución de 20 vivendas. Tamén en febreiro, un ataque de voluntarios do EAL sobre un asentamento xudeu preto de Beisan é repelido cun gran número de baixas entre os atacantes. O Palmaj voa as casas árabes de Cesarea e expulsa aos habitantes árabes desta cidade. En Jaffa, forzas xudías dinamitan casas aínda cos seus habitantes no interior.[33]
En marzo, unha serie de coches bomba causan numerosas vítimas entre os habitantes de Haifa, árabes e xudeus. O 27 de dito mes, centos de aldeáns armados e voluntarios do EAL atacan un convoi de subministracións xudeu preto da aldea de Kabri, morrendo 49 xudeus e seis árabes palestinos. Outros ataques semellantes contra convois xudeus acabaron coa vida de 17 soldados xudeus preto de Hulda e doutros nove máis preto de Nebi Daniel.
En abril, as forzas xudías lanzan a Operación Najshon para aliviar o asedio da parte xudía de Xerusalén, toman a aldea da el-Qastal, expulsan aos seus habitantes e dinamitan as súas casas. O 8 de abril morre Abdelkader al-Husayni, comandante do Exército da Santa Yihad, unha forza paramilitar árabe palestina. A súa morte, un feito casual, supón un golpe devastador para a moral da comunidade árabe palestina. Ao día seguinte, o 9 de abril, uns 120 homes do Irgún e o Lehi perpetran a masacre de Deir Yassin. O reconto de vítimas fíxase en 107 aldeáns mortos, entre os que se contan moitas mulleres, anciáns e nenos. Amósase aos prisioneiros en camións polo centro de Xerusalén. As noticias da masacre desatan aínda máis o pánico entre a poboación civil árabe palestina e provocan a súa fuxida en masa.[33]
Vehículos do convoi Hadassah despois do ataque (13 de abril de 1948).
Pouco despois, as forzas do EAL atacan infructuosamente o kibutz Mishmak haEmek. A continuación, a Haganá ocupa varias aldeas árabes achegadas, expulsando ou facendo fuxir aos seus habitantes cara a Yenín e demolendo por completo todas as súas casas. O 12 de abril, forzas do Palmaj toman Qaluniya, preto de Qastel. Un batallón da brigada Golani ataca a aldea de Khirbet Nasser ed-Din, ao suroeste de Tiberíades, masacrando a outros 22 aldeáns. Expándese o pánico entre a poboación árabe da zona. Ao día seguinte, 13 de abril de 1948, un grupo de guerrilleiros árabes palestinos emboscan un convoi de camións, ambulancias, autobuses e vehículos acoirazados que se dirixen ao enclave xudeu do Monte Scopus. No ataque morren 78 persoas, entre profesores, alumnos, enfermeiras e doutores, así como soldados da Haganá que os escoltaban. O 18 de abril, as forzas xudías conquistan Tiberíades. Os seus 5 000 habitantes árabes palestinos foxen presos do pánico tras a noticia da masacre de Khirbet Nasser ed-Din. As forzas da Haganá saquearon os barrios árabes. O 22 de abril, milleiros de palestinos foxen dos seus fogares en Haifa baixo o lume de morteiro da Haganá; moitos diríxense ao porto para coller un barco cara a Beirut ou Acre. No caos resultante, algúns barcos ateigados de xente afunden. Tres días despois, o 25 de abril, membros do Irgún atacan Manshiyeh, en Jaffa, mentres que forzas da Haganá bombardean con proxectís de morteiro e capturan as aldeas circundantes. Os refuxiados árabes palestinos foxen cara a Gaza, ao sur.[33]
Membros da Brigada Yiftah tras a toma de Safad (10 de maio de 1948)
O 10 de maio, as tropas xudías toman Safad e expulsan aos seus miles de habitantes árabes palestinos, baleirando os barrios árabes da cidade. Avións Piper Cub bombardean os uadis próximos para aceleran o éxodo. Ao día seguinte, a Brigada Guivati ataca Beit Daras, cuxos habitantes foxen á próxima Isdud. O 13 de maio, tropas da Lexión Árabe e irregulares palestinos masacran aos sobreviventes xudeus tras o ataque ao kibutz Kfar Etzion no que afirman que é unha vinganza pola masacre de Deir Yassin. Jaffa cae ao día seguinte, 14 de maio, cando forzas da Haganá penetran na cidade; xa só quedan entre 3000 e 4000 habitantes árabes palestinos. En Beisan, todos os árabes son expulsados dos seus fogares e enviados a Nazaret ou máis aló do río Jordán. Cando as tropas xudías entran en Acre, só uns 3000 dos seus 13 400 habitantes permaneceron na cidade. Moitos máis foxen tras a conquista.[33]
A mediados de maio, entre 250 000 e 300 000 palestinos xa foron expulsados ou fuxiron dos seus fogares.
Segunda fase
Ataques árabes 15 de maio-10 de xuño de 1948.
A segunda fase da Nakba comeza coa declaración de independencia de Israel, proclamada por David Ben Gurion o 14 de maio de 1948. Ao día seguinte, o Alto Comisionado Cunningham abandona Haifa nunha lancha da mariña británica, o que sinala o fin do Mandato británico de Palestina. Exércitos expedicionarios de catro países árabes (Exipto, Transxordania, Siria e Iraq) comezan a penetrarse no antigo Mandato dunha maneira “caótica na súa concepción e execución”. O 19 de maio de 1948, forzas da Lexión Árabe xordana chegan a Xerusalén, destrúen dúas das sinagogas da Cidade Vella e conseguen a rendición das forzas xudías na zona. Entre o 15 de maio e o 15 de xuño de 1948, a brigada Alexandroni expulsa aos habitantes árabes palestinos de máis de 60 aldeas e pobos da chaira litoral entre Haifa e Tel Aviv. O 22 de maio, máis de setenta aldeáns árabes palestinos morren na toma de Tantura por parte das forzas xudías, que sofren catorce baixas no ataque. Algunhas testemuñas falan da execución sumaria de máis de douscentos aldeáns.[33]
O 10 de xuño de 1948 entra en vigor un cesamento do fogo de catro semanas patrocinado pola ONU. A finais de xuño ten lugar o incidente do Altalena, que xerou a unificación de Haganá, Palmaj, Irgún e Lehi nas Forzas de Defensa de Israel.[33]
Refuxiados de Lydda e Ramla.
O 12 de xullo, no marco da Operación Dani, o exército israelí toma as cidades de Lydda (Lod) e Ramle (Ramla) e expulsa delas ós seus máis de 50 000 habitantes. Isaac Rabin firma a orde de expulsión. Os habitantes de Ramle foron expulsados en autobuses, mentres que os de Lydda foron obrigados a camiñar até as liñas árabes baixo o sol de xullo, o que causou un número indeterminado de mortos civís. Durante a captura de Lydda, os soldados da brigada Yiftah matan a uns 250 árabes palestinos que se refuxiaron nunha mesquita. Tres días despois, o 15 de xullo, as forzas israelís toman Saffuriyah tras bombardear a cidade con dous avións e crear o pánico entre os seus habitantes. En Aylut, as tropas israelís executan a 16 mozos aldeáns nos oliveirais próximos e dinamitan as casas nas que atopan armas. Ao día seguinte cae Nazaret, aínda que os seus habitantes non son expulsados posiblemente porque Ben Gurion temía a reacción do mundo cristián ante tal eventualidade. O 17 de setembro, ante a estupefacción da comunidade internacional, o Lehi asasina en Xerusalén ao Conde Folke Bernadotte, mediador das Nacións Unidas.[33]
Uns 100 000 palestinos convertéronse en refuxiados durante esta segunda fase da Nakba.
Terceira fase
Nai palestina co seu fillo durante a Nakba (1948).
Entre outubro de 1948 e xaneiro de 1949, o exército israelí expulsou ás forzas exipcias de Isdud e Majdal e ampliou o territorio baixo o seu control na Galilea. No sur, os civís árabes palestinos foxen xunto coas tropas exipcias en retirada. O 21 de outubro, o exército israelí captura Beerseba e expulsa aos seus cidadáns árabes palestinos cara á Franxa de Gaza. Os refuxiados que tentaron volver en novembro son detidos e expulsados de novo. O 29 de outubro, forzas israelís asasinan a entre oitenta e cen civís árabes palestinos na masacre da o-Dawayima. Entre as vítimas cóntanse numerosas mulleres e nenos. Esta matanza acelera aínda máis se cabe o éxodo da poboación civil árabe palestina. Entre o 29 e o 31 de outubro, o exército israelí leva a cabo a Operación Hiram, que lle proporciona novas conquistas na Galilea oriental, unha zona outorgada ao Estado árabe segundo a partición das Nacións Unidas. En Huleh, os soldados israelís matan a ducias de homes. Novas atrocidades en Eilabun, Safsaf e Jish precipitan o éxodo doutros 30 000 palestinos, na súa maioría cara ao Líbano.[33]
O 11 de decembro de 1948, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas aproba a súa Resolución 194, que fai do retorno dos refuxiados un prerrequisito para a consecución dun acordo de paz e esixe que se pague unha compensación a aqueles que opten por non exercer o seu dereito de retorno. En xaneiro de 1949, os 355 habitantes árabes palestinos de Majd al-Krum son subidos a camións do exército israelí e levados á rexión do Uadi Ara, baixo control iraquí nese momento. Outros miles de habitantes da Galilea son expulsados na zona de Yenín. As tribos beduínas catalogadas de “hostís” son expulsadas a Exipto e Transxordania.
Consecuencias
A continuación amósase o resultado en cifras da Nakba:
O número total de mortos árabes palestinos calcúlase ao redor das 13 000 persoas.
Entre 700 000 e 750 000 árabes palestinos fuxiron ou foron expulsados dos seus fogares, converténdose en refuxiados. A maioría deles asentáronse en campamentos improvisados en Cisxordania (ocupada por Transxordania), a Franxa de Gaza (ocupada por Exipto), Siria e o Líbano, con moitos outros terminando en Exipto ou Iraq. En maio de 1950 nace a Axencia das Nacións Unidas para os Refuxiados de Palestina en Oriente Próximo (UNRWA) para atender as necesidades destes refuxiados palestinos. Xa en xullo de 1948, Israel fixo pública a súa postura oficial de rexeitamento ao retorno dos refuxiados.[33]
As ordes de expulsión aplicáronse nun total de 225 localidades. Unhas 350 ou 400 localidades foron despoboadas, a maioría delas destruídas ou reocupadas por inmigrantes xudeus; tan só no primeiro ano de existencia de Israel, uns 120 000 novos inmigrantes xudeus acomodáronse en casas abandonadas por árabes palestinos. Outras foron deliberadamente convertidas en bosques. As 26 localidades árabes palestinas do subdistrito de Jaffa foron despoboadas ou destruídas. En Acre e Jaffa, toda a poboación árabe palestina restante foi recolocada polo exército nun barrio concreto das cidades. Tamén foron expulsados os habitantes de trinta e oito das corenta localidades árabes palestinas do subdistrito de Xerusalén que quedou ao lado israelí da fronteira. Na zona de Tiberíades, 25 das 27 localidades árabes palestinas foron arrasadas. A poboación árabe palestina de Haifa pasou de 70 000 a 3 500 habitantes.[33]
Palestinos expulsados de Ramla (12 de xullo de 1948).Cinco das once cidades árabes que acabaron baixo control israelí quedaron baleiras de habitantes árabes palestinos: Safed, Majdal, Beisan, Tiberíades e Beerseba. Noutras cinco (Jaffa, Haifa, Lydda, Ramle e Acre) os seus habitantes árabes palestinos foron expulsados ou fuxiron case por completo. Tan só Nazaret mantívose como unha localidade enteiramente árabe palestina.
Uns 156 000 árabes palestinos quedaron dentro do Estado de Israel de acordo coas liñas de armisticio de 1949. Destes, uns 75 000 foron catalogados de “presentes ausentes” e desposuídos dos seus fogares e bens. Estes novos cidadáns de Israel viviron sometidos á lei marcial até 1966.[33]
Uns 20 000 árabes palestinos conseguiron volver aos seus fogares tras a conclusión da guerra, catalogados como “infiltrados” polo Estado de Israel. Varios miles máis morreron no intento.
Doutra banda, o proceso de expulsión dos habitantes árabes palestinos de Israel continuou esporadicamente moito despois da firma dos acordos de armisticio. En 1950, os aproximadamente 1600 habitantes de Majdal foron expulsados á Franxa de Gaza, e a súa localidade pasou a formar parte de Ascalón.[33]
Numerosas localidades árabes palestinas foron renomeadas con novos topónimos hebreos. Os barrios xerosolimitanos de Qatamon e Talbiyeh foron rebautizados como Gonem e Kommemiut, aínda que a longo prazo mantiveron o seu nome tradicional. Sheikh Badr foi rebautizada como Givat Ram e Deir Yassin denominouse Givat Shaul. Outros nomes árabes foron hebraizados, como os de Saffuriya (que pasou a ser Tzipori), Suba (Sova), Beit Dajan (Bet Dagan), al-Zib (kibutz Gesher HaZiv), Ain Karim (Ein Kerem), Ain Hawd (Ein Hod), S’as’a (kibutz Sasa), Lubya (Lavi), Nuris (Nurit) ou Salama (Kfar Shalem).[33]
Remove ads
O problema dos refuxiados
Nenos refuxiados palestinos esperan unha ración de comida durante a Nakba.
A guerra provocou miles de desprazados en ambos os sentidos, se ben foron moitos máis os árabes afectados: árabes da zona israelí foron obrigados a desprazarse ás veciñas Gaza e Cisxordania, e tamén a outros países árabes máis afastados, dando orixe ao problema dos refuxiados palestinos, que aínda hoxe perdura. Na zona israelí quedaron 100 000 árabes, que adquiriron a nacionalidade israelí e que, en xeral, gozaron dos dereitos plenos de cidadanía a partir de 1950, incluíndo a súa incorporación ao exército no caso dos drusos. Segundo a historiografía tradicional israelí, a saída dos árabes da súa terra debeuse a que a dirixencia árabe fixo que a poboación árabe en Palestina abandonara os seus fogares para garantir ás tropas árabes maior liberdade de movemento. Con todo, as fontes propalestinas, e, sobre todo, algúns dos chamados novos historiadores israelís, cuestionaron este aspecto que, en calquera caso, continúa sendo un tema controvertido.
Refuxiados palestinos no campamento de Shati, tratando de embarcarse cara ao Líbano ou Exipto
A UNRWA conxuntamente cunha Comisión Técnica designada para ese efecto, presentaron ante a Asemblea Xeral da ONU, un informe, estimando a cifra en aproximadamente 711 000 árabes. O devandito informe deixa constancia que estas cifras corresponden aos cartóns de racionamento outorgadas por cuestións humanitarias. Os que se viron afectados antes ou durante a guerra árabe-israelí de 1948 da parte de Palestina que chegaría a ser o Estado de Israel cara a outras partes de Palestina ou a países veciños, pasando a ser refuxiados e desprazados. As estimacións israelís son de 520 000 refuxiados, en tanto que as fontes palestinas falan de 900 000. A Resolución 194 da Asemblea Xeral da ONU do 11 de decembro de 1948 sería a primeira en mencionar a necesidade de chegar a un acordo equitativo e xusto para retorno ou compensacións dos refuxiados, sen especificar a súa orixe étnica. Establecendo como parámetros aqueles que se viron prexudicados directamente, non abranguendo aos seus descendentes. Na actualidade, debido a que a ONU considera refuxiados aos descendentes dos refuxiados de 1948, o seu número incrementouse até chegar aos 4 millóns. O éxodo palestino marca o inicio do problema dos refuxiados palestinos, un dos principais contenciosos do conflito árabe-israelí.[34]
Só un terzo deses 700.000 (100 000 en Líbano, 60 000 en Siria, 70 000 en Transxordania, 7000 en Exipto e 4000 en Iraq) son en rigor «refuxiados» segundo a ONU. Os 190 000 palestinos que se instalaron na Franxa de Gaza e os 280 000 que o fixeron en Cisxordania son, segundo a terminoloxía da ONU, «desprazados» dentro do propio país. Sen que iso vaia en detrimento do desastre humano, ás veces apuntouse como dato relevante para comprender o seu verdadeiro alcance, que tanto os refuxiados como os desprazados permanecerán no mesmo dominio lingüístico, relixioso e sociocultural.[cita[Cómpre referencia]
.jpg)
.jpg)
