Ottawa Senators
equipo de hóckey sobre xeo de Otava, Ontario From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Os Ottawa Senators (en inglés) ou Sénateurs d'Ottawa (en francés), son un equipo profesional de hóckey sobre xeo da cidade de Otava Ontario (Canadá) que compite na National Hockey League (NHL), estando encadrado na Atlantic Division da Conferencia Leste. Os Senators xogan os seus partidos como local no Canadian Tire Centre, un pavillón con capacidade para 17.373 espectadores[2] inaugurado en 1996 co nome de Palladium.
Fundados e establecidos polo empresario inmobiliario Bruce Firestone, o equipo é a segunda franquía da NHL en empregar o nome de Ottawa Senators. Os Ottawa Senators orixinais, fundados en 1883, tiveron unha historia exitosa, gañando 11 Stanley Cups[a] e xogando na NHL dende a creación da liga en 1917 ata 1934. O 6 de decembro de 1990, logo dunha campaña de Firestone que se prolongara durante dous anos, a NHL concedeu unha nova franquía, que comezaría a competir na tempada 1992–93.[3] O actual propietario da franquía é Eugene Melnyk, e en 2016 esta tiña un valor estimado pola revista Forbes de 355 millóns de dólares estadounidenses.[4]
Os Senators clasificáronse para os play-offs da Stanley Cup en 15 das 19 últimas tempadas; teñen gañado catro títulos de división e, en 2003, o Presidents' Trophy; e disputaron as finais da Stanley Cup en 2007.
Remove ads
Historia
- Artigos principais: Historia dos Ottawa Senators (1992-) e Tempadas dos Ottawa Senators.
Antecedentes de Otava na NHL e refundación da franquía
- Artigo principal: Ottawa Senators (orixinal).
Otava foi a casa dos original Senators, unha das franquías fundadoras da NHL e once veces campioa da Stanley Cup. Logo da expansión da NHL aos Estados Unidos a finais da década de 1920, os Senators orixinais sufriron perdas financeiras que forzaron á franquía a trasladarse a St. Louis en 1934 baixo o nome de St. Louis Eagles mentors que o equipo sénior afeccionado do mesmo nome tomou o lugar dos Senators en Ottawa. O equipo da NHL en St. Louis non tivo éxito, e considerouse o regreso a Otava, mais a NHL decidiu no seu lugar suspender a franquía e transferir os xogadores a outros equipos da NHL.
Cincuenta e catro anos despois, logo de que a NHL anunciara os seus plans de expansión, o empresario inmobiliario Bruce Firestone decidiu xunto cos seus socios Cyril Leeder e Randy Sexton que Otava estaba entón preparada para manter unha franquía da NHL, e o grupo procedeu a propoñer unha oferta conxunta. A súa empresa, Terrace Investments, non tiña liquidez para financiar o custo da expansián da franquía e o equipo, mais o grupo concibiu unha estratexia. En 1989, logo de atopar un terreo axeitado nun terreo rural xusto ao oeste de Otava, en Kanata, no que construír un novo pavillón, Terrace anunciou a súa intención de adquirir unha franquía e lanzou a exitosa campaña "Bring Back the Senators” tanto para atraer ao público como para convencer á NHL de que a cidade podía acoller unha franquía da NHL. O apoio popular foi alto e o grupo puiso asegurar 11.000 entradas para a tempada.[5] O 12 de decembro de 1990, a NHL aprobou unha nova franquía para o grupo de Firestone, que comezaría a competir na tempada 1992–93.[6]
Primeiros anos (1992–1996)
O novo equipo contratou ao ex xogador da NHL Mel Bridgman, que non tiña experiencia administrativa previa, como o seu primeiro director xeral en 1992. O equipo inicialmente amosou o seu interese en contratar ao gañador do Jack Adams Award Brian Sutter como o seu primeiro adestrador xefe, mais Sutter chegou cun alto prezo e mostrábase reticente a formar parte dun equipo de expansión. Cando Sutter asinou filamente como adestrador dos Boston Bruins, os Senators ficharon a Rick Bowness, o home ao que Sutter substituíu en Boston. Os novos Senators xogaron o seu primeiro partido o 8 de outubro de 1992 no Ottawa Civic Centre fronte aos Montreal Canadiens con numerosos espectáculos previos ao partido.[7] Os Senators derrotaron aos Canadiens 5–3 nun dos poucos puntos destacados desa tempada. A continuación da emoción inicial da vitoria no primeiro partido, o equipo fracasou e finalizou co peor rexistro da liga, gañando 10 partidos, perdendo 70 e empatando catro, finalizando con tan só 24 puntos, tres puntos mellor que o peor resistro histórico. Os Senators apuntaran baixo e consideraran a tempada 1992-93 un pequeno éxito, xa que Firestone establecera como un dos obxectivos para a tempada o de non establecer un nóvo récord de menos puntos nunha tempada na NHL. O plan a longo prazo era finalizar en posicións baixas da táboa durante os primeiros anos para conseguir boas seleccións no draft e finalmente competir pola Stanley Cup.[8]
Bridgman foi despedido logo dunha tempada e o presidente do equipo Randy Sexton asumiu as funcións de director xeral. O propio Firestone pronto deixou o equipo e Rod Bryden xurdiu como novo propietario. A estratexia de punter baixo e asegurarse boas eleccións no draft non mudou. Os Senators finalizaron na derradeira posición da liga as tres tempadas seguintes. A pesar de que a primeira selección do draft Alexandre Daigle terminou sendo un dos mellores proxectos do ‘’draft’’ na historia da NHL,[9] escolleron a Radek Bonk en 1994, Bryan Berard (intercambiado por Wade Redden) en 1995, Chris Phillips en 1996 e Marián Hossa en 1997, todos eles convertéronse en sólidos xogadores da liga e formaron un núcleo forte de xogadores nos anos seguintes. Alexei Yashin, a primeira elección no draft da historio da franquía en 1992, xurdiu como unha das estrelas novas máis destacadas da liga. O equipo intercambiou a moitos dos seus mellores xogadores veteranos da época, incluído o líder de anotación na templada 1992-93 Norm Maciver e os favoritos da afección Mike Peluso e Bob Kudelski nun intento por acumular posibilidades e eleccións no draft.
Cando comezou a tempada 1995–96, o centro estrela Alexei Yashin negouse a cumprir o seu contrato e non xogou. En decembro, logo de tres anos consecutivos finalizando na derradeira posición e cun equipo que foi ridiculizado na liga, a afección comezaron a inquedarse esperando que o plan a longo prazo do equipo producira resultados, e a asistencia ao pavillón comezou a descender. Rick Bowness foi despedido a finai de 1995 e foi substituído polo adestrador xefe dos Prince Edward Island Senators Dave Allison. A Allison non lle iría mellor que ao seu predecesor, e o equipo finalizou cun rexistro de 2–22–3 baixo a súa dirección. O propio Sexton foi despedido e substituído por Pierre Gauthier, o antigo director xeral asistente dos Anaheim Ducks.[10] Antes do final do mes de xaneiro de 1996, Gauthier resolvera os problemas máis urxentes do equipo resolvendo a disputa contractual co xogador estrela Yashin, e contratando ao ben considerado Jacques Martin como adestrador xefe.[11] Mentres que os Senators finalizaron na derradeira posiciín unha vez máis, a tempada 1995-96 finalizou cun renovado optimismo, debido en parte ás melloras na xestión e o adestramento, e tamén á aparición dun novato descoñecido procedente de Suecia chamado Daniel Alfredsson, que gañaría o Calder Memorial Trophy como ‘’Rookie’’ do ano na NHL en 1996.[12]
Era de Jacques Martin (1996–2004)
Martin imporía unha filosofía fundamentada nunha forte defensa que levou ao equipo a clasificarse para os play-offs en todas as tempadas nas que permaneceu no banco, mais foi criticado polo escaso exit do equipo nas series eliminatorias, especialmente por perder catro series consecutivas fronte aos seus rivais provinciais, os Toronto Maple Leafs.[13] Martin sobreviviu a varios trocos de directores gerais e un cambio de propietario.
Na tempada 1996-97, a súa primeira tempada, o equipo clasificouse para os play-offs no último partido da liga regular, e estivo a piques de derrotar aos Buffalo Sabres na primeira rolda. Na tempada 1997–98, o equipo finalizou co seu primeiro resistro gañador e dorrotou aos New Jersey Devils, que partían como claros favoritos, para gañar as súas primeiras series.[12] Na tempada seguinte, os Senators saltaron dende o 14º posto da liga na tempada anterior ao terceiro posto, con 103 puntos—a primeira tempada de máis de 100 puntos da historia do equipo, aínda que foron varridos na primeira rolda dos play-offs. Na tempada 1999-00 a pesar do rechazo do capitán do equipo Alexei Yashin, Martin guiou ao equipo aos play-offs, aínda que caeron fronte aos Maple Leafs na primeira rolda.[14][15] Yashin regresou na 2000-01 e o equipo mellorou gañando a súa división e finalizando segundo na Conferencia Leste. Yashin xogou mal nunha nova derrota do equipo na primeira rolda[16] e o día do draft de 2001, foi traspasado aos New York Islanders a cambio de Zdeno Chára, Bill Muckalt e a segunda elección no draft, que Ottawa empregou para seleccionar ao centro Jason Spezza.[17]
Na tempada 2001-02 o total de puntos dos Senators na ligar regular caeu, mais nos play-offs, conseguiron derrotar aos Philadelphia Flyers para lograr a súa segunda vitoria nunhas series. Con todo os Sens perderían no sétimo partido da segunda rolda dos play-offs. A pesar das especulacións de que Martin sería despedido, foi o director geral Marshall Johnston o que deixou o equipo,[18] sendo substituído por John Muckler, o primeiro dos Senators con experiencia previa como director xeral.[19]
Na tempada 2002-03 os problemas fora do xeo dominaron os titulares, xa que os Senators declaráronse en bancarrota a mediados da tempada, mais continuaron a competir despois de obter financiamento de emerxencia.[20] A pesar dos problemas extradeportivos, o equipo tivo unha tempada sobresaliente, finalizando na primeira posición da liga e gañando o Presidents' Trophy. Nos play-offs, estiveron a un partido de chegar ás finais.[21] Antes da tempada 2003-04, o multimillonario farmacéutico Eugene Melnyk comprou o equipo para darlle estabilidade financeira.[22] Martin levaría ao equipo de novo a unha boa liga regular, mais de novo perderon na primeira rolda dos play-offs, o que levou á destitución de Martin, xa que a xerencia considerou que o equipo precisaba un cambio de adestrador para conseguir o éxito nos play-offs.[23]
Remove ads
Rivalidades
- Artigo principal: Batalla de Ontario.
Aínda que os Ottawa Senators modernos ingresaron na NHL en 1992, a rivalidade entre os dous equipos non se iniciou ta finais da década de 1990. Dende 1992 ata 1998, os Sens e os Leafs xogaban en conferencias diferentes (Leste e Oeste respectivamente), o que significaba que non xogaban moitos partidos entre si. Con todo, antes da tempada 1998-99, reformuláronse as conferencias e as división, trasladando a Toronto á Northeat Division da Conferencia Leste co equipo de Otava. Entre o ano 2000 e o 2004, ambos equipos xogaron catro series eliminatorias e os Leafs gañáronas todas.[24] Debido en parte á cantidade de seareiros dos Leafs que viven no val de Otava, e en parte pola proximidade da cidade de Toronto, os partidos Leafs-Senators no Canadian Tire Centre en Otava teñen unha audiencia máis neutral.[25]
.svg){kind=link}
Remove ads
Identidade do equipo
Logotipo e equipación
As cores do equipo son o vermmello, o negro e o branco. A camisola visitante é maioritariamente de cor branca con adornos vermellos e negros, mentres que a camisola local é vermella con adornos brancos e negros. O logotipo oficial é a cabeza dun xeneral romano, un membro do senado da República Romana,[26] proxectado dende un círculo dourado. O orixinal, presentado o 23 de maio de 1991, describiu o xeneral como unha "figura de centurión, forte e prominente" segundo o seu deseñador, Tony Milchard.[26] O deseño actual da camisola foi presentado o 22 de agosto de 2007, xunto coa adopción por parte de todas as franquías da liga das camisolas Rbk EDGE de Reebok para a tempada 2007–08.[27] A camisola incorpora o logotipo do 'O' dos Senators orixinais nun parche no ombreiro. Ao mesmo tempo o equipo actualizou os seus logotipos e mudou o seu uso. O logotipo principal, segundo o propietario do equipo Eugene Melnyk, "representa forza e determinación" é unha actualización do antigo logotipo secundario.[28] O antigo logotipo principal converteuse no secundario e só aparece na mercadotecnia dos Senators.[27]
En 2011 os Senators introduciron o actual deseño da súa terceira equipación. Principalmente de cor negra, a camisola incorpora raias horizontais como reminiscencia do deseño de barbeiro dos Senators orixinais. Agregáronse parches tipo escudo aos ombreiros. O deseño destes parches foi creado para ser similar aos parches que os Senators orixinais engadiron ás súas camisolas despois de cada campionato da Stanley Cup. Nos parches aparece escrito o nome do equipo, un en inglés, e outro en francés. O deseño foi unha obra colaborativa entre os Senators e un seareiro de Gatineau (Quebec) que fixera circular unha versión deste en Internet dende 2009.[29]
Sens Army
Os seareiros dos Senators son coñecidos como o Sens Army.[30] Como a maioría dos seareiros de hóckey, son coñecidos por disfrazarse para os partidos; algúns como lexionarios romanos. Nos play-offs da tempada 2006-07, máis seareiros que nunca vestiron de vermello, e as actividades dos afeccionados incluíron os denominados 'Red Rallies' de coches decorados, concentracións de seareiros na praza do concello de Otava e o denominado 'Sens Mile' en Elgin Street, onde os fans se congregarían.[31]
Remove ads
Pavillóns
Ottawa Civic Centre
- Artigo principal: TD Place Arena.
O primeiro pavillón dos novos Senators foi o Ottawa Civic Centre, situado en Bank Street, onde o equipo xogou dende a tempada 1992–93 ata xaneiro da tempada 1995–96.[32] Xogaron o seu primeiro partido como locais o 8 de outubro de 1992 fronte aos Montreal Canadiens con numerosos espectáculos previos ao partido.[33] Os senators derrotaron aos Habs nun dos poucos puntos destacados da tempada. O último partido dos Senators no Ottawa Civic Centre disputouse o 31 de decembro de 1995, e nel os locais perderon fronte aos Tampa Bay Lightning por 3 goles a 0.[34] O pavillón ten capacidade para 9.862 espectadores e dende 1967 é a casa dos Ottawa 67's da Ontario Hockey League (OHL).[35]
Remove ads
Personalidades
Xogadores
Capitáns
Dende a súa primeira tempada, o equipo dos Senators tivo nove capitáns. O primeiro capitán da historia da franquía foi nomeado na tempada 1992-93, a primeira da historia da franquía, e foi o canadense Laurie Boschman. Dende 2014 é o sueco Erik Karlsson o que exerce de capitán do equipo. Excepto tres, todos os capitáns do equipo naceron no Canadá, sendo o ruso Alexei Yashin o primeiro xogador non canadense en ser nomeado capitán do equipo de Otava na tempada 1998-99. O segundo xogador non nado no Canadá en ser nomeado capitán foi o sueco Daniel Alfredsson, que foi o xogador que máis anos exerceu de capitán cun total de catorce. Os diferentes xogadores que teñen sido capitáns do equipo ao longo da súa historia son:[36]
Eleccións na primeira rolda do draft
- Artigo principal: Lista de eleccións no Draft dos Ottawa Senators.
.jpg)
Cada ano dende 1963, os xogadores das ligas menores teñen a posibilidade de asinar contratos coas franquías da NHL. Dende a súa fundación en 1992, os Senators escolleron 28 xogadores na primeira elección do draft. A maior parte das veces escolleron un único xogador, agás en 2001 e 2015 cando escolleron dous xogadores, 2011 cando escolleron tres xogadores, e 2010 e 2014 cando non escolleron ningún xogador na primeira rolda. Nos seus 25 anos de historia a franquía foi tres veces o primeiro equipo en escoller, sendo os tres xogadores elixidos na primeira rolda Alexandre Daigle (1993), Bryan Berard (1995) e Chris Phillips (1996). A continuación móstranse as eleccións na primeira rolda do draft da NHL dos Ottawa Senators:[37]
Líderes históricos
Dende a refundación da franquía, o xogador que máis partidos vestiu a camisola dos Sens foi Chris Phillips, que disputou un total de 1179 partidos coa franquía de Otava, un máis que o sueco Daniel Alfredsson, que é o máximo puntuador da historia da franquía con 1108 puntos en 1178 partidos cos Sens. Alfredsson é tamén o máximo goleador (426 goles) e o xogador con máis asistencias (682) da historia da franquía dende a súa refundación. A seguinte táboa mostra os dez máximos puntuadores da franquía, sendo Erik Karlsson o único deles que está en activo na franquía na tempada 2017-18:[38]
Para os significados das abreviaturas véxase estatísticas do hóckey sobre xeo.
- * – actualmente nos Senators.
Números retirados
Os Senators retiraron dous números en honor a dous xogadores.[39] Con todo, só Daniel Alfredsson xogou no equipo dende a súa refundación en 1992, mentres que Frank Finnigan foi xogador dos Senators orixinais.
- 1 Finnigan foi homenaxeado polo período que xogou entre 1923 e 1934 nos Ottawa Senators orixinais (como á dereita, 1923–31 e 1932–34). Foi o último Senator sobrevivente do equipo que gañou a Stanley Cup en 1927 e participou na campaña 'Bring Back The Senators'.
- A NHL retirou o número 99 de Wayne Gretzky de todos os equipos membros da liga durante o 2000 NHL All-Star Game.[41]
Adestradores
Dende a refundación dos Senators e o seu ingreso na NHL o equipo tivo un total de 11 adestradores distintos. O primeiro adestrador dos novos Senators foi Rick Bowness, quen se faría cargo do equipo nas catro primeiras tempadas do equipo, sen conseguir clasificalo para os play-offs en ningunha delas e sendo cesado antes de finalizar o seu cuarto ano no banco. O adestrador que máis partidos dirixiu o equipo foi Jacques Martin, cun total de 692 encontros no banco en liga regular e 69 nas series eliminatorias, dirixindo ao equipo durante nove tempadas interrompidas só polos dous últimos partidos partidos da tempada 2001-02 que dirixiu Roger Neilson para chegar á marca dos 1.000 partidos adestrados.[42] Con tood, foi en 2007, con Bryan Murray, cando o equipo conseguiu o seu maior éxito ata o momento, chegando ás finais da Stanley Cup, onde caeron derrotados fronte aos Anaheim Ducks en cinco partidos (4-1).[43] A continuación os rexistros dos distintos adestradores que dirixiron aos Senators na NHL:[44]
Directores xerais
.jpg)
Dende a súa creación, os Senators tiveron oito directores xerais. O primeiro director xeral foi Mel Bridgman, mentres que Bryan Murray foi a persoa que máis tempo ocupou o posto de director xeral da refundada franquía de Otava con nove anos entre 2007 e 2016. Os directores xerais da franquía foron:[44]
Remove ads
Membros do Hall of Fame
En toda a historia dos novos Senators tan só dúas personalidades ligadas á franquía foron introducidas no Hockey Hall of Fame:[55]
- Roger Neilson – adestrador asistente dos Senators a adestrador xefe (2001–2003) foi introducido (na categoría de "construtures) o 4 de novembro de 2002, pola súa carreira como adestrador.
- Dominik Hašek – o porteiro checo dos Senators (2005–2006) foi introducido en 2014 pola súa carreira como porteiro.
Remove ads
Trofeos
Trofeos colectivos
- Presidents' Trophy
A primeira vez que se entregou este trofeo ao mellor equipo da liga regular foi na tempada 1985-86.[56] Dende a súa refundación os Senators gañaron unha vez o Presidents' Trophy:[57]
- 2003
- Prince of Wales Trophy
O Prince of Wales Trophy é o trofeo da NHL que máis veces mudou o seu significado. Actualmente é o trofeo outorgado ao campión da Conferencia Leste. Os Senators gañaron este galardón nunha ocasión ao longo da súa historia:[58]
- 2007
- Campionatos de división
- Northeast Division: 1999, 2001, 2003, 2006
Trofeos individuais
- Calder Memorial Trophy
O Trofeo Memorial Calder premia o mellor rookie da tempada.[c] O único xogador dos Ottawa Senators que gañou este galardón foi Daniel Alfredsson:[59]
- Daniel Alfredsson en 1995–96.
- King Clancy Memorial Trophy
O trofeo King Clancy premia cada ano o xogador que demostrou o mellor exemplo de liderado dentro e fóra da pista e contribuíse á sociedade. Un xogador dos Senators gañou este galardón na historia da franquía:[60]
- Daniel Alfredsson en 2011–12.
- Bill Masterton Memorial Trophy
O trofeo Bill Masterton é un premio outorgado ao xogador que mellor exemplifica os valores de perseveranza e espírito de equipo. Craig Anderson é o único xogador na historia da franquía que gañou o galardón:[61]
- Craig Anderson en 2016–17.
- Mark Messier Leadership Award
Patrocinado por Bridgestone, o premio Mark Messier é outorgado ao líder no xeo, ao motivador do equipo e pola súa adicación á comunidade. Un xogador dos Senators gañou este premio dende a súa creación na tempada 2006-07:[62]
- Daniel Alfredsson en 2012-13.
- Jack Adams Award
O premio Jack Adams é outorgado dende a tempada 1973-74 ao mellor adestrador da tempada.[63] Dous adestradores dos Senators recibiron o galardón:[64]
- Jacques Martin: 1998–99
- Paul MacLean: 2012–13
- James Norris Memorial Trophy
- Ao final da tempada, o mellor defensor da NHL recibe o trofeo James Norris.[65] Os único defensor dos Senators que ten conseguido o trofeo foi Erik Karlsson:
- Erik Karlsson en 2011-12 e 2014-15
- NHL Plus/Minus Award
O premio Plus/Minus da NHL foi concedido entre 1983 e 2007 ao xogador con mellor rexistro de plus/minus. Wade Redden foi o único xogador dos Flames que conseguiu o galardón na historia da franquía:[66]
- Wade Redden en 2005-06 (compartido con Michal Rozsíval dos New York Rangers).
Remove ads
Notas
Véxase tamén
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads