Villisvín

MtDNA rannsóknir benda til að villisvín eru upprunnin frá eyjum í Suðaustur-Asíu svo sem Indónesíu og Filippseyjum, síðar breiðst út til meginlands Evrasíu og Norður-Afríku.^[5] Elstu fornleifar tegundarinnar koma frá bæði Evrópu og Asíu, og eru síða snemma á Pleistósen.^[7] Við lok Villafranchian, hafði S. scrofa að mestu rutt hinni skyldu S. strozzii úr vegi; stór, hugsanlega mýradveljandi forfaðir nútíma Sus verrucosus, um allt meginland Evrasíu, svo það var einungis á stökum svæðum í Asíu.^[6] Nánasti ættingi þess er skeggsvín á Malacca og nágrannaeyjum.^[3]

Undirtegundir

Nú (2005)^[2] eru 16 undirtegundir viðurkenndar, sem er skipt upp í fjóra svæðishópa:

Vestræn: Inniheldur S. s. scrofa, S. s. meridionalis, S. s. algira, S. s. attila, S. s. lybicus, og S. s. nigripes. Þessar undirtegundir eru yfirleitt með háa hauskúpu (þó eru lybicus og sumar scrofa með lága hauskúpu), með þykkt þel og (að undanteknum scrofa og attila) lítt þroskaða mön.^[8]
Indversk: Inniheldur S. s. davidi og S. s. cristatus. Þessar undirtegundir hafa takmarkað eða ekkert þel, með langa mön og áberandi rákir á trýni og munni. S. s. cristatus er með háa hauskúpu og S. s. davidi er með lága hauskúpu.^[8]
Austræn: Inniheldur S. s. sibiricus, S. s. ussuricus, S. s. leucomystax, S. s. riukiuanus, S. s. taivanus, og S. s. moupinensis. Einkennandi fyrir þessar undirtegundir er hvítleit rák sem nær frá munnvikum til neðri hluta kjálka. Að undanskilinni S. s. ussuricus, þá eru flest með háa höfuðkúpu. Þelið er þykkt, nema hjá S. s. moupinensis, mön að mestu ekki til staðar.^[8]
Indónesísk: Einvörðungu S. s. vittatus, einkennandi fyrir það er gisið hár, skortur á þeli, löng mön, breið rauðleit rák frá trýni til hliðanna áhálsi.^[8] Þetta er fornlegasta gerðin af þessum fjórum hópum, með minnstan heila, frumstæðasta tanngerð og ósérhæfða höfuðkúpugerð.^[9]

Nánari upplýsingar Undirtegundir, Mynd ...

Undirtegundir	höfundur undirt.	Lýsing	Útbreiðsla	Samnefni
Miðevrópskt villisvín S. s. scrofa Einkennis undirtegund	Linnaeus, 1758	Meðalstór, dökk til ryðbrún undirtegund með löngum og tiltölulega mjóum lacrimal bone^[3]	Norður-Spánn, norður-Ítalía, Frakkland, Þýskaland, Benelúxlönd, Króatía, Belarus, Danmörk, Svíþjóð, Eistland, Lettland, Litáen, Pólland, Tékkland, Slóvakía, Albanía, Grikkland, Rússland	anglicus (Reichenbach, 1846), aper (Erxleben, 1777), asiaticus (Sanson, 1878), bavaricus (Reichenbach, 1846), campanogallicus (Reichenbach, 1846), capensis (Reichenbach, 1846), castilianus (Thomas, 1911), celticus (Sanson, 1878), chinensis (Linnaeus, 1758), crispus (Fitzinger, 1858), deliciosus (Reichenbach, 1846), domesticus (Erxleben, 1777), europaeus (Pallas, 1811), fasciatus (von Schreber, 1790), ferox (Moore, 1870), ferus (Gmelin, 1788), gambianus (Gray, 1847), hispidus (von Schreber, 1790), hungaricus (Reichenbach, 1846), ibericus (Sanson, 1878), italicus (Reichenbach, 1846), juticus (Fitzinger, 1858), lusitanicus (Reichenbach, 1846), macrotis (Fitzinger, 1858), monungulus (G. Fischer [von Waldheim], 1814), moravicus (Reichenbach, 1846), nanus (Nehring, 1884), palustris (Rütimeyer, 1862), pliciceps (Gray, 1862), polonicus (Reichenbach, 1846), sardous (Reichenbach, 1846), scropha (Gray, 1827), sennaarensis (Fitzinger, 1858), sennaarensis (Gray, 1868), sennaariensis (Fitzinger, 1860), setosus (Boddaert, 1785), siamensis (von Schreber, 1790), sinensis (Erxleben, 1777), suevicus (Reichenbach, 1846), syrmiensis (Reichenbach, 1846), turcicus (Reichenbach, 1846), variegatus (Reichenbach, 1846), vulgaris (S. D. W., 1836), wittei (Reichenbach, 1846)
Norður-Afríkusvín S. s. algira	Loche, 1867	Stundum álitið yngra samnefni af S. s. scrofa, en tegundin er minni og með hlutfallsega lengri vígtennur^[10]	Túnis, Alsír og Marokkó	barbarus (Sclater, 1860) sahariensis (Heim de Balzac, 1937)
Karpatíusvín S. s. attila	Thomas, 1912	Stórvaxin undirtegund með löng lacrimal bein og dökkt hár, en samt ljósari en S. s. scrofa^[3]	Rúmenía, Ungverjaland, Úkraína, Balkanlönd, Kákasus, Suður-Kákasus, Kaspía strönd, Litla-Asía og norður-Íran	falzfeini (Matschie, 1918)
Indlandssvín S. s. cristatus	Wagner, 1839	Undirtegund með langa mön sem er svart-rákótt ólíkt S. s. davidi,^[11] sem er léttbyggðari en S. s. scrofa. Höfuðið er stærra og hvassari en á S. s. scrofa, og eyrun eru smærri og yddari. Ennið er slétt, meðan það er hvolft á S. s. scrofa.^[12]	Indland, Nepal, Búrma, vestur-Taíland og Sri Lanka	affinis (Gray, 1847), aipomus (Gray, 1868), aipomus (Hodgson, 1842), bengalensis (Blyth, 1860), indicus (Gray, 1843), isonotus (Gray, 1868), isonotus (Hodgson, 1842), jubatus (Miller, 1906), typicus (Lydekker, 1900), zeylonensis (Blyth, 1851)
Miðasíusvín S. s. davidi	Groves, 1981	Smávaxin ljósbrún undirtegund, með langa mön.^[11]	Pakistan og norðvestur-Indland til suðaustur-Íran.
Japanssvín S. s. leucomystax	Temminck, 1842	Smávaxin, næstum manarlaus, gulbrún undirtegund^[11]	Japan, nema Hokkaido og Ryukyu-eyjar	japonica (Nehring, 1885) nipponicus (Heude, 1899)
Anatólíusvín S. s. libycus	Gray, 1868	Smávaxin, ljós og næstum manarlaus undirtegund^[11]	Transkákasía, Tyrkland, Botnalönd, og fyrrum Júgóslavía	lybicus (Groves, 1981) mediterraneus (Ulmansky, 1911) reiseri (Bolkay, 1925)
Maremma-svín S. s. majori	De Beaux and Festa, 1927	Minni en S. s. scrofa, með hærri og breiðari hauskúpu, hefur síðan 1950 blandast mikið við S. s. scrofa, mikið til vegna þess að þær hafa verið haldnar saman í svínabúum og innflutningi S. s. scrofa til veiða í búsvæðum S. s. majori.^[13] Skifting þess frá S. s. scrofa er vafasöm.^[14]	Maremma (mið Ítalía)
Miðjarðarhafssvín S. s. meriodionalis	Forsyth Major, 1882		Andalúsía, Korsíka og Sardinía	baeticus (Thomas, 1912) sardous (Ströbel, 1882)
Norðurkínverskt-svín S. s. moupinensis	Milne-Edwards, 1871	Það er verulega breytilegt, og gæti hugsanlega verið nokkrar undirtegundir.^[11]	Strandsvæði Kína suður til Víetnam og vestur til Sichuan	acrocranius (Heude, 1892), chirodontus (Heude, 1888), chirodonticus (Heude, 1899), collinus (Heude, 1892), curtidens (Heude, 1892), dicrurus (Heude, 1888), flavescens (Heude, 1899), frontosus (Heude, 1892), laticeps (Heude, 1892), leucorhinus (Heude, 1888), melas (Heude, 1892), microdontus (Heude, 1892), oxyodontus (Heude, 1888), paludosus (Heude, 1892), palustris (Heude, 1888), planiceps (Heude, 1892), scrofoides (Heude, 1892), spatharius (Heude, 1892), taininensis (Heude, 1888)
Miðasíusvín S. s. nigripes	Blanford, 1875	Ljósleit undirtegund með svarta fætur, sem þrátt fyrir breytileika í stærð eru yfirleitt nokkuð stórir, "lacrimal bone" og andlitssvæði höfuðkúpunnar eru styttri en á S. s. scrofa og S. s. attila.^[3]	Mið-Asía, Kazakhstan, austur-Tien Shan, vestur-Mongólía, Kashgar og hugsanlega Afghanistan og suður-Íran
Ryukyu-svín S. s. riukiuanus	Kuroda, 1924	Smávaxin undirtegund^[11]	Ryukyu-eyjar
Baikal-svín S. s. sibiricus	Staffe, 1922	Minnsta undirtegundin á svæði fyrrum Sovétríkjanna, hún er dökk brún, næstum svarthærð og með ljósgráan blett sem nær frá kinnum til eyra. Hauskúpan er ferköntuð og lacrimal beinin stutt.^[3]	Bajkal, Transbajkalía, norður og norðaustur-Mongólía.	raddeanus (Adlerberg, 1930)
Formósu-svín S. s. taivanus	Swinhoe, 1863	Smávaxin og svartleit undirtegund.^[11]	Taívan
Ussuri-svín S. s. ussuricus	Heude, 1888	Stærsta undirtegundin, þau eru yfirleitt dökkleit og með hvíta rák frá munnvikum til eyrna. Lacrimale-beinin eru stutt, en lengri en á S. s. sibiricus.^[3]	Austur Kína, Ussuri-flói og Amúr-flói	canescens (Heude, 1888), continentalis (Nehring, 1889), coreanus (Heude, 1897), gigas (Heude, 1892), mandchuricus (Heude, 1897), songaricus (Heude, 1897)
Rákarsvín S. s. vittatus	Boie, 1828	Smávaxin, með stutt trýni og gishærð undirtegund með hvíta rák á trýninu; það gæti verið önnur tegund, og líkist að sumu leyti öðrum tegundum svína í suðaustur-Asíu.^[11]	Frá Vestur-Malasíu, og í Indónesíu frá Súmötru og Jövu austur til Kómodóeyju	andersoni (Thomas and Wroughton, 1909), jubatulus (Miller, 1906), milleri (Jentink, 1905), pallidiloris (Mees, 1957), peninsularis (Miller, 1906), rhionis (Miller, 1906), typicus (Heude, 1899)