Duo

Latine

II
Cardinalis:	duo
Ordinalis:	secundus
Adverbium:	bis
Distributivus:	bini
Proportionalis:	duplus
Multiplicativus:	duplex
Collectivus:	binio
I – II – III

ūnus ← duo → trēs

Appellatio pronuntiatusque

duo

API: /ˈdu.o/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·o — morphologica: du-o

Notatio

A lingua prisca Indoeuropaea *duvo-. Vide radicem du.

Numerus cardinalis

dŭ|ŏ, -ae, -ŏ

1. √ Unus et alter. Numerus Ⅱ.
2. → Ambo.

Declinatio

Numerus cardinalis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.
nom.	duo	duae	duo	nom.
gen.	duōrum	duārum	duōrum	gen.
dat.	duōbus	duābus	duōbus	dat.
acc.	duo duōs	duās	duo	acc.
abl.	duōbus	duābus	duōbus	abl.
voc.	duo	duae	duo	voc.

Translationes

Numerus II	dilatare ▼

Numerus II	collabi ▲

Anglice: two (en) Anglica Antiqua: tƿēgen ‎(twēgen) (ang) Arabice: اثنان‎‎ (ar) ‎(ithnān) Aromanice: doi (roa-rup) Britonice: daou (br) Cambrice: dau (cy) Catalane: dos (ca) Croate: dva (hr) Dacoromane: doi (ro) m, două (ro) f Esperantice: du (eo) Estonice: kaks (et) Finnice: kaksi (fi) Francogallice: deux (fr) Frisice: twa (fy) Germanice: zwei (de), zwo (de) (sermo), †zween (de) (vetuste) Graeca Antiqua: δύο ‎(dýo) Groenlandice: marluk (kl) Hebraice: שניים‎‎ (he) ‎(sh'náyim) Hispanice: dos (es) Hungarice: kettő (hu) Iaponice: 二 (ja) ‎(ni), 二つ (ja) ‎(futatsu) Illyrice: dy (sq) Islandice: tveir (is) Italice: due (it) Lusitane: dois (pt) Neograece: δύο (el) ‎(dýo) Persice: دو‎‎ (fa) ‎(do) Polonice: dwa (pl) Ruthenice: два (ru) ‎(dva) Sinice: 二 (zh) ‎(èr) Suecice: två (sv) Turcice: iki (tr) Ucrainice: два (uk) m, n ‎(dva), дві (uk) f ‎(dvi) Vasconice: bi

Discretiva

duo dictio est in variis linguis:

• Anglice: duo
• Batave: duo
• Bohemice: duo
• Dacoromane: duo
• Esperantice: duo
• Finnice: duo
• Francogallice: duo
• Italice: duo
• Lusitane: duo
• Norvegice: duo
• Polonice: duo

Dictiones similes

• Germanice: Duo
• Hispanice: dúo
• Hungarice: duó

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• circumitus enim solis orbium quinque et sexaginta et trecentorum quarta fere diei parte addita conversionem conficiunt annuam; inflectens autem sol cursum tum ad septem triones tum ad meridiem aestates et hiemes efficit et ea duo tempora, quorum alterum hiemi senescenti adiunctum est alterum aestati: ita ex quattuor temporum mutationibus omnium, quae terra marique gignuntur, initia causaeque ducuntur. —De natura deorum Ciceronis ^[1]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Abstinentiae vero duo genera sunt, alterum ubi nihil adsumit aeger, alterum ubi non nisi quod oportet. Initia morborum primum famem sitimque desiderant, ipsi deinde morbi moderationem, ut neque aliud quam expedit neque eius ipsius nimium sumatur: neque enim convenit iuxta inediam protinus satietatem esse. Quod si sanis quoque corporibus inutile est, ubi aliqua necessitas famem fecit, quanto inutilius est etiam in corpore aegro? —De Medicina Celsi ^[2]

Fontes

1. Marcus Tullius Cicero - De natura deorum. (The Latin Library): Liber secundus. XLVI. [49] — duo
2. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, XVI. [1] — duo
3. Apuleius - Apologia sive Pro se de magia liber. (Bibliotheca Augustana): Pagina 1. Sectio 9. Versus 11 — duo
4. Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber nonus. Capitulum XV, [7] — duo