Unio

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈuːni.oː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ū·ni·ō — morphologica: un-io

Notatio

← Latine: ūnus

Verbum transitivum

ūnĭō, ūnīre, ūnĭī, ūnītum

1. √ Unum facere, in unum redigere, coniungere, copulare.
2. p.class. | In unionem, in foedum componere exempli gratia politice.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
ūn-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	ūniō	ūniam		ūniēbam	ūnīrem	ūniam
II. sing.	ūnīs	ūniās	ūnī!	ūniēbās	ūnīrēs	ūniēs	ūnītō!
III. sing.	ūnit	ūniat		ūniēbat	ūnīret	ūniet	ūnītō!
I. plur.	ūnīmus	ūniāmus		ūniēbāmus	ūnīrēmus	ūniēmus
II. plur.	ūnītis	ūniātis	ūnīte!	ūniēbātis	ūnīrētis	ūniētis	ūnītōte!
III. plur.	ūniunt	ūniant		ūniēbant	ūnīrent	ūnient	ūniuntō!
Thema	Vox passiva
ūn-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	ūnior	ūniar		ūniēbar	ūnīrer	ūniar
II. sing.	ūnīris	ūniāris	ūnīre!	ūniēbāris	ūnīrēris	ūniēris	ūnītor!
III. sing.	ūnītur	ūniātur		ūniēbātur	ūnīrētur	ūniētur	ūnītor!
I. plur.	ūnīmur	ūniāmur		ūniēbāmur	ūnīrēmur	ūniēmur
II. plur.	ūnīminī	ūniāminī	ūnīminī!	ūniēbāminī	ūnīrēminī	ūniēminī	—
III. plur.	ūniuntur	ūniantur		ūniēbantur	ūnīrentur	ūnientur	ūniuntor!

Thema	Vox activa
ūni-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	ūniī	ūnierim	ūnieram	ūniissem	ūnierō
II. sing.	ūniistī	ūnieris	ūnierās	ūniissēs	ūnieris
III. sing.	ūniit	ūnierit	ūnierat	ūniisset	ūnierit
I. plur.	ūniimus	ūnierimus	ūnierāmus	ūniissēmus	ūnierimus
II. plur.	ūniistis	ūnieritis	ūnierātis	ūniissētis	ūnieritis
III. plur.	ūniērunt	ūnierint	ūnierant	ūniissent	ūnierint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	ūnīre	ūniisse	ūnītūrum, -am, -um esse	ūniēns		ūnītūrus, -a, -um­
Vox passiva	ūnīrī	ūnītum, -am, -um esse	ūnītum īrī		ūnītus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
ūniendī		ūniendus, -a, -um			ūnītum	ūnītū

Usus

1. Helvetiae cantones uniti (saeculo XVII°), vide w:instrumentum Pacis Osnabrugensis!

Dictiones collatae

• ūnēscō, ūnēscere; ūnīscō, ūnīscere, ūnīscunt
• ūnitās

Synonyma

1. ūnō, ūnāre; adūnō, adūnāre

Dictiones derivatae

• ūnītiō
• ūnītus, ūnītē

Translationes

Unum facere, in unum redigere	dilatare ▼

Unum facere, in unum redigere	collabi ▲

Anglice: unite (en) Batave: verenigen (nl) Dacoromane: uni (ro) Esperantice: unuigi (eo) Francogallice: unir (fr), réunir (fr) Germanice: vereinigen (de), vereinen (de) Hispanice: unir (es) Italice: unire (it), congiungere (it) Lusitane: unir (pt) Suecice: förena (sv)

Nomen substantivum

I Cardinalis: unus Ordinalis: primus prior Adverbium: semel Distributivus: singuli Multiplicativus: simplex Collectivus: unio 0 – I – II

ūnĭ|ō, -ōnis comm.

1. class. | Sphaera, quam concha facit, vel sphaera ex vitro ita fabricata ut ornatui usui sit.
2. p.class. | Unitas; synthesis seu corpus computatum ut unum sit.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	ūniō	ūniōnēs	I
gen.	ūniōnis	ūniōnum	II
dat.	ūniōnī	ūniōnibus	III
acc.	ūniōnem	ūniōnēs	IV
abl.	ūniōne	ūniōnibus	VI
voc.	ūniō	ūniōnēs	V

Discretiva

unio dictio est in variis linguis:

• Anglice: unio
• Esperantice: unio

Dictiones similes

• Catalane: unió
• Hungarice: unió

Formae affines

Polonice

unio

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
unio	casus vocativus singularis	substantivi unia

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈũɲ.jɔ]

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Isidorus Hispalensis 560-636

Iordanus Brunus Nolanus 1548-1600

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• crassescunt etiam in senecta conchisque adhaerescunt nec his evelli queunt nisi lima. quibus una tantum est facies et ab ea rotunditas, aversis planities, ob id tympania nominantur. cohaerentes videmus in conchis hac dote unguenta circumferentibus. cetero in aqua mollis unio, exemptus protinus durescit. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Iactus quisque apud lusores veteres a numero vocabatur, ut unio, [binio,] trinio, quaternio, [quinio], senio. Postea appellatio singulorum mutata est, et unionem canem, trinionem suppum, quaternionem planum vocabant. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis ^[3][2]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Sicut enim dictum est in sententiis de aqua, omnis densitas et gravita s et pondus est a numero partium coeuntium plurium vel pauciorum, arctius vel latius, in unam massam; omnis autem coitus, unio et mixtio et adhaesio est per agglutinans et annectens humidum; terra igitur seu arida per se est rarissimum, subtilissimum corpus. —De principiis rerum elementis et causis Iordani Bruni ^[4][2]

Fontes