contingo

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /konˈtingoː/, [kɔnˈtɪŋɡoː]

(classice)

Syllabificatio phonetica: con·tin·gō — morphologica: con-ting-o

Verbum transitivum

conting|ō, -ere, contigī, contāctum

1. Idem quod tangere sed plenius, sive valde et undique tangere. ^[1]

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
conting-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	contingō	contingam		contingēbam	contingerem	contingam
II. sing.	contingis	contingās	continge!	contingēbās	contingerēs	contingēs	contingitō!
III. sing.	contingit	contingat		contingēbat	contingeret	continget	contingitō!
I. plur.	contingimus	contingāmus		contingēbāmus	contingerēmus	contingēmus
II. plur.	contingitis	contingātis	contingite!	contingēbātis	contingerētis	contingētis	contingitōte!
III. plur.	contingunt	contingant		contingēbant	contingerent	contingent	continguntō!
Thema	Vox passiva
conting-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	contingor	contingar		contingēbar	contingerer	contingar
II. sing.	contingeris	contingāris	contingere!	contingēbāris	contingerēris	contingēris	contingitor!
III. sing.	contingitur	contingātur		contingēbātur	contingerētur	contingētur	contingitor!
I. plur.	contingimur	contingāmur		contingēbāmur	contingerēmur	contingēmur
II. plur.	contingiminī	contingāminī	contingiminī!	contingēbāminī	contingerēminī	contingēminī	—
III. plur.	continguntur	contingantur		contingēbantur	contingerentur	contingentur	continguntor!

Thema	Vox activa
contig-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	contigī	contigerim	contigeram	contigissem	contigerō
II. sing.	contigistī	contigeris	contigerās	contigissēs	contigeris
III. sing.	contigit	contigerit	contigerat	contigisset	contigerit
I. plur.	contigimus	contigerimus	contigerāmus	contigissēmus	contigerimus
II. plur.	contigistis	contigeritis	contigerātis	contigissētis	contigeritis
III. plur.	contigērunt	contigerint	contigerant	contigissent	contigerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	contingere	contigisse	contāctūrum, -am, -um esse	contingēns		contāctūrus, -a, -um­
Vox passiva	contingī	contāctum, -am, -um esse	contāctum īrī		contāctus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
contingendī		contingendus, -a, -um			contāctum	contāctū

Dictiones collatae

Synonyma

1. tangō, tangere; attingō, attingere

Dictiones derivatae

• contāctus, contāctūs
• contāgēs
• contāgiō
• contāgiōsus
• contāgium
• contāmen
• contiguō, contiguāre
• contiguus

Composita

• obtingō, obtingere
• pertingō, pertingere

Translationes

Idem quod tangere sed plenius, sive valde et undique tangere	dilatare ▼

Idem quod tangere sed plenius, sive valde et undique tangere	collabi ▲

Anglice: to touch on all sides (en), to come into contact with (en) Germanice: umfassend berühren (de), anfassen (de), umfassen (de), ergreifen (de)

Discretiva

contingo dictio est in variis linguis:

• Esperantice: contingo

Formae affines

Italice

contingo

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
contingo	prima singularis	praesens	activa	indicativus	contingere

Appellatio pronuntiatusque

API: /konˈtingo/

(classice)

Syllabificatio phonetica: con·tin·go — morphologica: con-ting-o

Loci

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Aelius Donatus ca. 310-380

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (41/42 p.C.n.)

• Vineam autem, puto, primum si ostendero nihil me pati, propter quod ipse dici possim miser, nedum propter quod miseros etiam quos contingo faciam, deinde si ad te transiere et probavero ne tuam quidem gravem esse fortunam, quae tota ex mea pendet. —De consolatione ad Helviam matrem Senecae ^[2][3]

Latinitas postclassica

saec. IV.  (fl. 350 p.C.n.)

• hunc quidam modum pro genere ac significatione verbi accipiunt, cuius verba aut in tur exeunt aut in it aut in et. sed quae in tur et in it exeunt, haec ab indicativo oriuntur, ut lego legitur, contingo contingit. quae in et exeunt, duas formas habent: alia enim ab indicativo veniunt, ut misereor miseret; alia a se oriuntur, ut pudet, taedet, paenitet, libet. —Ars maior Donati ^[4][3]

Fontes