deleo

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
dēl-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dēleō	dēleam		dēlēbam	dēlērem	dēlēbō
II. sing.	dēlēs	dēleās	dēlē!	dēlēbās	dēlērēs	dēlēbis	dēlētō!
III. sing.	dēlet	dēleat		dēlēbat	dēlēret	dēlēbit	dēlētō!
I. plur.	dēlēmus	dēleāmus		dēlēbāmus	dēlērēmus	dēlēbimus
II. plur.	dēlētis	dēleātis	dēlēte!	dēlēbātis	dēlērētis	dēlēbitis	dēlētōte!
III. plur.	dēlent	dēleant		dēlēbant	dēlērent	dēlēbunt	dēlentō!
Thema	Vox passiva
dēl-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dēleor	dēlear		dēlēbar	dēlērer	dēlēbor
II. sing.	dēlēris	dēleāris	dēlēre!	dēlēbāris	dēlērēris	dēlēberis	dēlētor!
III. sing.	dēlētur	dēleātur		dēlēbātur	dēlērētur	dēlēbitur	dēlētor!
I. plur.	dēlēmur	dēleāmur		dēlēbāmur	dēlērēmur	dēlēbimur
II. plur.	dēlēminī	dēleāminī	dēlēminī!	dēlēbāminī	dēlērēminī	dēlēbiminī	—
III. plur.	dēlentur	dēleantur		dēlēbantur	dēlērentur	dēlēbuntur	dēlentor!

Thema	Vox activa
dēlēv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	dēlēvī	dēlēverim	dēlēveram	dēlēvissem	dēlēverō
II. sing.	dēlēvistī	dēlēveris	dēlēverās	dēlēvissēs	dēlēveris
III. sing.	dēlēvit	dēlēverit	dēlēverat	dēlēvisset	dēlēverit
I. plur.	dēlēvimus	dēlēverimus	dēlēverāmus	dēlēvissēmus	dēlēverimus
II. plur.	dēlēvistis	dēlēveritis	dēlēverātis	dēlēvissētis	dēlēveritis
III. plur.	dēlēvērunt	dēlēverint	dēlēverant	dēlēvissent	dēlēverint

Latinitas Romana

antiq. (ca. 160 a.C.n. / 594 a.u.)

• Chaerea: Occidi!

neque virgost usquam neque ego, qui illam e conspectu amisi meo.

ubi quaeram, ubi investigem, quem perconter, quăm ĭnsistam viam

incertu' sum. una haec spes est: ubi ubi est, diŭ celari non potest.

o faciem pulchram!  deleo  omnis dehinc ex animo mulieres:

taedet cotidianarum harum formarum. —Eunuchus Terentii Afri ^[1][2]

Fontes