duplis

Discretiva

duplis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
duplīs	casus dativus pluralis	adiectivi duplus
duplīs	casus ablativus pluralis	adiectivi duplus
duplīs	casus dativus pluralis	substantivi dupla
duplīs	casus ablativus pluralis	substantivi dupla
duplīs	casus dativus pluralis	substantivi duplum
duplīs	casus ablativus pluralis	substantivi duplum

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdu.pliːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plīs — morphologica: dupl-is

Loci

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.

• Est enim proportionalitas, ut dictum est, collectio proportionum in unumque redactio. Fit etiam et in longioribus. Nam si quatuor illis octo velis adiungere, et his 16, et his 32, et deinceps duplos qui sequuntur, fit in omnibus dupla proportionalitas ex proportionibus duplis. —De institutione arithmetica Boetii ^[1][2]

Fontes