emitto

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /eːˈmittoː/, [eːˈmɪttoː]

(classice)

Syllabificatio phonetica: ē·mit·tō — morphologica: e-mitt-o

Notatio

← ex- + mittō.

Verbum transitivum

ēmitt|ō, -ere, ēmīsī, ēmissum

1. √ Extra mittere, edere.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
ēmitt-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	ēmittō	ēmittam		ēmittēbam	ēmitterem	ēmittam
II. sing.	ēmittis	ēmittās	ēmitte!	ēmittēbās	ēmitterēs	ēmittēs	ēmittitō!
III. sing.	ēmittit	ēmittat		ēmittēbat	ēmitteret	ēmittet	ēmittitō!
I. plur.	ēmittimus	ēmittāmus		ēmittēbāmus	ēmitterēmus	ēmittēmus
II. plur.	ēmittitis	ēmittātis	ēmittite!	ēmittēbātis	ēmitterētis	ēmittētis	ēmittitōte!
III. plur.	ēmittunt	ēmittant		ēmittēbant	ēmitterent	ēmittent	ēmittuntō!
Thema	Vox passiva
ēmitt-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	ēmittor	ēmittar		ēmittēbar	ēmitterer	ēmittar
II. sing.	ēmitteris	ēmittāris	ēmittere!	ēmittēbāris	ēmitterēris	ēmittēris	ēmittitor!
III. sing.	ēmittitur	ēmittātur		ēmittēbātur	ēmitterētur	ēmittētur	ēmittitor!
I. plur.	ēmittimur	ēmittāmur		ēmittēbāmur	ēmitterēmur	ēmittēmur
II. plur.	ēmittiminī	ēmittāminī	ēmittiminī!	ēmittēbāminī	ēmitterēminī	ēmittēminī	—
III. plur.	ēmittuntur	ēmittantur		ēmittēbantur	ēmitterentur	ēmittentur	ēmittuntor!

Thema	Vox activa
ēmīs-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	ēmīsī	ēmīserim	ēmīseram	ēmīsissem	ēmīserō
II. sing.	ēmīsistī	ēmīseris	ēmīserās	ēmīsissēs	ēmīseris
III. sing.	ēmīsit	ēmīserit	ēmīserat	ēmīsisset	ēmīserit
I. plur.	ēmīsimus	ēmīserimus	ēmīserāmus	ēmīsissēmus	ēmīserimus
II. plur.	ēmīsistis	ēmīseritis	ēmīserātis	ēmīsissētis	ēmīseritis
III. plur.	ēmīsērunt	ēmīserint	ēmīserant	ēmīsissent	ēmīserint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	ēmittere	ēmīsisse	ēmissūrum, -am, -um esse	ēmittēns		ēmissūrus, -a, -um­
Vox passiva	ēmittī	ēmissum, -am, -um esse	ēmissum īrī		ēmissus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
ēmittendī		ēmittendus, -a, -um			ēmissum	ēmissū

Dictiones collatae

mittō, mittere

Composita

Propinqua verba vocis “ēmittō”

admittō, admittere āmittō, āmittere antemittō, antemittere committō, committere dēmittō, dēmittere dīmittō, dīmittere

immittō, immittere intrōmittō, intrōmittere manūmittō, manūmittere omittō, omittere permittō, permittere praemittō, praemittere

praetermittō, praetermittere prōmittō, prōmittere remittō, remittere submittō, summittō, submittere trānsmittō, trānsmittere

Dictiones derivatae

• ēmissāculum
• ēmissārium
• ēmissārius
• ēmissīcius
• ēmissiō
• ēmissor
• ēmissus, ēmissūs

Translationes

√ Extra mittere, edere

Anglice: emit (en), send out (en) Batave: uitzenden (nl) Dacoromane: emite (ro)

Francogallice: émettre (fr) Germanice: aussenden (de), emittieren (de) Italice: emettere (it)