noscito

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈnoːskitoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: nōs·ci·tō — morphologica: noscit-o

Notatio

← (Frequent.) a Latine: nōscō (nōscere)

Verbum transitivum

nōscit|ō, -āre, -āvī, -ātum

1. Noscere, agnoscere
2. Cernere, notare
3. (Translate) explorare

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
nōscit-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	nōscitō	nōscitem		nōscitābam	nōscitārem	nōscitābō
II. sing.	nōscitās	nōscitēs	nōscitā!	nōscitābās	nōscitārēs	nōscitābis	nōscitātō!
III. sing.	nōscitat	nōscitet		nōscitābat	nōscitāret	nōscitābit	nōscitātō!
I. plur.	nōscitāmus	nōscitēmus		nōscitābāmus	nōscitārēmus	nōscitābimus
II. plur.	nōscitātis	nōscitētis	nōscitāte!	nōscitābātis	nōscitārētis	nōscitābitis	nōscitātōte!
III. plur.	nōscitant	nōscitent		nōscitābant	nōscitārent	nōscitābunt	nōscitantō!
Thema	Vox passiva
nōscit-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	nōscitor	nōsciter		nōscitābar	nōscitārer	nōscitābor
II. sing.	nōscitāris	nōscitēris	nōscitāre!	nōscitābāris	nōscitārēris	nōscitāberis	nōscitātor!
III. sing.	nōscitātur	nōscitētur		nōscitābātur	nōscitārētur	nōscitābitur	nōscitātor!
I. plur.	nōscitāmur	nōscitēmur		nōscitābāmur	nōscitārēmur	nōscitābimur
II. plur.	nōscitāminī	nōscitēminī	nōscitāminī!	nōscitābāminī	nōscitārēminī	nōscitābiminī	—
III. plur.	nōscitantur	nōscitentur		nōscitābantur	nōscitārentur	nōscitābuntur	nōscitantor!

Thema	Vox activa
nōscitāv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	nōscitāvī	nōscitāverim	nōscitāveram	nōscitāvissem	nōscitāverō
II. sing.	nōscitāvistī	nōscitāveris	nōscitāverās	nōscitāvissēs	nōscitāveris
III. sing.	nōscitāvit	nōscitāverit	nōscitāverat	nōscitāvisset	nōscitāverit
I. plur.	nōscitāvimus	nōscitāverimus	nōscitāverāmus	nōscitāvissēmus	nōscitāverimus
II. plur.	nōscitāvistis	nōscitāveritis	nōscitāverātis	nōscitāvissētis	nōscitāveritis
III. plur.	nōscitāvērunt	nōscitāverint	nōscitāverant	nōscitāvissent	nōscitāverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	nōscitāre	nōscitāvisse	nōscitātūrum, -am, -um esse	nōscitāns		nōscitātūrus, -a, -um­
Vox passiva	nōscitārī	nōscitātum, -am, -um esse	nōscitātum īrī		nōscitātus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
nōscitandī		nōscitandus, -a, -um			nōscitātum	nōscitātū

Dictiones derivatae

• nōscitābundus

Translationes

Noscere, agnoscere	dilatare ▼

Noscere, agnoscere	collabi ▲

Anglice: know (en), recognize (en) Germanice: kennen (de), erkennen (de)

Cernere, notare	dilatare ▼

Cernere, notare	collabi ▲

Anglice: notice (en), perceive (en) Germanice: bemerken (de), wahrnehmen (de)

Explorare	dilatare ▼

Explorare	collabi ▲

Anglice: examine (en), explore (en) Germanice: betrachten (de), untersuchen (de)

Discretiva

noscito dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
nōscitō	secunda singularis	futurum	activa	imperativus	nōscō (nōscere)
nōscitō	tertia singularis	futurum	activa	imperativus	nōscō (nōscere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈnoːskitoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: nōs·ci·tō — morphologica: nosc-ito