noto

Latine

notō

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈnotoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: no·tō — morphologica: not-o

Notatio

← Latine: nōtus ← nōscō (nōscere)

Verbum transitivum

not|ō, -āre, -āvī, -ātum ^{[1][2][3][4][5]}

1. Signum apponere.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
not-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	notō	notem		notābam	notārem	notābō
II. sing.	notās	notēs	notā!	notābās	notārēs	notābis	notātō!
III. sing.	notat	notet		notābat	notāret	notābit	notātō!
I. plur.	notāmus	notēmus		notābāmus	notārēmus	notābimus
II. plur.	notātis	notētis	notāte!	notābātis	notārētis	notābitis	notātōte!
III. plur.	notant	notent		notābant	notārent	notābunt	notantō!
Thema	Vox passiva
not-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	notor	noter		notābar	notārer	notābor
II. sing.	notāris	notēris	notāre!	notābāris	notārēris	notāberis	notātor!
III. sing.	notātur	notētur		notābātur	notārētur	notābitur	notātor!
I. plur.	notāmur	notēmur		notābāmur	notārēmur	notābimur
II. plur.	notāminī	notēminī	notāminī!	notābāminī	notārēminī	notābiminī	—
III. plur.	notantur	notentur		notābantur	notārentur	notābuntur	notantor!

Thema	Vox activa
notāv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	notāvī	notāverim	notāveram	notāvissem	notāverō
II. sing.	notāvistī	notāveris	notāverās	notāvissēs	notāveris
III. sing.	notāvit	notāverit	notāverat	notāvisset	notāverit
I. plur.	notāvimus	notāverimus	notāverāmus	notāvissēmus	notāverimus
II. plur.	notāvistis	notāveritis	notāverātis	notāvissētis	notāveritis
III. plur.	notāvērunt	notāverint	notāverant	notāvissent	notāverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	notāre	notāvisse	notātūrum, -am, -um esse	notāns		notātūrus, -a, -um­
Vox passiva	notārī	notātum, -am, -um esse	notātum īrī		notātus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
notandī		notandus, -a, -um			notātum	notātū

Dictiones derivatae

• nota
• notābilis, notābiliter
• notāculum
• notāmen
• notātiō
• notātus
• nōtōrius

Composita

• annotō, annotāre
• circumnotō, circumnotāre
• dēnotō, dēnotāre
• ēnotō, ēnotāre
• pernotō, pernotāre
• praenotō, praenotāre
• subnotō, subnotāre

Progenies

• Anglice: note
• Germanice: notieren

Translationes

Signum apponere	dilatare ▼

Signum apponere	collabi ▲

Anglice: mark (en), note (en), sign (en) Germanice: bezeichnen (de), kennzeichnen (de)

Discretiva

noto dictio est in variis linguis:

• Esperantice: noto
• Italice: noto

Formae affines

Latine

nōtō

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
nōtō	casus dativus singularis · genus masculinum	participii nōtus
nōtō	casus ablativus singularis · genus masculinum	participii nōtus
nōtō	casus dativus singularis · genus neutrum	participii nōtus
nōtō	casus ablativus singularis · genus neutrum	participii nōtus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈnoːtoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: nō·tō — morphologica: not-o

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 393 — “NŎTO, as, āvi, ātum, are, a. 1”
2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 584 — “nŏto, āvi, ātum, 1. v. a. [nota]”
3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — noto, āvi, ātum, āre (aus *nōtus, dem alten Part. Perf. Pass. von nosco) (tom. 2, p. 1194)
4. Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — notare
5. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — noto