oratio

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /oːˈraːtioː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ō·rā·ti·ō — morphologica: orat-io

Notatio

← Latine: ōrō (ōrāre) + -tiō

Nomen substantivum

ōrāti|ō, -ōnis fem. ^{[1][2][3][4][5]}

1. Compositum ex pluribus dictionibus, seu vocibus, quo homines animi sui sensa exprimunt.^[1]

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	ōrātiō	ōrātiōnēs	I
gen.	ōrātiōnis	ōrātiōnum	II
dat.	ōrātiōnī	ōrātiōnibus	III
acc.	ōrātiōnem	ōrātiōnēs	IV
abl.	ōrātiōne	ōrātiōnibus	VI
voc.	ōrātiō	ōrātiōnēs	V

Dictiones collatae

• ōrāns
• ōrātor
• ōrātus (participium)
• ōrātus (substantivum)

Dictiones derivatae

Composita

• adōrātiō
• exōrātiō
• perōrātiō

Translationes

Compositum ex pluribus dictionibus	dilatare ▼

Compositum ex pluribus dictionibus	collabi ▲

Anglice: speech (en), discourse (en), language (en); prayer (en) Germanice: Rede (de) f, Reden (de) n, Sprache (de) f; Gebet (de) n

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 510 — “ŌRĀTĬO, f. 3. (oro)”
2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 658 — “ōrātĭo, ōnis, f. [oro]”
3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — ōrātio, ōnis, f. (ōro) (tom. 2, p. 1384)
4. Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — oratio
5. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — oratio