plorator

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ploːˈraːtor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plō·rā·tor — morphologica: plorat-or

Notatio

← Latine: plōrō (plōrāre)

Nomen substantivum

plōrāt|or, -ōris masc.

1. Qui plorat.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	plōrātor	plōrātōrēs	I
gen.	plōrātōris	plōrātōrum	II
dat.	plōrātōrī	plōrātōribus	III
acc.	plōrātōrem	plōrātōrēs	IV
abl.	plōrātōre	plōrātōribus	VI
voc.	plōrātor	plōrātōrēs	V

Dictiones collatae

• plōrātio
• plōrātus, plōrātūs, plōrātillum

Dictiones derivatae

Composita

• dēplōrātor
• explōrātor

Translationes

Qui plorat	dilatare ▼

Qui plorat	collabi ▲

Anglice: crier (en) Francogallice: pleureur (fr) m Germanice: Jammerer (de) m Quengler (de) m Schreihals (de) m Italice: piagnucolone (it) m

Discretiva

plorator dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
plōrātor	secunda singularis	futurum	passiva	imperativus	plōrō (plōrāre)
plōrātor	tertia singularis	futurum	passiva	imperativus	plōrō (plōrāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ploːˈraːtor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plō·rā·tor — morphologica: plor-ator

Loci

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Si quis plorator collo tibi vernula pendet,

Haec quatiat tenera garrula sistra manu. —Apophoreta M. Valerii Martialis ^[1][2]

Fontes