putator

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /puˈtaːtor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·tor — morphologica: puta-tor

Notatio

← Latine: putō (putāre)

Nomen substantivum

putā|tor, -tōris masc. ^{[1][2][3][4][5]}

1. Qui vitium aliarumve arborum inutiles ramos amputat. ^[1]

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	putātor	putātōrēs	I
gen.	putātōris	putātōrum	II
dat.	putātōrī	putātōribus	III
acc.	putātōrem	putātōrēs	IV
abl.	putātōre	putātōribus	VI
voc.	putātor	putātōrēs	V

Dictiones collatae

• Puta, Putae
• putātiō
• putus

Dictiones derivatae

• putātōrius

Translationes

Qui vitium aliarumve arborum inutiles ramos amputat	dilatare ▼

Qui vitium aliarumve arborum inutiles ramos amputat	collabi ▲

Anglice: tree surgeon (en) Francogallice: élagueur (fr) m Germanice: Baumbeschneider (de) m, der die Bäume beschneidet (de) m Italice: potatore (it) m

Discretiva

putator dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putātor	secunda singularis	futurum	passiva	imperativus	putō (putāre)
putātor	tertia singularis	futurum	passiva	imperativus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /puˈtaːtor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·tor — morphologica: put-ator

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (ca. 47-45 a.C.n.)

• Disputatio et computatio cum praepositione a putando quod valet purum facere. Ideo antiqui purum putum appellarunt; ideo putator, quod arbores puras facit, ideo ratio putari dicitur, in qua summa sit pura. Sic is sermo in quo pure disponuntur verba, ne sit confusus atque ut diluceat, dicitur disputare. —De lingua Latina Varronis ^[6][7]

Fontes