vicis

Latine

Nomen substantivum

—, vicis f

1. Momentum proprium actionis (secundum regulas).
2. Pars spatii temporis.
3. Positio.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	—	vicēs	I
gen.	vicis	—	II
dat.	—	vicibus	III
acc.	vicem	vicēs	IV
abl.	vice	vicibus	VI
voc.	—	vicēs	V

Dictiones derivatae

• vicarius
• vice versa
• vicissim
• vicissitudo

Translationes

Anglice

(momentum proprium) turn ☞en; (pars spatii) phase ☞en

Finnice

(momentum proprium) vuoro ☞fi; (pars spatii) vaihe ☞fi

Suecice

(momentum proprium) tur ☞sv

Loci

p.class.

• (significatio: positio) saec. V. factum est autem cum sacerdotio fungeretur in ordine vicis suae ante Deum –Luc 1:8

Formae affines

• Latine: vicis — plur. dat. et abl. vocis vicus.