लडाख
भारतातील केंद्रशासित प्रदेश From Wikipedia, the free encyclopedia
लडाख हा भारताचा एक केंद्रशासित प्रदेश आहे. हा भारतीय उपखंडातील उत्तर भागात आहे आणि काराकोरमच्या आसपास आहे. लडाख हा भारतातील विखुरलेल्या प्रदेशांपैकी एक आहे आणि तिची संस्कृती आणि इतिहास तिबेटशी संबंधित आहे. हा दूरदूरच्या पर्वतीय सौंदर्यासाठी आणि संस्कृतीसाठी प्रसिद्ध आहे.
लडाखच्या पूर्वेस तिबेट, दक्षिणेस लाहौल व स्पीती विभाग, पश्चिमेस जम्मू आणि काश्मीर व पाकिस्तानातील गिलगिट-बाल्टिस्तान हे प्रदेश, उत्तरेस काराकोरम खिंडी आणि पश्चिमेस चीनच्या शिंच्यांगच्या नैर्ऋत्येला याची सीमा आहे. लडाख हा काराकोरममधील सियाचीन हिमनदीपासून दक्षिणेस मुख्य ग्रेट हिमालयापर्यंत पसरलेला आहे.[1][2][3][4] ऑगस्ट २०१९ मध्ये, भारतीय संसदेच्या कायद्यानुसार लडाख हा ३१ ऑक्टोबर २०१९ रोजी केंद्रशासित प्रदेश झाला.[5] लडाखी ही येथील प्रमुख भाषा आहे.
एकेकाळी लडाखला आंतरराष्ट्रीय व्यापार मार्गांच्या महामार्ग रस्त्यावरच्या जागेचे अतिशय महत्त्वाचे स्थान प्राप्त झाले होते. परंतु, चिनी अधिकाऱ्यांनी १९६० च्या दशकात लडाखची तिबेट व मध्य आशिया यांच्यामधली सीमा बंद केल्यामुळे पर्यटन वगळता आंतरराष्ट्रीय व्यापार कमी झाला. १९७४पासून, भारत सरकारने लडाखमधील पर्यटनवृद्धीस यशस्वीरीत्या प्रोत्साहित केले आहे. रणनीतिदृष्ट्या महत्त्वाचा भाग असलेला जम्मू-काश्मीरचा लडाख हा भाग असल्याने या भागात भारतीय लष्कराची मजबूत उपस्थिती आहे. ऐतिहासिकदृष्ट्या, त्यामध्ये बाल्टिस्तान (बाल्टीयुल) खोरे (सध्या पाकिस्तानात), संपूर्ण सिंधू खोरे, दक्षिण दिशेला दुर्गम झांस्कर, लाहौल आणि स्पीती, पूर्वेकडील रुडोक प्रदेश आणि गुगे, नगारी यांचा बराचसा भाग आहे. ईशान्य (कुण लुन पर्वतापर्यंत विस्तारित), आणि लडाख रेंजमधील 'खारडोंग ला'च्या उत्तरेस नुब्रा व्हॅली. अक्साई चीन हा चीन आणि भारत यांच्यातील विवादित सीमा क्षेत्रांपैकी एक आहे. विवादित प्रदेशाच्या काही भागावर चीनची सत्ता आहे. पण, भारताने हा विवादित प्रदेश जम्मू-काश्मीर राज्याच्या लडाख प्रदेशाचा एक भाग म्हणूनही स्वीकारला आहे. सन १९६२मध्ये, चीन आणि भारताचे अक्साई चीन आणि अरुणाचल प्रदेश यांच्या मालकीबद्दल युद्ध झाले होते. मात्र,१९९३ व१९९६मध्ये दोन्ही देशांनी वास्तविक नियंत्रण रेषाचा सन्मान करण्यासाठी करार केले आहेत.[6]
लेह हे लडाखमधील सर्वात मोठे शहर आहे. हीच लडाखची राजधानीसुद्धा आहे. त्यानंतर कारगील आहे. या प्रदेशातील मुख्य धार्मिक गट म्हणजे मुस्लिम (मुख्यत: शिया) (४६%) आणि बौद्ध (मुख्यत: तिबेटी) (४०%) होय, याशिवाय येथे हिंदू (१२%) आणि शीख (२%) हेही आहेत.[7]
ला-ड्वाॅग' (लडाख) या नावाचा तिबेटी अर्थ उंचावरची जमीन असा आहे. लडाखच्या बऱ्याच तिबेटी जिल्ह्यांमध्ये त्याचे तसे उच्चारण होते. हे बहुधा पर्शियन शब्दांचे रूपांतर आहे. हा प्रदेश पुरातन रेशीम मार्गावर आहे.
प्राचीन इतिहास
लडाखच्या बऱ्याच भागात सापडलेल्या खडकावरील कोरीव कामांवरून असे दिसून येते की, या प्रदेशात निओलिथिक काळापासून वस्ती आहे. लडाखच्या प्रारंभीच्या रहिवाशांमध्ये मिश्रित इंडो-आर्य लोकसंख्या होती. यामध्ये हेरोडोटस, [बी] नेकर्स, मेगास्थनीस, प्लिनी द एल्डर, [सी] टॉलेमी, [डी] आणि भौगोलिक संबंधी उल्लेख आढळतात पुराणांच्या याचा उल्लेख आहे. पहिल्या शतकाच्या आसपास, लडाख हा कुषाण साम्राज्याचा एक भाग होता. दुसऱ्या शतकात काश्मीरपासून पश्चिम लडाखमध्ये बौद्ध धर्म पसरला. जेव्हा पूर्व लडाख आणि पश्चिम तिबेट अजूनही बौद्ध धर्माचा अभ्यास करीत होते. सातव्या शतकातील बौद्ध प्रवासी झुआनझांग यांनी आपल्या खात्यात या क्षेत्राचे वर्णन केले आहे. तिबेटी सभ्यतेचे लेखक रॉल्फ अल्फ्रेड स्टीन यांच्या म्हणण्यानुसार झांगझुंग परिसर ऐतिहासिकदृष्ट्या तिबेटचा भाग नव्हता आणि तिबेटींसाठी परदेशी प्रदेश होता. स्टीनच्या मते, त्यानंतर पुढे पश्चिमेकडील तिबेट्यांचा एक वेगळा परराष्ट्र म्हणजे शँगशुंगचा सामना झाला ज्याची राजधानी खियुंगलुंग येथे आहे. माउंट काइल (टेसे) आणि मानसरोवर लेक या देशाचा एक भाग बनला, ज्यांची भाषा लवकर कागदपत्रांद्वारे आपल्याकडे आली आहे. अद्याप अज्ञात असले तरी ते इंडो-युरोपियन असल्याचे दिसते.
भौगोलिकदृष्ट्या नेपाळ आणि काश्मीर व लडाख या दोन्ही मार्गांनी हा देश नक्कीच भारतासाठी खुला होता. कैलास हे भारतीयांसाठी एक पवित्र तीर्थक्षेत्र आहे. परंतु शांगशुंग (झांगझुंग) तिबेटपासून स्वतंत्र होता. झांगझुंगने उत्तर, पूर्व आणि पश्चिमेपर्यंत किती विस्तार केला आहे हे रहस्य आहे. आमच्याकडे आधीपासून असे म्हणायचे आहे की हिंदूंच्या काईल पवित्र पर्वताला ग्रहण करणाऱ्या शांगशुंगला कदाचित एकदा हिंदू धर्मातून मोठ्या प्रमाणात कर्ज घेतले असावे. ही परिस्थिती बऱ्याच दिवसांपर्यंत टिकली असेल. वस्तुतः इसवी सन ९५० च्या सुमारास काबूलच्या हिंदू राजाकडे काश्मिरी प्रकारातील (तीन मस्तक असलेल्या) विष्णूची मूर्ती होती. त्याच्या म्हण्यानुसार ही मूर्ती त्याला भोटाने (तिबेटी राजाने) दिली होती.
इसवी सनाच्या १७व्या शतकात लिहिलेल्या लडाखच्या इतिहासाला 'ला लाव्हेगस रॉयल रॅब्स' म्हणले गेले, म्हणजेच लडाखच्या राजांचा रॉयल इतिवृत्त. क्रॉनिकलचा पहिला भाग १६१०-१६४० या वर्षांत लिहिला गेला होता. तर दुसरा अर्धा भाग १९२६मध्ये ए.एच. फ्रान्सके यांनी या पुस्तकाचे इंग्रजीत भाषांतर करून कोलकत्ता येथे प्रसिद्ध केले होते. ज्याला भारतीय तिबेटच्या पुरातन वास्तूचे title देण्यात आलले होते. खंड २ मध्ये, लडाखी क्रॉनिकलमध्ये राजा स्कायड-लिडे-एनगीमा-गोन यांनी त्याच्या तीन मुलांमध्ये असलेल्या राज्यातील विभाजनाचे वर्णन केले आहे आणि त्यानंतर या इतिवृत्तात त्या मुलाने किती क्षेत्राच्या सुरक्षिततेचे वर्णन केले आहे.
त्याने आपल्या प्रत्येक मुलाला एक स्वतंत्र राज्य दिले. म्हणजेच, थोरल्या डपाल-ग्या-गॉन, मंगा-राईसच्या मरीयुल, काळ्या धनुष्याने वापरलेले रहिवासी; पूर्वेकडील आरओ-थोग्स आणि होगोगची सोन्याची खाण; या मार्गाने जवळ आहे. Lde-mchog-dkar-po; सीमेवरील र-बा-डमार-पो; वाय-ले, यी-मिग रॉकच्या पासच्या शीर्षस्थानी.
उपरोक्त कामकाजाचा अभ्यास केल्यावर हे दिसून येते की, रुडोक लडाखचा अविभाज्य भाग होता. कौटुंबिक फाळणीनंतरही रुडोक लडाखचा भागच राहिले. मरिअल म्हणजे सखल प्रदेश हे लडाखच्या एका भागाला दिले गेलेले नाव होते. त्यावेळीसुद्धा, म्हणजे दहाव्या शतकात रुडोक लडाखचा एक अविभाज्य भाग होता आणि लेडे-मोगोग-डकार-पो, म्हणजेच, डेमचोक लडाखचा अविभाज्य भाग होता.
मध्ययुगीन इतिहास
१३ व्या शतकात भारतीय उपखंडात मुस्लिम आक्रमणांना सामोरे जाणारे लडाख यांनी तिबेटकडून धार्मिक विषयांत मार्गदर्शन मिळवण्याचे व स्वीकारण्याचे मान्य केले. सुमारे दोन शतके म्हणजे १६०० पर्यंत लडाख हे शेजारच्या मुस्लिम राज्यांमधील छापे आणि हल्ले यांच्या अधीन होते. या काळात काही लडाख्यांनी इस्लाम धर्म स्वीकारला.
१३८० आणि १५१० च्या दशकाच्या दरम्यान, अनेक इस्लामिक मिशनऱ्यांनी इस्लामचा प्रचार केला आणि लडाखी लोकांना मुसलमान केले. सय्यद अली हमदानी, सय्यद मुहम्मद नूर बख्श आणि मीर शमसुद्दीन इराकी हे तीन महत्वाचे सुफी मिशनरी होते. ज्यांनी स्थानिकांना इस्लामचा प्रसार केला. मीर सय्यद अली हा लडाखमध्ये मुस्लिम धर्मांतर करणारे सर्वप्रथम होता आणि बऱ्याचदा लडाखमध्ये इस्लामचा संस्थापक म्हणून त्याचे वर्णन केले जाते.
लडाखची राजधानी मुल्भे, पडम आणि शे यासह लडाखमध्ये या काळात अनेक मशिदी बांधल्या गेल्या. त्यांचे प्रमुख शिष्य सय्यद मुहम्मद नूर बख्श यांनीही लडाखिना इस्लामचा प्रचार केला आणि बाल्टी लोकांनी अत्यंत वेगाने इस्लाम धर्म स्वीकारला. नूरबक्षिया नंतर इस्लामचे आणि त्याचे अनुयायी फक्त बाल्टिस्तान आणि लडाखमध्ये आढळतात. तारुण्याच्या काळात, सुलतान झैन-उल-अबिदीन यांनी गूढ शेख झैन शाहवाली यांचा अनादर केल्याबद्दल त्यांना हद्दपार केले.त्यानंतर शेखांनी लडाखला जाऊन अनेक लोकांना इस्लामचा धर्म स्वीकारला. १५०५ मध्ये शिया प्रख्यात विद्वान शमसुद्दीन इराकी काश्मीर आणि बाल्टिस्तानला गेले. त्यांनी काश्मीरमध्ये शिया इस्लामचा प्रसार करण्यास मदत केली आणि बाल्टिस्तानमधील बहुसंख्य मुस्लिमांना त्याच्या विचारसरणीत रूपांतरित केले.
या काळा नंतर इस्लामचे काय झाले हे अस्पष्ट आहे आणि त्याला एक धक्का बसला आहे असे दिसते.मिर्झा मुहम्मद हैदर दुगलात याने १५३२, १५४५ आणि १५४८मध्ये लडाखवर आक्रमण करून थोडक्यात जिंकलेल्या भागात, शिया आणि नूरबक्षिया इस्लाम लडाखच्या इतर भागातही वाढतच राहिली असला तरी लेहमध्ये इस्लामची कोणतीही उपस्थिती नोंदलेली नाही. राजा भागान यांनी लडाखला पुन्हा एकत्र केले आणि बळकट केले आणि नामग्याल घराण्याची स्थापना केली (नामग्याल म्हणजे अनेक तिबेटी भाषांमध्ये "विजयी") जो आजपर्यंत टिकून आहे. नामग्याल्यांनी बहुतेक मध्य आशियाई हल्लेखोरांना मागे टाकले आणि नेपाळपर्यंत राज्य तात्पुरते वाढवले. राजा अली शेरखान आंचन यांच्या नेतृत्वात बल्टी आक्रमण दरम्यान अनेक बौद्ध मंदिरे व कलाकृती खराब झाल्या. नामग्यालांचा पराभव झाल्यानंतर काही अहवालानुसार, जामयांगने आपल्या मुलीचा विवाह विजयी अलीकडे विवाहात दिला. अलीने राजा आणि त्याच्या सैन्याला कैदी म्हणून नेले. जामयांग नंतर अलीने सिंहासनावर परत आला आणि त्यानंतर लग्नात मुस्लिम राजकन्येचा हात देण्यात आला ज्याचे नाव ग्याल खातून किंवा अर्ग्याल खातूम होते त्या अटीवर की ती पहिली राणी होईल आणि तिचा मुलगा पुढचा राजा होईल. तिचे वडील कोण आहेत याविषयी ऐतिहासिक वृत्तांत भिन्न आहेत. काहीजण अलीचा मित्र आणि खप्पलू याबगो शे शे गिलाझीचा राजा तिचे वडील म्हणून ओळखतात तर काहींनी अलीला स्वतः वडील म्हणून ओळखले आहे. १७ व्या शतकाच्या सुरुवातीस जम्यांग आणि ग्याल यांचा मुलगा सेग्गे नामग्याल यांनी नष्ट केलेली कलाकृती आणि गोंपा पुनर्संचयित करण्यासाठी प्रयत्न केले आणि हे राज्य झांगस्कर आणि स्पीतीमध्ये विस्तारले. तथापि, काश्मीर आणि बाल्टिस्तान यापूर्वीच काबिज झालेल्या मुघलांनी लडाखचा पराभव करूनही त्याचे स्वातंत्र्य कायम ठेवले.
इ.स. १५९४ मध्ये, लडाखमध्ये बाल्तीचा राजा अली शेरखान अंचनाच्या नामग्याल घराण्याचा काळ होता, असे दिसते. दंतकथा दाखवतात की बाल्टी सैन्याने मानसोर तलावाच्या दरीत पुरंग पर्यंत यश मिळविले आणि त्यांच्या शत्रू व मित्रांची प्रशंसा केली. लडाखच्या राजाने शांततेसाठी दावा दाखल केला आणि अली शेरखानचा हेतू लडाखला जोडण्याचा नव्हता म्हणून त्याने गणोख आणि गागरा नुल्ला हे गाव स्कर्डुला दिले पाहिजे आणि त्यांनी (लडाखी राजाने) वार्षिक खंडणी द्यावी या अटीवर अधीन झाले. ही श्रद्धांजली लडाखच्या डोगरा विजयापर्यंत लामा युरुच्या गोंपा (मठ) च्या माध्यमातून देण्यात आली. हशमतुल्लाह नोंदवतात की या गोंपाच्या प्रमुख लामाने त्याच्या आधी लडाखच्या डोगरा विजय होईपर्यंत स्कर्दू दरबारला वार्षिक खंडणीची रक्कम देण्यापूर्वी कबूल केले होते.
१७ व्या शतकाच्या सुरुवातीस बाल्ती आक्रमण आणि ग्याल यांच्या जामयांगच्या लग्नानंतर इस्लामने लेह भागात मुळांना सुरुवात केली. ग्याल यांच्यासमवेत मुस्लिम सेवक आणि संगीतकारांचा मोठा गट लडाखला पाठवला गेला आणि तेथे प्रार्थना करण्यासाठी खासगी मशिदी बनवल्या गेल्या. नंतर मुस्लिम संगीतकार लेहमध्ये स्थायिक झाले. अनेक शंभर बाल्टिस राज्यात स्थायिक झाले आणि मौखिक परंपरेनुसार बऱ्याच मुस्लिम व्यापा -यांना स्थायिक होण्यासाठी जमीन दिली गेली. पुढील अनेक वर्षांत इतर अनेक मुस्लिमांना विविध कारणांसाठी आमंत्रित केले गेले. १७ व्या शतकाच्या उत्तरार्धात, लद्दाखने तिबेटशी झालेल्या वादात भूतानची बाजू घेतली आणि इतर कारणांमुळे तिबेटी केंद्र सरकारने त्याच्यावर आक्रमण केले. हा कार्यक्रम 1679-1684 च्या तिबेट-लडाख – मोगल युद्ध म्हणून ओळखला जातो. काश्मिरी इतिहासकारांचे म्हणणे आहे की, त्यानंतर मुघल साम्राज्याने केलेल्या मदतीच्या बदल्यात राजाने इस्लाम धर्म स्वीकारला. पण लडाखी इतिहासामध्ये या गोष्टीचा उल्लेख नाही. राज्याचा बचाव करण्याच्या बदल्यात राजाने मुघलांना खंडणी देण्याचे मान्य केले. ५ व्या दलाई लामाने पैसे दिल्यानंतर मुघलांनी माघार घेतली. झुंगर साम्राज्याचा खान गलदान बोशुग्टू खान याच्या सैन्याच्या सहाय्याने, तिबेट्यांनी १६८४मध्ये पुन्हा हल्ला केला. तिबेटी लोक विजयी झाले आणि त्यांनी लडाखशी तह केला. त्यानंतर १६२७मध्ये ते ल्हासाकडे परत गेले. १६८४ मध्ये,टिंगमोस्गँगचा तह झाला. तिबेट आणि लडाख यांच्यातील वादाने परंतु लडाखची स्वातंत्र्य कठोरपणे रोखली.
जम्मू आणि काश्मीरची रियासत
१८३४ मध्ये, शीख झोरवारसिंग, जम्मूच्या राजा गुलाबसिंगचा सेनापती होता, त्याने शीख साम्राज्याच्या अधिपत्याखाली लडाखला जम्मूवर आणले. पहिल्या एंग्लो-शीख युद्धामध्ये शीखांचा पराभव झाल्यानंतर जम्मू-काश्मीर राज्य ब्रिटिशांच्या अधिपत्याखाली स्वतंत्र रियासत म्हणून स्थापित केले गेले. नामग्याल कुटुंबाला स्टोकची जाहगीर दिली गेली, ती आजपर्यंत नाममात्र ठेवली जाते. १८५० च्या दशकात लडाखमध्ये युरोपियन प्रभाव सुरू झाला आणि वाढला. भूगर्भशास्त्रज्ञ, खेळाडू आणि पर्यटकांनी लडाखचा शोध सुरू केला. १८८५ मध्ये, लेह मोरोव्हियन चर्चच्या मिशनचे मुख्यालय बनले.
डोगराच्या कारकीर्दीत लडाखला वझरत म्हणून प्रशासित करण्यात आले आणि राज्यपालांनी वजीर-ए-वज़रत म्हणले. त्यात लेह, स्कार्डू आणि कारगिल येथे तीन तहसील आहेत. वजरातचे मुख्यालय लेह येथे वर्षाचे सहा महिने आणि स्कार्डू येथे सहा महिने होते. १९३४ मध्ये जेव्हा प्रजा सभा नावाची विधानसभेची स्थापना झाली तेव्हा लडाख यांना विधानसभेत दोन नामित जागा देण्यात आल्या.तिबेट कम्युनिस्ट नेते फुंट्सोक वांग्याल यांनी लडाख हा तिबेटचा भाग म्हणून दावा केला होता.
जम्मू आणि काश्मीर राज्य
१९४७ मध्ये भारत फाळणीच्या वेळी, डोगरा शासक महाराजा हरि सिंह यांनी भारताच्या विनिमय केंद्रावर स्वाक्षरी केली. गिलगिटहून पाकिस्तानी हल्लेखोर लडाखला पोहोचले होते आणि त्यांना तेथून हुसकावण्यासाठी सैन्य कारवाई सुरू केली गेली. सैन्य अभियंत्यांनी सोनमर्ग ते झोजी ला या पोनी ट्रेलचे युद्धकाळात रूपांतर केल्याने टँकना वर येण्यास परवानगी देण्यात आली आणि यशस्वीरीत्या पसे काबीज केले गेले. आगाऊपणा चालूच राहिला. द्रास, कारगिल आणि लेह यांना मुक्त केले आणि लडाखने घुसखोरांना साफ केले.
१९४९मध्ये, चीनने नुब्रा आणि झिनजियांगमधील सीमा बंद केल्यामुळे जुने व्यापारी मार्ग अडविले. १९५५मध्ये, चीनने अक्षय चिन भागातून झिनजियांग आणि तिबेटला जोडणारे रस्ते तयार करण्यास सुरुवात केली. अक्साई चिनवर नियंत्रण मिळवण्याच्या भारतीय प्रयत्नांमुळे १९६२ च्या चीन-भारतीय युद्धाला सामोरे जावे लागले. चीनने पाकिस्तानबरोबर संयुक्तपणे काराकोरम महामार्गही बांधला. श्रीनगर ते लेह दरम्यानच्या प्रवासाचा कालावधी १६ दिवसांवरून दोन दिवसांनी तोडून या काळात भारताने श्रीनगर-लेह महामार्ग बांधला. हिवाळ्याच्या महिन्यांत मुसळधार बर्फवृष्टीमुळे हा मार्ग बंद राहतो. हा मार्ग वर्षभर कार्यान्वित करण्यासाठी झोजी ला पास ओलांडून ६.५ किमी बोगद्याचे काम विचाराधीन आहे.
१९९९ च्या, कारगिल युद्धाला भारतीय सैन्याने “ऑपरेशन विजय” असे संबोधिले होते. श्रीनगर-लेह महामार्गावरील महत्त्वाच्या स्थानांवर नजर ठेवणा पाकिस्तानी या कारगिल, द्रास, मुश्कोह, बटालिक आणि चोरबटला या पश्चिम लडाखच्या भागात पाकिस्तानी सैन्याने घुसखोरी केली. तोफखाना आणि हवाई दलाच्या मदतीने भारतीय सैन्याने उंच उंच भागात व्यापक ऑपरेशन सुरू केले. नियंत्रण रेखाच्या भारतीय बाजूने पाकिस्तानी सैनिकांना तेथून हुसकावून लावले होते. ज्याचा भारतीय सरकारने आदर केला पाहिजे आणि भारतीय सैन्याने त्या ओलांडल्या नव्हत्या. भारत सरकारकडून भारतीय जनतेने टीका केली कारण भारताच्या विरोधकांपेक्षा भौगोलिक समन्वयांचा पाकिस्तान: चीन आणि चीन यांच्यापेक्षा अधिक आदर होता.
१९७९मध्ये, लडाख प्रदेश कारगिल आणि लेह जिल्ह्यात विभागला गेला. १९८९मध्ये, बौद्ध आणि मुस्लिम यांच्यात हिंसक दंगल झाली. काश्मिरी बहुल राज्य सरकारकडून स्वायत्ततेची मागणी करण्यात आल्यायानंतर १९९० च्या दशकात लडाख स्वायत्त हिल डेव्हलपमेंट कौन्सिलची स्थापना झाली. लेह आणि कारगिल जिल्ह्यात आता स्थानिक धोरण व विकास निधीवर नियंत्रण असणा-या स्थानिक पातळीवर निवडल्या गेलेल्या हिल परिषद आहेत. १९९१मध्ये, निप्पोंझन मायहोजी यांनी लेहमध्ये पीस पॅगोडा तयार केला.
लडाखमध्ये, भारतीय सैन्य आणि इंडो-तिबेट सीमा पोलिस दलाची मोठी उपस्थिती होती. चीनमधील या सैन्याने आणि पीपल्स लिबरेशन आर्मी सैन्याने १९६२ च्या चीन-भारतीय युद्धापासून वास्तविक नियंत्रण रेषेच्या लडाख भागावर वारंवार उभे राहून काम केले. सप्टेंबर २०१४ मध्ये, ८०० ते १००० भारतीय सैन्य आणि १५०० चीनी सैन्य एकमेकांच्या जवळ आले होते. तेव्हा, बहुतेक सैन्यांचा समावेश असलेली भूमिका सप्टेंबर २०१४ मध्ये होती.
विभाग
फेब्रुवारी २०१९ मध्ये लडाख हा जम्मू-काश्मीरमधील स्वतंत्र महसूल व प्रशासकीय विभाग झाला, जो पूर्वी काश्मीर विभागाचा भाग होता. एक विभाग म्हणून, लडाखला स्वतःचे विभागीय आयुक्त आणि पोलिस महानिरीक्षक म्हणून मान्यता देण्यात आली. सुरुवातीला लेह हे नवीन विभागाचे मुख्यालय म्हणून निवडले गेले होते, मात्र निषेधानंतर, लेह आणि कारगिल हे विभागीय मुख्यालय म्हणून एकत्रितपणे काम करतील अशी घोषणा करण्यात आली, प्रत्येक विभागीय आयुक्त आणि पोलिस महानिरीक्षक यांना सहाय्य करण्यासाठी अतिरिक्त विभागीय आयुक्त म्हणून काम करणार आहेत. प्रत्येक गावात त्यांचा निम्मा वेळ घालवा.
केंद्रशासित प्रदेशाची स्थिती
अलिकडच्या काळात, लेहमधील काही कार्यकर्त्यांनी काश्मिर आणि लडाख यांच्या मुख्यत्वे मुस्लिम काश्मीर खोऱ्यातील सांस्कृतिक मतभेदांमुळे अनुचित वागणूक मिळाल्यामुळे लडाखला केंद्रशासित प्रदेश म्हणून स्थापन करण्याची मागणी केली आहे, तर कारगिलमधील काही लोकांनी लडाखला केंद्रशासित प्रदेश दर्जा देण्यास विरोध केला आहे.
ऑगस्ट २०१९ मध्ये, भारतीय संसदेने पुनर्रचना अधिनियम मंजूर केला, ज्यात जम्मू-काश्मीरच्या उर्वरित भागांपेक्षा ३१ ऑक्टोबर २०१९ रोजी स्वतंत्र असलेल्या केंद्रशासित प्रदेश म्हणून लडाखची पुनर्रचना करण्याची तरतूद होती. या कायद्याच्या अटींनुसार केंद्रशासित प्रदेश हा भारत सरकारच्या वतीने काम करणा-या उपराज्यपालांमार्फत प्रशासित केला जातो आणि तेथे निवडून आलेली विधानसभा किंवा मुख्यमंत्री नसतात. केंद्रशासित प्रदेशातील प्रत्येक जिल्हा पूर्वीप्रमाणे स्वायत्त जिल्हा परिषद निवडणे सुरू ठेवते.
लडाख हे भारतातील सर्वात उंच पठार आहे आणि त्यातील बहुतेक भाग ३००० मीटर (९८०० फूट) पेक्षा जास्त आहे. हे हिमालय ते कुणलुण पर्वतरांगांपर्यंत पसरले आहे आणि त्यात वरच्या सिंधू नदीच्या खो-याचा समावेश आहे.ऐतिहासिकदृष्ट्या, या प्रदेशात बाल्टिस्तान (बाल्टीयुल) खोरे (सध्या बहुतेक काश्मिरच्या पाक प्रशासित भागातील) खोरे आहेत, संपूर्ण अप्पर सिंधू खोरे, दक्षिण दिशेला दुर्गम झांस्कर, लाहौल आणि स्पीती, रुडोक प्रदेश आणि गुगेसह नग्रीचा बराचसा भाग. पूर्वेस, ईशान्येस अक्साई चिन आणि लडाख रेंजमधील खारडोंगलाच्या उत्तरेस नुब्रा व्हॅली. समकालीन लडाख पूर्वेस तिबेट, दक्षिणेस लाहौल व स्पीती विभाग, पश्चिमेस काश्मीर, जम्मू व बाल्टियूल भाग, आणि उत्तरेस काराकोरम खिंडीच्या पश्चिमेस झिनजियांगच्या नैऋत्य बाजूची सीमा आहे.
लडाख व तिबेट पठार यांच्यातील ऐतिहासिक पण अवाढव्य पहाड उत्तर दिशेने रुडोकच्या पूर्वेकडील अलिंग कांगरी आणि मावांग कांगरी यांच्या जटिल चक्रव्यूहापासून सुरू होते आणि ते नैऋत्य दिशेने वायव्य नेपाळच्या दिशेने सुरू आहे. फाळणीपूर्वी बाल्टिस्तान हा आता पाकिस्तानच्या ताब्यात होता, तो लडाखमधील जिल्हा होता. स्कार्डो ही लडाखची हिवाळी राजधानी होती तर लेह ग्रीष्मकालीन राजधानी होती.
या प्रदेशातील पर्वतरांगाची निर्मिती 45 दशलक्ष वर्षांहून अधिक काळ भारतीय प्लेटला अधिक स्थिर युरेशियन प्लेटमध्ये केल्यामुळे झाली. हा बहाव कायम राहतो, ज्यामुळे हिमालयी भागात वारंवार भूकंप होतात.लडाख रेंजमधील शिखरे झोजी-ला (५०००-५५०० मीटर किंवा १६०००-१८००५० फूट) च्या जवळच्या मध्यम उंचीवर आहेत आणि दक्षिणपूर्व दिशेने वाढतात. नून-कुन (७००० मीटर किंवा २३००० फूट) च्या जुळ्या शिखरावर पोहोचते.
हिमालय व झांस्कर रेंजने वेढलेल्या सुरू व झेंस्कर खो-यात मोठा कुंड आहे. रंगदुम हे सुरू खो-यात सर्वाधिक वस्ती असलेला प्रदेश आहे, त्यानंतर दरी पेन्सी-ला येथे ४४०० मीटर (१४४०० फूट) पर्यंत जाते आणि झांस्करचे प्रवेशद्वार आहे. कारगिल, सूरू खो-यातील एकमेव शहर, लडाखमधील दुसरे सर्वात महत्वाचे शहर आहे. श्रीनगर, लेह, स्कार्डू आणि पदमपासून सुमारे २३०किलोमीटरवर कमीतकमी समतुल्य असणा-या १९४७ च्या, १९४७ पूर्वीच्या व्यापार कारवांंच्या मार्गांवर ही महत्त्वाची स्टेजिंग पोस्ट होती.झांगस्कर खोरे स्टॉड व लुंगनाक नद्यांच्या कुंडात आहे. प्रदेशात जोरदार हिमवृष्टी झाली आहे; पेन्सी-ला केवळ जून ते मध्य ऑक्टोबर दरम्यानच खुली आहे. द्रास आणि मुश्कोह व्हॅली ही लडाखची पश्चिम सीमा बनवते.
सिंधू नदी ही लडाखचा आधार आहे. शे, लेह, बास्को आणि टिंगमोस्गांग (परंतु कारगिल नाही) ही बरीच मोठी ऐतिहासिक आणि सद्यस्थितीत शहरे सिंधू नदीच्या जवळ आहेत. १९४७ च्या भारत-पाकिस्तान युद्धानंतर, लडाखमधून वाहणा-या सिंधूचा विस्तार हा हिंदू धर्म आणि संस्कृतीत मोठ्या प्रमाणावर पूजनीय असलेल्या नदीचा एकमेव भाग बनला, जो अजूनही भारतातून वाहतो.
सियाचीन ग्लेशियर हा विवादित भारत-पाकिस्तान सीमेसह हिमालय पर्वतात पूर्व कारकोराम रेंजमध्ये आहे. काराकोरम परिसरामध्ये एक मोठा पाण्याचा तलाव आहे जो चीनला भारतीय उपखंडापासून विभक्त करतो आणि कधीकधी "तिसरा ध्रुव" म्हणून ओळखला जातो. हिमनगा पश्चिमेस ताबडतोब साल्टेरो रिज आणि पूर्वेस मुख्य काराकोरम रेंज दरम्यान आहे.
काराकोरममधील ७६ कि.मी. लांबीवर हा सर्वात लांब हिमनदी आहे आणि जगातील सर्वाधिक ध्रुवीय प्रदेशातील दुसरी लांब हिमनदी आहे. चीनच्या सीमेवर इंदिरा कर्नलच्या उगमापासून समुद्रसपाटीपासून ते ५७५३ मीटर (१८८७५ फूट) उंचीवरून खाली घसरून ३६२० मीटर (११८८० फूट) पर्यंत खाली येते. ससेर कांगरी हे ससेर मुजताघ मधील सर्वात उंच शिखर आहे.भारतातील कारकोराम रेंजच्या पूर्वेकडील सबरेज, ससेर कांगरीची उंची 7,672 मीटर (25,171 फूट) आहे.लडाख रेंजला कोणतीही प्रमुख शिखरे नाहीत; त्याची सरासरी उंची 6000 मीटर (20,000 फूट) पेक्षा थोडीशी कमी आहे आणि त्यापैकी काही पास 5,000 मीटर (16,000 फूट) पेक्षा कमी आहेत. पॅनगोंग रेंज पांगोंग तलावाच्या दक्षिण किना-यासह चुशुलपासून सुमारे 100 किमी वायव्येस लडाख रेंजच्या समांतर आहे. त्याचा सर्वोच्च बिंदू सुमारे 6,700 मी (22,000 फूट) आहे आणि उत्तरेकडील उतार जोरात ग्लेशिएटेड आहेत. शायोक आणि नुब्रा नद्यांचा खोरे असलेला हा प्रदेश नुब्रा म्हणून ओळखला जातो.लडाखमधील काराकोरम रेंज बाल्टिस्तानसारखी सामर्थ्यवान नाही. नुब्रा – सियाचीन लाइनच्या उत्तर व पूर्वेस असलेल्या मासिसमध्ये अप्सरासस ग्रुप (सर्वोच्च बिंदू 7,245 मी; 23,770 फूट) रिमो मुझताघ (सर्वोच्च बिंदू 7,385 मीटर; 24,229 फूट) आणि तेरम कांगरी गट (सर्वोच्च बिंदू 7,464 मीटर; 24,488) यांचा समावेश आहे फूट) एकत्र मॅमोस्टाँग कांगरी (7,526 मी; 24,692 फूट) आणि सिंघी कांगड़ी (7,202 मी; 23,629 फूट) काराकोरमच्या उत्तरेस कुन्नलुन आहे.अशाप्रकारे, लेह आणि पूर्व मध्य आशिया दरम्यान तिहेरी अडथळा आहे - लडाख रेंज, काराकोरम रेंज आणि कुन्नलुन. तथापि, लेह आणि यरकंद दरम्यान एक मोठा व्यापार मार्ग स्थापित झाला.
लडाख हा उंच उंच वाळवंट आहे. कारण हिमालयात पावसाची सावली तयार होते आणि पावसाळ्याच्या ढगात प्रवेश करण्यास नकार दिला जातो. पाण्याचे मुख्य स्रोत म्हणजे डोंगरावर हिवाळ्यातील हिमवर्षाव. या प्रदेशात नुकत्याच झालेल्या पुराचे (उदा. २०१० चा पूर) असाधारण पाऊस पडण्याचे प्रमाण आणि हिमनदी माघार घेणे या दोन्ही गोष्टी जागतिक हवामान बदलांशी निगडित असल्याचे दिसून आले आहे. चेव्हांग नॉरफेल यांच्या नेतृत्वात लेह न्यूट्रिशन प्रोजेक्ट, ज्याला "ग्लेशियर मॅन" म्हणून देखील ओळखले जाते, हिमनदी मागे घेण्याच्या एक उपाय म्हणून कृत्रिम हिमनदी तयार करते.
झांस्कर ही त्याच्या उपनद्यांबरोबरच या प्रदेशातील मुख्य नदी आहे. हिवाळ्यामध्ये झांस्कर गोठलेला असतो आणि प्रसिद्ध चादर ट्रेक या भव्य गोठलेल्या नदीवर होते.
उंच उतार आणि सिंचनाच्या ठिकाणी, स्ट्रॅम्बेड्स आणि ओलांडलेल्या जमीन वगळता लडाखमध्ये नैसर्गिक वनस्पती अत्यंत विरळ आहे. लडाखमधून सुमारे 1250 वनस्पती प्रजाती, पिकांसहित आढळून आल्या. [61] 6150 मीटर ए.एस. पर्यंत वाढणाऱ्या लाडकीएला क्लीमिसी या वनस्पतीचे प्रथम वर्णन येथे केले गेले आणि त्या प्रदेशाचे नाव दिले गेले . 1850 मध्ये,या प्रांताच्या वन्यजीवांचा अभ्यास करणारा पहिला युरोपियन म्हणजे विल्यम मुरक्रॉफ्ट होय. त्यानंतर 1870 च्या दशकात ऑस्ट्रेलियन-झेक पॅलेओन्टोलॉजिस्ट, फर्डिनांड स्टोलिक्स्का, ज्यांनी तेथे प्रचंड मोहीम राबविली.भारळ किंवा निळे मेंढी लडाख प्रदेशातील सर्वात विपुल पर्वत आहे, जरी झांगस्कर आणि शाम भागात काही प्रमाणात आढळली नाही. एशियाटिक आयबॅक्स एक अतिशय मोहक पर्वतीय शेळी आहे जो लडाखच्या पश्चिमेस वितरीत केला जातो. सुमारे 6000 लोकसंख्या असलेल्या प्रदेशातील हा दुसरा सर्वात विपुल पर्वत आहे. हे खडकाळ भागात रूपांतर केले जाते .
लडाखी उरियल ही आणखी एक खास पर्वतीय मेंढी आहे जी लडाखच्या पर्वतावर वास्तव्य करते. लोकसंख्या कमी होत आहे, परंतु लडाखमध्ये 3000 हून अधिक लोक शिल्लक नाहीत. युरीयल लडाखसाठी स्थानिक आहे, जिथे ते सिंधू आणि शाओक या दोन मुख्य नदी खोऱ्यातच वितरित केले जाते. ज्यांच्या पिकामुळे त्याचे नुकसान झाले आहे असा कित्येकदा शेतकऱ्यांद्वारे जनावरांचा छळ केला जात आहे. गेल्या शतकात लेह-श्रीनगर महामार्गावर शिकारींनी केलेल्या अंदाधुंद गोळीमुळे तेथील मेंढ्यांची लोकसंख्या बरीच घटली.
तिबेटी अर्गली किंवा न्यान हे जगातील सर्वात मोठ्या रानटी मेंढ्या आहेत आणि त्यांची उंची 3.5. ते 10 फूट आहे. तिबेटी पठारावर आणि त्याच्या सीमांत पर्वतांवर एकूण 2.5 दशलक्ष किमी क्षेत्रफळ आहे. लडाखमध्ये सुमारे 400 लहान प्राण्यांची लोकसंख्या आहे.श िकारीपासून बचाव करण्यासाठी, ते धावतात म्हणून प्राणी उघड्या व गुंडाळणारा भूप्रदेश पसंत करतो. धोकादायक तिबेटियन मृग, ज्याला भारतीय इंग्रजीमध्ये चिरू किंवा लडाखी या नावाने ओळखले जाते, पारंपारिकपणे त्याच्या लोकर (शहतोश) साठी शिकार केली गेली आहे जी उत्कृष्ट गुणवत्तेचा एक नैसर्गिक फायबर आहे आणि म्हणूनच त्याचे वजन आणि उबदारपणा आणि एक प्रतीक म्हणून ओळखले जाते.
कमी पर्जन्यवृष्टी असलेल्या लडाखला बहुतेक भागात अत्यंत दुर्मिळ झाडासह एक उंच वाळवंट बनवते. नैसर्गिक वनस्पती मुख्यतः पाण्याच्या स्तोत व उच्च उंची असलेल्या भागात आढळतात. ज्यांना जास्त बर्फ आणि थंड उन्हाळा तापमान मिळतो. मानवी वस्ती, सिंचनामुळे विपुल प्रमाणात वनस्पती आहेत. सामान्यत: पाण्याच्या स्तोत बाजूने पाहिल्या जाणाऱ्या नैसर्गिक वनस्पतींमध्ये सीबकथॉर्न (हिप्पोफे एसपीपी.), गुलाबी किंवा पिवळ्या जातीचे वन्य गुलाब, चिंचेचे (मायरिकेरिया एसपीपी.), कॅरवे, स्टिंगिंग नेटटल्स, पुदीना, फिसोक्लेना प्राईलिटा आणि विविध गवत यांचा समावेश आहे.
जम्मू-काश्मीर पुनर्गठन कायद्याच्या अटींनुसार, लडाख विधानसभेचे किंवा निवडलेले सरकारविना केंद्र शासित प्रदेश म्हणून चालविला जातो. सरकारचे प्रमुख हे एक लेफ्टनंट गव्हर्नर आहेत. जे भारताच्या राष्ट्रपतींनी नियुक्त केले आहे. जम्मू-काश्मीर उच्च न्यायालयाच्या अखत्यारीत लडाख आहे. लद्दाखच्या केंद्र शासित प्रदेशात स्वतः चे पोलिस दल आहे त्याचे प्रमुख पोलिस महासंचालक आहेत.
जिल्हे
| जिल्ह्याचे नाव | मुख्यालय | क्षेत्र (चौरस किमी 2) | लोकसंख्या (जनगणना 2001) | लोकसंख्या (जनगणना 2011) |
|---|---|---|---|---|
| एकूण | 2 | 59,146 | 2,36,539 | 2,90,492 |
| लेह जिल्हा | लेह | 45,110 | 1,17,232 | 1,47,104 |
| कारगिल जिल्हा | कारगिल | 14,036 | 1,19,307 |
स्वायत्त जिल्हा परिषद
लडाखचा प्रत्येक जिल्हा स्वायत्त जिल्हा परिषदेद्वारे प्रशासित केला जातो, ते खालीलप्रमाणे:
- लडाख स्वायत्त हिल विकास परिषद, कारगील
- लडाख स्वायत्त हिल डेव्हलपमेंट कौन्सिल, लेह
दोन स्वायत्त जिल्हा परिषद मुख्य विकास कार्यकारी, नगरसेवक आणि कार्यकारी नगरसेवकांच्या उपस्थितीत ब्लॉक मुख्यालयात पुढील आर्थिक पुनरावलोकन, आरोग्य विकास, आरोग्य, शिक्षण, जमीन वापर, कर आकारणी आणि स्थानिक प्रशासन याविषयी निर्णय घेण्यासाठी ग्रामपंचायतींसह काम करतात. जम्मू-काश्मीर सरकार कायदा व सुव्यवस्था, न्यायालयीन व्यवस्था, दळणवळण आणि या प्रदेशातील उच्च शिक्षणाचे निरीक्षण करते. 1 ऑक्टोबर 2019 रोजी लद्दाख केंद्रशासित प्रदेश स्थापनेनंतर दोन स्वायत्त जिल्हा परिषद अस्तित्त्वात आहेत.
भारताच्या संसदेत लडाख
लडाख यांनी एका खासदाराला (खासदार) भारतीय लोकसभेच्या खालच्या सभागृहात पाठविले. सध्याच्या लोकसभेतील लडाख मतदारसंघाचे खासदार जामयांग तसेरिंग नामग्याल हे भारतीय जनता पक्षाचे (भाजपा) उमेदवार आहेत.
पर्वतांच्या बर्फ आणि बर्फातून पाणी वाहिन्या मिळणाऱ्या वाहिन्यांद्वारे जमीन सिंचनाखाली आहे. मुख्य पीक बार्ली व गहू आहेत. तांदूळ पूर्वी लडाखी आहारामध्ये मुख्य होते.परंतु, सरकारकडून अनुदान देण्यात आलया हे स्वस्त अन्नधान्य बनले आहे.
लडाखमध्ये सुमारे 1800 किमी (1,100 मैल) रस्ते असून त्यापैकी 800 किमी ( 500 मैल) रस्ते आहेत. लडाखमधील बहुतेक रस्त्यांची देखभाल सीमा रस्ते संघटना करीत आहे.
लेह येथे एक विमानतळ असून त्याचे नाव कुशोक बकुला रिंपोची हे आहे. येथून दिल्लीला दररोज जाणारी उड्डाणे आहेत आणि श्रीनगर आणि जम्मूला येथे जाण्यासाठी साप्ताहिक उड्डाणे आहेत. सैन्य वाहतुकीसाठी दौलत बेग ओल्डी आणि फुक्ये येथे दोन हवाई पट्ट्या आहेत.
कारगिल विमानतळ हे नागरी उड्डाणांसाठी होते. परंतु, सध्या त्याचा उपयोग भारतीय सैन्याने केला आहे. विमानतळ हा मूळ उद्देश आहे. म्हणजेच नागरी उड्डाणांसाठी खुला व्हावा, असा युक्तिवाद करणारे स्थानिकांसाठी विमानतळ हा एक राजकीय मुद्दा आहे.
गेल्या काही वर्षांपासून, भारतीय हवाई दल हे जम्मू, श्रीनगर आणि चंदीगड येथे हिवाळ्याच्या काळात स्थानिकांना वाहतूक करण्यासाठी एएन -२२ हवाई कुरिअर सेवा पुरवत आहे. मुख्यमंत्री ओमर अब्दुल्ला यांच्यासारख्या मान्यवरांच्या उपस्थितीत हवाई मंत्र्याने खासगी विमान कंपनीला विमानतळावर 17 सीटर विमानाने उड्डाण केले. कारगिल विमानतळावर नागरी विमान कंपनीने सर्वप्रथम लँडिंग केले होते.
रास व धा-हनु याभागात डार्द वंशाच्या लोकांचे वर्चस्व आहे. ब्रोकपा म्हणून ओळखले जाणारे धा-हनु भागातील रहिवासी तिबेट बौद्ध धर्माचे अनुयायी आहेत आणि त्यांनी त्यांच्या मूळ दार्डीक परंपरा व प्रथा बरेच जतन केल्या आहेत. दड्स ऑफ द्रास यांनी मात्र इस्लाम धर्म स्वीकारला आहे आणि त्यांच्या काश्मिरी शेजाऱ्यांवर त्याचा मोठा प्रभाव पडला आहे.[8] मोन्स यांना लडाखमधील पूर्वीच्या स्थायिक वंशाचे वंशज समजले जाते आणि ते पारंपारिकपणे संगीतकार, लोहार आणि सुतार म्हणून काम करतात. प्रदेशाची लोकसंख्या लेह आणि कारगिल या जिल्ह्यांमध्ये साधारणत: अर्ध्या भागात विभागली गेली आहे. २०११ च्या जनगणनेनुसार, कारगीलची ७६.८७% ही लोकसंख्या मुस्लिम (बहुतेक शिया) असून त्यांची एकूण लोकसंख्या १,४०,८०२ आहे. लेहची लोकसंख्या ६६.४०% बौद्ध असून एकूण लोकसंख्या १,३३,४८७ आहे.[9][10][10][11][12]
लडाखची मुख्य भाषा म्हणजे लडाखी असून ती तिबेटी भाषा आहे.[13] सुशिक्षित लडाखी लोक बऱ्याचदा हिंदी, उर्दू आणि इंग्रजी भाषा बोलतात. लद्दाखमध्ये बोलीभाषांची एक वेगळी पद्धत आहे. चांग-पा लोकांची भाषा ही कारगिलमधील पुरिग-पा किंवा झांगस्कर्यांपेक्षा थोडीशी वेगळी असू शकेल, परंतु त्या सर्व परस्पर समजण्यायोग्य आहेत. लडाख चे महत्त्वपूर्ण व्यापारी मार्गांवरील स्थान असल्यामुळे, लेहची भाषा ही परदेशी शब्दाने समृद्ध होते. पारंपारिकपणे, लडाखीचे शास्त्रीय तिबेटीपेक्षा कोणतेही लेखी रूप वेगळे नव्हते, परंतु ब-याच लडाखी लेखकांनी बोलक्या भाषेसाठी तिबेटी लिपी वापरण्यास सुरुवात केली आहे. प्रशासकीय काम आणि शिक्षण हे इंग्रजीत केले जाते. पूर्वी उर्दूचा वापर बऱ्यायाच प्रमाणात केला जात असला तरी, आता उर्दू भाषेत फक्त जमीन नोंद आणि काही पोलिस नोंदी ठेवल्या जातात.[13]
२००१ च्या जनगणनेनुसार, लडाख मध्ये एकूण जन्म दर हा २२.४४ होता, हा एकूण जन्म दर मुस्लिमांसाठी २१.४४ आणि बौद्धांसाठी २४.४६ होता. ब्रोकसमध्ये सर्वाधिक एकूण जन्म दर हा २७.१७ होता आणि अर्घुनस हा दर सर्वात कमी १४.२५ होता. हाच एकूण जन्म दर सर्वसाधारण २.६९ होता आणि लेहमध्ये १.३ आणि कारगिलमध्ये ३.४ असा होता. बौद्धांसाठी हा दर २.७९ होते आणि मुस्लिमांसाठी ते२.६६ होते. बाल्टिसकडे ३.१२ चा होता तर अर्घुनसचा १.६६ चा एकूण जन्म दर होता. एकूण मृत्यूचे प्रमाण १.६६ होते, मुस्लिमांमध्ये १६.३७ आणि बौद्धांचे १४.३२ होते. सर्वाधिक ब्रोकससाठी २१.७४ आणि सर्वात कमी बोधसाठी १४.३२ अशी होती.
| वर्ष | लेह जिल्हा | कारगिल जिल्हा | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| लोकसंख्या | बदल टक्केवारी | महिला प्रति १००० पुरुष | लोकसंख्या | बदल टक्केवारी | महिला प्रति १००० पुरुष | |
| १९५१ | ४०,४८४ | — | १०११ | ४१,८५६ | — | ९७० |
| १९६१ | ४३,५८७ | ०.७४ | १०१० | ४५,०६४ | ०.७४ | ९३५ |
| १९७१ | ५१,८९१ | १.७६ | १००२ | ५३,४०० | १.७१ | ९४९ |
| १९८१ | ६८,३८० | २.८० | ८८६ | ६५,९९२ | २.१४ | ८५३ |
| २००१ | १,१७६३७ | २.७५ | ८०५ | ११५,२८७ | २.८३ | ९०१ |
लेह जिल्ह्यासाठीचे लिंग प्रमाण हे १९५१ मध्ये, प्रति १००० पुरुषांपैकी १०११ महिलांवरून घटून ते २००१ मध्ये हा ८०५ पर्यंत घटला आहे. कारगिल जिल्ह्यात हे प्रमाण ९७० वरून ९०१ पर्यंत घटले आहे.[14]
दोन्ही जिल्ह्यातील शहरी लिंग प्रमाण हे ६४० आहे. प्रौढ लोकांचे प्रमाण मोठ्या संख्येने पुरुष हंगामी आणि स्थलांतरित कामगार आणि व्यापारी यांचे प्रतिनिधित्व करते. सुमारे ८४% लोकसंख्या ही खेड्यांमध्ये राहते.[15] १९८१ ते २००१ या कालावधीत सरासरी वार्षिक लोकसंख्या वाढ लेह जिल्ह्यात २.७५% आणि कारगिल जिल्ह्यात २.८३% होती.[14]
लडाखी संस्कृती तिबेटियन संस्कृतीसारखेच आहे.[16]
पाककृती
लडाखी जेवणाची तिबेटी खाद्यपदार्थांमध्ये बरीच साम्यता असते. लडाखमध्ये एनजीएम्पे (भाजलेले बार्ली पीठ) म्हणून ओळखले जाणारे प्रमुख पदार्थ थुक्पा (नूडल सूप) आणि त्संबा आहे. त्सम्पा हा पदार्थ उपयुक्त ट्रेकिंगसाठी अन्न आहे. लडाखी असलेली एक डिश म्हणजे स्कायू, मूळ भाज्यांसह एक चांगली पास्ता डिश आहे.[17] लडाख हा रोख-आधारित अर्थव्यवस्थेकडे जाताना दिसत आहे. भारताच्या उत्तर मैदानावरील पदार्थ हे लडाखमध्ये अधिक प्रमाणात वापरले होत आहेत. मध्य आशियातील इतर भागांप्रमाणे लडाखमधील चहा पारंपारिकपणे कडक ग्रीन टी, लोणी आणि मीठाने बनविला जातो.[18] हे मिश्रण एका मोठ्या भांड्यात एकत्रितपणे मिसळले जाते आणि मिसळल्यावर त्याचा आवाज त्याला गुरगुर चा असे म्हणतात. गोड चहा याला सामान्यपणे (चा नागरोमो) असे नाव आहे. या प्रकारच्या चहा हा भारतीय शैलीप्रमाणे दूध आणि साखरसह बनविला जातो. विशेषतः उत्सवाच्या प्रसंगी मद्यपान केले जाणारे पेयामध्ये बार्लीचा उपयोग मोठ्या प्रमाणात केला जातो.[19]
संगीत आणि नृत्य
तिब्बती संगीताप्रमाणे लडाखी बौद्ध मठातील उत्सवांच्या संगीतामध्ये अनेकदा तिबेटमध्ये धर्माचा अविभाज्य भाग म्हणून धार्मिक जप केला जातो. या जप कठीण असतात. बहुतेक वेळा, या भागातील लोक पवित्र ग्रंथांचे पठण करतात किंवा विविध उत्सव साजरे करतात.यांग जप, ठराविक वेळेशिवाय केले जाते. यामध्ये विविध प्रकारचे ड्रम आणि सुमधुर वाद्यानचा वापर केला जातो. धार्मिक मुखवटा नृत्य ही लडाखच्या सांस्कृतिक जीवनाचा एक महत्त्वाचा भाग आहे. बौद्ध धर्माच्या द्रुकपा परंपरेचे प्रमुख केंद्र हेमिस मठ असून यामार्फत इतर सर्व प्रमुख लडाखी मठांप्रमाणेच वार्षिक मुखवटा घातलेला नृत्य महोत्सव आयोजित केला जातो.
या नृत्त्या मध्ये सर्वसाधारणपणे चांगल्या आणि वाईटाच्या संघर्षाची कहाणी सांगीतली जाते आणि त्याचा पूर्वीच्या विजयासह समाप्त होते.[20] पूर्वेकडील लडाखमधील विणकाम पारंपारिक जीवनाचा एक महत्त्वाचा भाग आहे. स्त्रिया आणि पुरुष दोघेही वेगवेगळ्याचे प्रकार विणतात.[21]
खेळ
लडाखमधील सर्वाधिक लोकप्रिय खेळ म्हणजे आइस हॉकी हा होय.[22] साधारणतः डिसेंबरच्या आणि फेब्रुवारीच्या मध्यात हा खेळ नैसर्गिक बर्फावर खेळला जातो. क्रिकेटही खूप खेळ लोकप्रिय आहे.लढाखमधील तिरंदाजी हा पारंपारिक खेळ आहे आणि बऱ्याच गावात तिरंदाजी महोत्सव होतात, जे पारंपारिक नृत्य, मद्यपान आणि जुगार खेळण्यासारखेच असतात.पूर्ण आणि दमण (शहनाई आणि ढोल) यांच्या संगीताच्या अनुषंगाने हा खेळ कठोर शिष्टाचाराने आयोजित केला जातो.[23] लडाखचा दुसरा पारंपारिक खेळ पोलो हा असून बाल्टिस्तान आणि गिलगिटचा मूळ खेळ आहे आणि बहुधा, १७ व्या शतकाच्या मध्यास राजा सिंगगे नामग्याल यांनी, ज्याची आई बाल्ती राजकन्या होती, यांनी लद्दाखमध्ये प्रवेश केला होता. आणखी एक प्रथा खांग-बु किंवा 'लहान घर' म्हणून ओळखली जाते, ज्यात कुटुंबातील वडीलजन, मोठा मुलगा परिपक्व झाल्यावर, त्या प्रकरणात सहभाग घेण्यापासून निवृत्त होईल, आणि त्याच्याकडे कुटुंबाचे प्रमुखपद स्वीकारतील आणि फक्त त्यांच्या स्वतः च्या कुटुंबासाठी आवश्यक असलेली संपत्ती.[24][25][26][27]
महिलांची सामाजिक स्थिती
उर्वरित राज्यापेक्षा वेगळे असलेले लडाखी समाजाचे वैशिष्ट्य म्हणजे भारतातील ग्रामीण भागातील तुलनेत महिलांनी मिळवलेला उच्च दर्जा आणि मुक्त स्वत्रेन्त्या होय .१९४० च्या दशकाच्या सुरुवातीस जम्मू-काश्मीर सरकारने बेकायदेशीरपणे बनवले तेव्हापर्यंत लद्दाखमध्ये बंधुत्व आणि बहुतेक मूळचा वारसा सामान्य होता. तथापि, ही पद्धत १९९० च्या दशकात विशेषतः वृद्ध आणि अधिक विलग ग्रामीण लोकांमध्ये अस्तित्वात आहे.[28] आणखी एक प्रथा खांग-बु किंवा 'लहान घर' म्हणून ओळखली जाते, ज्यात कुटुंबातील वडीलजन, मोठा मुलगा परिपक्व झाल्यावर त्या वेळी सहभाग घेण्यापासून निवृत्त होईल, आणि त्याच्याकडे कुटुंबाचे प्रमुखपद स्वीकारतील आणि फक्त त्यांच्या स्वतः च्या कुटुंबासाठी आवश्यक असलेली संपत्ती. १९४० च्या दशकाच्या सुरुवातीस जम्मू-काश्मीर सरकारने बेकायदेशीरपणे बनवले तेव्हापर्यंत लद्दाखमध्ये बंधुत्व आणि बहुतेक मूळचा वारसा सामान्य होता. तथापि, ही पद्धत १९९० च्या दशकात विशेषतः वृद्ध आणि अधिक विलग ग्रामीण लोकांमध्ये अस्तित्वात आहे.[29]
पारंपरिक औषधे
तिबेटी औषध एक हजार वर्षांपासून लडाखची पारंपारिक आरोग्य प्रणाली आहे. पारंपारिक उपचारांच्या या शाळेमध्ये तिबेट बौद्ध धर्माचे तत्त्वज्ञान आणि विश्वविज्ञान एकत्रित आयुर्वेद आणि चिनी औषधाचे घटक आहेत. शतकानुशतके, लोकांमध्ये प्रवेश करण्यायोग्य एकमात्र वैद्यकीय प्रणाली ही आमची आहे, तिबेटी वैद्यकीय परंपरेचे पालन करणारे पारंपारिक डॉक्टर. आमची औषध सार्वजनिक आरोग्याचा एक घटक आहे, विशेषतः दुर्गम भागात.[30] सरकार, स्थानिक आणि आंतरराष्ट्रीय संस्था यांचे कार्यक्रम या पारंपारिक उपचार प्रणालीचा विकास आणि कायाकल्प करण्याचे काम करत आहेत.[30][31] लडाखच्या लोकांसाठी अम्ची औषधाचे बौद्धिक मालमत्ता अधिकार जपण्यासाठी प्रयत्न सुरू आहेत. ज्यूस आणि जामच्या रूपात समुद्रातील बकथॉर्नला प्रोत्साहन देण्यासाठीही सरकार प्रयत्न करीत आहे, कारण काहीजणांच्या म्हणण्यानुसार औषधी गुणधर्म आहेत.
२००१ च्या जनगणनेनुसार, लेह जिल्ह्यात एकूण साक्षरता दर ६२% (पुरुषांसाठी ७२% आणि महिलांसाठी ५०%) आणि कारगिल जिल्ह्यात ५८% (पुरुषांसाठी ७४% आणि महिलांसाठी ४१%) आहे. पारंपारिकपणे मठांशिवाय औपचारिक शिक्षणाद्वारे थोडे किंवा काहीच नव्हते. सामान्यत: प्रत्येक कुटूंबाचा एक मुलगा पवित्र पुस्तके वाचण्यासाठी तिबेटी लिपीमध्ये प्रभुत्व ठेवण्यास बांधील होता. ऑक्टोबर १८८९ मध्ये मोरावीयन मिशनने लेह येथे एक शाळा उघडली आणि बाल्टिस्तान आणि लडाखच्या वजीर-ए-वझरत (ब्रिटिश अधिका-यासह सहआयुक्त) वडिला-इ-वझरत यांनी आदेश दिले की एकापेक्षा जास्त मुलं असणा-या प्रत्येक कुटुंबाने त्यातील एक शाळेत शाळेत पाठवावे. या आदेशामुळे स्थानिक लोकांकडून मोठ्या प्रतिकारांची पूर्तता केली गेली ज्यांना अशी भीती होती की मुलांना ख्रिश्चन धर्मात रुपांतर करण्यास भाग पाडले जाईल. शाळेत तिबेटी, उर्दू, इंग्रजी, भूगोल, विज्ञान, निसर्ग अभ्यास, अंकगणित, भूमिती आणि बायबल अभ्यास शिकवले जात असे.ते आजही अस्तित्वात आहे. पाश्चात्य शिक्षण देणारी पहिली स्थानिक शाळा १९७३मध्ये "लेमडॉन सोशल वेलफेयर सोसायटी" नावाच्या स्थानिक सोसायटीने सुरू केली.लडाखमध्ये शाळा चांगल्या प्रकारे वितरीत केल्या जातात परंतु त्यातील ७५% केवळ प्राथमिक शिक्षण देतात. ६५% मुले शाळेत जातात, परंतु विद्यार्थी आणि शिक्षक या दोघांची गैरहजेरी जास्त आहे. दोन्ही जिल्ह्यांत शाळा सोडण्याच्या पातळीवर (इयत्ता दहावी) अयशस्वी होण्याचे प्रमाण बऱ्याच वर्षांपासून ८५% -९५% इतके होते, तर त्यापैकी निम्म्या विद्यार्थ्यांनी महाविद्यालयीन प्रवेशासाठी (बारावी) पात्रता मिळविण्यात यश मिळवले. १९९९पूर्वी, विद्यार्थ्यांना 1 वर्ष होईपर्यंत उर्दू भाषेत शिकवले जात असे त्यानंतर शिक्षणाचे माध्यम इंग्रजीत गेले.
1999 मध्ये लडाखच्या विद्यार्थ्यांच्या शैक्षणिक आणि सांस्कृतिक चळवळीने (एसईसीएमओएल) "सांस्कृतिकदृष्ट्या योग्य आणि स्थानिक पातळीवर संबंधित शिक्षण" प्रदान करण्यासाठी आणि सरकारी शाळांना अधिक कार्यक्षम आणि प्रभावी बनविण्याची मोहीम ऑपरेशन न्यू होप (ओएनएच) सुरू केली. एलिझर जोल्डन मेमोरियल कॉलेज, एक शासकीय पदवी महाविद्यालय, विद्यार्थ्यांना लडाख न सोडता उच्च शिक्षण घेण्यास सक्षम करते.
डिसेंबर 2019 मध्ये केंद्रीय गृह राज्यमंत्री श्री. किशन रेड्डी यांनी संसदेत लेखी उत्तरात म्हणले आहे की, भारत सरकारने लेह जिल्ह्यात मेडिकल कॉलेज स्थापित करण्यास मान्यता दिली आहे.
सरकारी रेडिओ ब्रॉडकास्टर ऑल इंडिया रेडिओ (एआयआर) आणि सरकारी दूरदर्शन स्टेशन दूरदर्शनमध्ये लेहमध्ये स्टेशन आहेत.[32] and government television station Doordarshan[33] जे स्थानिक मजकूर दिवसाचे काही तास प्रसारित करतात. त्या पलीकडे, लडाखीस वैशिष्ट्यपूर्ण चित्रपटांची निर्मिती करतात जे प्रेक्षागृह आणि कम्युनिटी हॉलमध्ये प्रदर्शित केले जातात. ते बऱ्याचदा बऱ्यापैकी विनम्र बजेटवर बनविलेले असतात.[34]
येथे मुठभर खासगी वृत्तपत्र आहेत.
- इंग्रजी मधील द्विसाप्‍ताहिक वृत्तपत्र, लडाख बुलेटिन, लडाखी लोकांनी लडाखी लोकांसाठी प्रकाशित केलेले एकमेव वृत्तपत्र आहे.[35]
- रांगयुल किंवा कारगिल नंबर काश्मीरमधून लाडखाबद्दलचे इंग्रजी आणि उर्दू भाषेत प्रकाशित करणारे वृत्तपत्र आहे.
- १९९२ ते २००० या काळात इंग्लंड आणि लडाखीमध्ये सेक्मोलचा उपक्रम लडागस मेलोंग प्रकाशित झाला.
- लडाखची जीवनशैली आणि पर्यटन मासिक सिंटिक मासिकची सुरुवात इंग्रजीतून २०१८ मध्ये झाली होती.
संपूर्ण जम्मू-काश्मीरला व्यापणारी काही प्रकाशने लडाखला वृत्तव्याप्ति देतात.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
