Tao Te Jing
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
Tao Te Ching[nota 1] (Cina tradisional: 道德經; Cina ringkas: 道德经; ) atau Laozi ialah teks klasik Cina dan karya asas utama dalam Taoisme yang secara tradisional dikreditkan kepada bijak pandai Laozi, walaupun pengarang sebenar dan tarikh penulisan serta penyusunannya masih diperdebatkan.[7] Bahagian tertua yang pernah digali bertarikh akhir abad ke-4 SM.[8]
Tao Te Ching merupakan pusat rujukan dalam kedua-dua Taoisme falsafah dan Taoisme agama, serta memberi pengaruh besar terhadap falsafah Cina dan amalan keagamaan di China secara keseluruhan. Ia secara umumnya dianggap mendahului Zhuangzi, satu lagi teks utama Taoisme.[8] Istilah-istilah yang muncul dalam teks ini telah ditafsir semula dan dikembangkan oleh pemikir Legalis, Konfusius, dan khususnya agama Buddha Cina, yang diperkenalkan ke China selepas pemantapan pemikiran Taoisme. Merupakan antara teks paling banyak diterjemah dalam sastera dunia, karya ini amat terkenal di Barat.[8]
Remove ads
Tajuk
Dalam bahasa Inggeris, tajuk ini lazimnya dirumikan sebagai Tao Te Ching mengikut sistem Wade–Giles, atau sebagai Daodejing mengikut sistem pinyin. Ia boleh diterjemahkan sebagai Klasik Jalan dan Kuasanya,[9] Buku mengenai Tao dan Kebajikannya,[10] Buku Jalan dan Kebajikan,[11][12] Tao dan Ciri-cirinya,[5] Kanun Akal dan Kebajikan,[6] Buku Klasik Integriti dan Jalan,[13] atau Risalah mengenai Prinsip dan Tindakannya.[14][15]
Buku-buku Cina purba lazimnya dirujuk melalui nama pengarang sebenar atau yang dianggap sebagai pengarang, dalam kes ini "Guru Tua",[16] iaitu Laozi. Oleh itu, Tao Te Ching juga kadangkala dirujuk sebagai Laozi, khususnya dalam sumber berbahasa Cina.[8]
Tajuk Tao Te Ching, yang menetapkan status karya ini sebagai klasik, hanya mula digunakan pada zaman pemerintahan Maharaja Jing dari Han (157–141 SM).[17] Tajuk lain bagi karya ini termasuklah yang berbentuk kehormatan seperti Sutra Jalan dan Kuasanya (道德真經, Dàodé zhēnjing) dan yang bersifat deskriptif seperti Klasik Lima Ribu Aksara (五千文, Wǔqiān wén).
Remove ads
Pengarang
Tao Te Ching secara tradisinya dikaitkan dengan Laozi, namun kewujudan sejarah tokoh ini telah menjadi bahan perdebatan ilmiah. Namanya, yang bermaksud "Guru Tua", hanya menambahkan lagi kontroversi berkenaan perkara ini.[18] Legenda mendakwa bahawa Laozi dilahirkan dalam keadaan sudah tua dan hidup selama 996 tahun, dengan dua belas penjelmaan terdahulu bermula dari zaman Tiga Maharaja, sebelum penjelmaan ketigabelas sebagai Laozi. Beberapa sarjana menyatakan keraguan terhadap kewujudan sejarah Laozi.[19]
Rujukan biografi pertama mengenai Laozi terdapat dalam karya Catatan Sejarah Agung,[20] oleh sejarawan Cina Sima Qian (s. 145–86 SM), yang menggabungkan tiga kisah.[21] Dalam kisah pertama, Laozi merupakan sezaman dengan Konfusius (551–479 SM). Nama keluarganya ialah Li (李), dan nama peribadinya ialah Er (耳) atau Dan (聃). Beliau merupakan seorang pegawai di arkib diraja, dan telah menulis sebuah buku dalam dua bahagian sebelum berangkat ke barat; atas permintaan penjaga Pintu Gerbang Han-ku, Yinxi, Laozi telah mengarang Tao Te Ching. Dalam kisah kedua, Laozi yang juga sezaman dengan Konfusius ialah Lao Laizi (老莱子), yang menulis sebuah buku dalam 15 bahagian. Ketiga, Laozi merupakan ahli sejarah agung dan ahli astrologi bernama Lao Dan (老聃), yang hidup semasa pemerintahan Adipati Xian dari Qin (r. 384 – 362 SM).[22]
Remove ads
Sejarah teks
Versi utama
Antara pelbagai edisi Tao Te Ching yang diturunkan, tiga versi utama dinamakan berasaskan ulasan awal. Versi "Yan Zun", yang hanya wujud untuk bahagian Te Ching, berasal daripada ulasan yang dikaitkan dengan sarjana zaman Dinasti Han, Yan Zun (巖尊). Versi "Heshang Gong" dinamakan sempena tokoh lagenda Heshang Gong ("guru lagenda"), yang dikatakan hidup semasa pemerintahan Maharaja Wen dari Han (180–157 SM). Ulasan ini mempunyai prakata yang ditulis oleh Ge Xuan (164–244 M), bapa saudara kepada Ge Hong, dan para sarjana menanggalkan tarikh ulasan ini kepada sekitar abad ke-3 Masihi. Asal usul versi "Wang Bi" mempunyai pengesahan yang lebih kukuh berbanding dua versi terdahulu. Wang Bi (226–249 M) ialah seorang ahli falsafah semasa zaman Tiga Kerajaan dan pengulas kepada Tao Te Ching serta I Ching.[23]
Manuskrip yang ditemui secara arkeologi
Pengajian terhadap Tao Te Ching telah berkembang hasil penemuan arkeologi terhadap manuskrip-manuskrip yang ada, sebahagiannya lebih tua daripada teks yang diterima secara turun-temurun. Sejak tahun 1920-an dan 1930-an, Marc Aurel Stein dan lain-lain menjumpai ribuan gulungan skrol di Gua Mogao berhampiran Dunhuang. Penemuan ini termasuk lebih daripada 50 manuskrip separa dan lengkap. Sebuah manuskrip separa mengandungi ulasan Xiang'er yang sebelumnya telah hilang.[24]:95ff[25]
Pada tahun 1973, ahli arkeologi menemui salinan awal buku-buku Cina yang dikenali sebagai Teks Sutera Mawangdui, dalam sebuah makam yang bertarikh 168 SM.[8] Ia mengandungi dua salinan hampir lengkap teks tersebut, dirujuk sebagai Teks A (甲) dan Teks B (乙), yang masing-masing membalikkan susunan tradisional dengan meletakkan bahagian Te Ching sebelum Tao Ching, justeru penterjemahan oleh Henricks menamakannya sebagai "Te-Tao Ching". Berdasarkan gaya kaligrafi dan pengelakan pantang nama diraja, para sarjana menganggarkan Teks A ditulis sekitar dekad pertama dan Teks B sekitar dekad ketiga abad ke-2 SM.[26]
Pada tahun 1993, versi tertua yang diketahui, ditulis atas jalur buluh, ditemui dalam sebuah makam berhampiran bandar Guodian (郭店) di Jingmen, Hubei, dan bertarikh sebelum 300 SM.[8] Jalur Chu Guodian merangkumi sekitar 800 jalur buluh dengan jumlah lebih 13,000 aksara, kira-kira 2,000 daripadanya sepadan dengan teks Tao Te Ching.[8]
Kedua-dua versi Mawangdui dan Guodian secara umumnya sepadan dengan teks-teks yang diterima, kecuali perbezaan susunan bab dan variasi grafik. Beberapa terjemahan moden terhadap Tao Te Ching menggunakan kedua-dua versi ini, kadangkala dengan susunan ayat yang disusun semula untuk menggabungkan penemuan baru ini.[27]
Remove ads
Teori kronologi
Walaupun lebih diperdebatkan dalam kajian awal, sarjana moden awal seperti Feng Youlan dan Herrlee G. Creel masih menganggap karya ini sebagai sebuah kompilasi,[28] dan kebanyakan sarjana moden bersetuju bahawa teks ini merupakan kompilasi, seperti lazimnya teks-teks panjang awal dari China.[29] Dalam membincangkan konsep nama dan realiti, karya awal Feng Youlan mengandaikan bahawa Mazhab Nama mendahului karya ini, namun tidak menunjukkan pengaruh Mazhab Nama seperti yang terdapat dalam Zhuangzi.[30]
Sebelum Zhuangzi
Kajian linguistik terhadap kosa kata dan skema rima Tao Te Ching menunjukkan bahawa tarikh penulisannya adalah selepas Shijing (Klasik Puisi), tetapi sebelum karya Zhuangzi.[31] Oleh itu, ia secara amnya dianggap mendahului Zhuangzi.[32] Ini adalah teori tradisional "sebelum Zhuangzi".[33] Walaupun Shijing ialah karya yang pelbagai, tiada persamaan yang ketara dengan Tao Te Ching.[34] Menyokong pendapat tarikh awal seperti yang dicatat oleh Sima Qian, profesor Liu Xiaogan dari Hong Kong berpendapat bahawa struktur puisi Tao Te Ching lebih mirip kepada Shijing daripada Songs of Chu dari Zaman Negara Berperang.
Secara tradisinya, karya ini dianggap mendahului Shen Buhai, walaupun Creel mencadangkan Shen Buhai mungkin lebih awal,[35] namun terdapat persamaan yang ketara antara idea-idea Shen Buhai dan Laozi.[36] Walaupun bukti ini tidak cukup untuk menolak tarikh lewat, penemuan awal Teks sutera Mawangdui dan Jalur Chu Guodian menjadikan penetapan tarikh sebelum abad ke-3 SM lebih mungkin.[37] Salah satu kritikan terhadap teori lewat ialah bahawa bahasa dalam versi awal ini sudah "koheren dan semula jadi".[38] Benjamin I. Schwartz tetap menganggap Tao Te Ching telah disatukan dengan baik menjelang zaman Mawangdui, walaupun susunan dua bahagiannya ditukar.[39]
Selepas Zhuangzi
Mengikuti pendapat A. C. Graham, Ensiklopedia Stanford berpendapat bahawa kompilasi teks seperti yang kita terima kini berlaku pada akhir zaman Negara Berperang, sekitar tahun 250 SM, berpunca daripada pelbagai versi yang lebih awal lagi, satu hingga dua abad sebelumnya.[40] Teori ini dikenali sebagai teori "Selepas Zhuangzi", diwakili oleh Qian Mu dan Graham, di mana ketiadaan rujukan awal menyumbang kepada penetapan tarikh lewat. Walaupun Zhuangzi merupakan rujukan pertama terhadap Tao Te Ching, bahagian Inner Chapters dalam karya itu tidak menunjukkan keakraban dengannya. Oleh itu, lapisan awal Zhuangzi mungkin mendahului Tao Te Ching.[41]
Shen Dao, yang disenaraikan dalam bahagian luar Zhuangzi sebelum Laozi dan Zhuangzi, mempunyai kandungan yang dikongsi dengan bahagian dalam Zhuangzi,[42] dan boleh dibandingkan secara langsung dengan Tao Te Ching.[43] Kandungan Shen Dao yang kurang teknikal berbanding Shen Buhai menunjukkan bahawa beliau mungkin mendahului Shen Buhai, berkemungkinan seawal abad ke-4 SM.[44] Chad Hansen tidak menganggap susunan kronologi dalam Zhuangzi bahagian luar itu tepat, tetapi menempatkan Shen Dao di bawah "Teori Daoisme Pra-Laozi" dalam rangka teori bagi Ensiklopedia Stanford edisi 2024. Dengan Shen Dao yang boleh dibandingkan, maka zamannya boleh menjadi asas teori, atau Laozi mungkin sudah wujud pada ketika itu, jika petunjuk dalam Zhuangzi dan sumber lain tidak tepat dari segi kronologi.[45]
Teks Han Feizi yang lewat mengandungi ulasan terawal terhadap karya ini.[46] Dengan kompilasi yang dianggap berlaku lewat zaman Negara Berperang tetapi mengandungi unsur lebih awal dari Shen Dao, Leo S. Chang mengemukakan teori bahawa terdapat pengaruh Laozi dalam Huangdi Sijing, walaupun ia tidak secara langsung memetik Laozi. Menurut Chang, tiada ungkapan panjang yang selari antara Sijing dan Laozi, dan dari segi gaya ia lebih mirip kepada Guanzi. Sijing mempunyai idea serupa dengan Laozi seperti tingkah laku feminin strategik, tetapi pemerintah dalam Sijing bertindak aktif pada masa yang sesuai, berbanding sikap pasif Laozi. Dalam Laozi, Dao melahirkan Satu; dalam Sijing, Dao dan Satu adalah sama. Laozi memperlekehkan undang-undang; Sijing menyatakan bahawa undang-undang berasal daripada Dao.[47]
Remove ads
Kandungan
Tema
Struktur dan gaya
Tao Te Ching ialah sebuah teks yang mengandungi antara 5,162 hingga 5,450 aksara Cina dalam 81 bab atau bahagian ringkas (章). Terdapat beberapa bukti bahawa pembahagian bab ini merupakan penambahan kemudian—sama ada untuk tujuan penulisan ulasan, atau sebagai bantuan hafalan—dan teks asalnya mungkin lebih teratur secara fleksibel. Teks ini terbahagi kepada dua bahagian: Tao Ching (道經; bab 1–37) dan Te Ching (德經; bab 38–81), yang mungkin disunting bersama menjadi teks sedia ada, mungkin juga dalam susunan terbalik daripada bentuk asalnya iaitu Te Tao Ching.[48]
Berbeza dengan Konfusianisme, kenyataan umum dalam teks ini tidak merujuk kepada "mana-mana individu, masa, atau tempat tertentu."[49] Gaya penulisannya padat dan ringkas, dengan sedikit penggunaan partikel tatabahasa. Walaupun gagasannya tunggal, gaya penulisan teks ini bersifat puitis dan menggunakan dua strategi utama: pernyataan pendek yang tegas, dan percanggahan yang disengajakan, mendorong pelbagai tafsiran yang bertentangan. Strategi pertama menghasilkan frasa yang mudah diingati, manakala strategi kedua memaksa pembaca untuk mendamaikan percanggahan yang wujud.[48]
Dengan rekonstruksi separa sebutan Bahasa Cina Lama yang digunakan ketika zaman penulisan Tao Te Ching, dianggarkan kira-kira tiga perempat daripada teks ini berima dalam bahasa asalnya.[50]
Aksara Cina dalam versi terawal ditulis dalam tulisan meterai, manakala versi kemudian ditulis dalam gaya tulisan kerani dan tulisan piawai.[51]
Remove ads
Lihat juga
Pautan luar
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads