American Beauty av Grateful Dead
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
American Beauty er det femte studioalbumet til rockebandet Grateful Dead. Det kom ut 1. november 1970 på Warner Bros. Records og fortsette folkrock- og countrystilen frå det førre albumet deira, Workingman's Dead, som kom ut tidlegare på året. Sjølv om americana-stil pregar songane, er lyden meir fokusert på viseharmoniar og dur-baserte melodiar, som syner inspirasjon frå Bob Dylan og Crosby, Stills, Nash, & Young.
Då American Beauty kom ut gjekk det inn på Billboard 200-lista og nådde til slutt 30. plassen i januar 1971 i løpet av dei nitten vekene det låg på lista.[6] Den 11. juli 1974 hadde albumet seld til gullplate og det nådde sidan platina og dobbelt platinastatus i 1986 og 2001. I 2003 vart albumet rangert på 258. plassen på lista til Rolling Stone over dei 500 beste albuma gjennom tidene.
Remove ads
Innspeling
American Beauty var resultatet av ein produktiv periode i låtskrivinga til Jerry Garcia og Robert Hunter – som var nok til to studioalbum på eitt år. Det var den einaste gongen bandet gjekk attende i studio så raskt. Men i motsetnad til det førre albumet, der nesten alle songane vart skrivne av denne duoen, hadde dette albumet meir innsats frå resten av bandet. Her er Phil Lesh sin «Box of Rain» og Bob Weir sin «Sugar Magnolia», begge skrivne med Hunter, og «Operator», Ron «Pigpen» McKernan sin einaste vise-aktige song på eit studioalbum av Grateful Dead.
Albumet vart produsert etter det vart oppdaga at manageren til bandet, Lenny Hart (far til trommeslagaren Mickey Hart), hadde fornya kontrakten deira med Warner Brothers Records utan at dei kjende til det, og så stakk av med ein større del av inntekta til bandet.[7] Innimellom meir eller mindre konstant turnering, byrja innspelinga berre månader etter utgjevinga av Workingman's Dead – utan det faste lydmannskapet deia, som var på turné med Medicine Ball Caravan tour. I staden erstatta lydteknikaren Stephen Barncard Bob Matthews som produsent.[8]
Både Workingman's Dead og American Beauty blanda bluegrass, rock and roll, folk og særskild country. Tekstforfattaren Hunter sa «Me drog attende til amerikansk visetradisjon, men sidan me likte å eksperimentere så måtte me prøve å finne det opp på ny.»[9] Samanlikna med Workingman's Dead hadde American Beauty mindre sologitar av Jerry Garcia, som i aukande grad fylde tomrommet med pedalsteelgitar. Det var òg gjennom innspelinga av dette albumet at Garcia først samarbeidde med mandolinist David Grisman, som spelte på «Friend of the Devil» og særskild «Ripple».[10] Howard Wales, ein annan musikar utafor bandet, spelte klaverinstrument på tre songar.[11] MIT-studenten Ned Lagin, ein jazzpianist, spelte òg piano på «Candyman».[12] Lagin spelte sidan med bandet i periodar frå 1970 til 1975.
Sjølv om begge albuma fokuserte på americana-songar, blanda Workingman's Dead den grovare Bakersfield sounden med dei psykedeliske røtene til bandet, medan det mest akustiske American Beauty fokuserte meir på dur-prega melodiar og viseharmoniar, noko som synte at dei var inspirerte av Dylan og venene Crosby, Stills, Nash, & Young. Kreutzmann sa seinare «Songarane i bandet vårt lærte verkeleg mykje om harmonisong frå Crosby, Stills, Nash & Young, som nettopp hadde gjeve ut Déjà Vu. Jerry spelte pedalsteel på den plata. Stephen Stills budde på ranchen til Mickey... og David Crosby likte å feste like mykje som oss. Så krinsane våre overlappa.»[13]
Crosby har sidan vore tvilande til dette: «Stundom har dei gjeve oss anerkjenning for å ha lært dei å syngje, og det er ikkje sant. Dei kunne alt syngje. Dei hadde sin eigen stil og dei hadde den viktigaste kvaliteten allereie, som er forteljarkunsten.» Men han sa òg «Ideen er – når du er i lag med andre musikarar – å på eit vis krysspollinere idéstraumane dine, og det skjedde naturleg mellom oss på eit nivå som er sjeldan å sjå. Me lytta til det dei gjorde med taktartar og det å bryte reglane, som appellerte mykje til oss.»[9]
Remove ads
Utgjeving
American Beauty kom ut berre fire månader etter Workingman's Dead. Tittelen på albumet har ei dobbeltyding og refererer både til det musikalske fokuset på amerikansk musikk og til rosa på omslaget som er ein framdyrka variant kalla «American Beauty».
«Truckin'», ein blues/boogie-basert rockesong med ein shuffle-rytme, vart gjeven ut på singel (med «Ripple»), og songane «Box of Rain», «Sugar Magnolia», og «Friend of the Devil» vart spelt ein del på radio.[14]
American Beauty nådde 30. plassen på Billboard's Pop Albums-lista og singelen «Truckin'» nådde 64. plassen på Pop Singles-lista. Det var det siste albumet deira med Mickey Hart før han kom attende i bandet fire år seinare. Åtte av ti songar på albumet vart mykje spelt på konsertane til bandet gjennom heile historia deira.
Remove ads
Mottaking
Andy Zwerling frå Rolling Stone meinte at albumet var eit framhald av Workingman's Dead, men at det vart gjort meir flid med synginga her, i tillegg til at instrumenteringa var rikare.[15] Robert Christgau samanlikna òg albumet med Workingman's Dead og meinte det var «vokalt meir melodisk og instrumentalt meir direkte».[16] Washington Post skreiv at albumet synte «aldersvisdom» samanlikna med dei tidlegare albuma deira, men hadde samstundes «overflod av ungdom.»[17] Jason Ankeny i AllMusic meinte at albumet var eit «meisterverk».[18]
I 2012 vart albumet rangert på 261. plassen på lista til Rolling Stone over dei 500 beste albuma gjennom tidene. Amerikanske National Association of Recording Merchandisers sette albumet på 20. plassen på lista si over dei 200 beste albuma gjennom tidene i 2007.[19] Albumet er inkludert i boka 1001 Albums You Must Hear Before You Die[20] og i 1991 rangerte Rolling Stone plateomslaget til American Beauty som det 57. beste gjennom tidene.[21]
Innhald
Alle songane er skrivne av Jerry Garcia og Robert Hunter, bortsett frå der anna er nemnt.
Remove ads
Medverkande
Grateful Dead
- Jerry Garcia – gitar, pedalsteel, piano, vokal
- Mickey Hart – perkusjon
- Robert Hunter – tekstar
- Bill Kreutzmann – trommer
- Phil Lesh – bassgitar, gitar, piano, vokal
- Pigpen (Ron McKernan) – munnspel, vokal, tekst på «Operator»
- Bob Weir – gitar, vokal
Andre medverkande
- David Grisman – mandolin på «Friend of the Devil», «Ripple»
- David Nelson – elektrisk gitar på «Box of Rain»
- Ned Lagin – piano på «Candyman»
- Dave Torbert – bassgitar på «Box of Rain»
- Howard Wales – orgel på «Candyman», «Truckin'»; piano på «Brokedown Palace»
Teknisk
- Produsert av Grateful Dead
- Medprodusent, lyd: Stephen Barncard
- Dave Collins – pre-mastering-assistanse
- Kunstverk: Kelley/Mouse Studios
- Foto på baksida: George Conger
Remove ads
Salslister
- Album
- Singlar
Salstrofé
Kjelder
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads