Caroline Miolan-Carvalho

Marie Caroline Miolan-Carvalho (ur. 31 grudnia 1827 w Marsylii, zm. 10 lipca 1895 w Chateau-Puys, nieopodal Dieppe) – francuska śpiewaczka operowa, sopran.

Caroline Miolan-Carvalho

jako Małgorzata w Fauście 1873
Data i miejsce urodzenia	31 grudnia 1827 Marsylia
Data śmierci	10 lipca 1895
Typ głosu	sopran
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	śpiewaczka

Córka oboisty, Féliksa Miolana, uczyła się śpiewu u tenora Gilberta Dupreza w Konserwatorium Paryskim, które ukończyła z wyróżnieniem. Zadebiutowała w Breście w roku 1849 jako Isabelle w Robercie Diable Meyerbeera. Jej głos, lekki sopran liryczny, ceniono za ruchliwość i efektowne tryle. W roku 1850 została przyjęta do paryskiej Opéra-Comique, gdzie występowała do roku 1855^[1]. Na tej scenie doceniono zwłaszcza jej kreację w jednoaktowej operze komicznej Wesele Jeannette Victora Massé. W roku 1853 wyszła za basa i impresaria Léona Carvalho, który trzy lata później objął dyrekcję Théâtre-Lyrique^[2]. Tam Miolan-Carvalho mogła wykonywać znaczące partie, jakie rzadko proponowano jej w poprzednim teatrze. Z powodzeniem występowała w operach Mozarta, śpiewając Cherubina w Weselu Figara, Zerlinę w Don Giovannim i Paminę w Czarodziejskim flecie. Jednak do jej największych osiągnięć zaliczono występy w prapremierowych inscenizacjach oper Charles’a Gounoda. Jako Małgorzata w Fauście (1859), Baucis w Filemonie i Baucis (1860), Sylvie w Gołąbce (1860), tytułowa Mireille (1864) oraz Julia w Romeo i Julii (1867) odnosiła duże sukcesy, zwłaszcza że kompozytor niejednokrotnie dostosowywał partyturę do jej możliwości wokalnych^[3][4].

W roku 1859 zadebiutowała na scenie londyńskiej Opery Królewskiej w Dinorze Meyerbeera. Powracała tam regularnie aż do roku 1864 i później w latach 1871-1872, między innymi jako Gilda w Rigoletcie Verdiego, Matylda w Wilhelmie Tellu Rossiniego i Marguerite de Valois w Hugonotach Meyerbeera. Kiedy jej mąż, w roku 1868, stracił posadę w Théâtre-Lyrique, powróciła do Opéra-Comique. Następnie została zaangażowana w Operze Paryskiej, gdzie śpiewała do roku 1885. Pożegnała się z widzami, wykonując partię Małgorzaty w Fauście. Po zakończeniu kariery zajęła się pracą pedagogiczną. Do grona jej uczennic należały Marie Delna i Adelajda Bolska^[5].

Przypisy

1. Franklin Mesa, Opera: An Encyclopedia of World Premieres and Significant Performances, Singers, Composers, Librettists, Arias and Conductors, 1597-2000, McFarland, Jefferson City 2013, s. 394.
2. Thompson Cooper, Men of the Time: A Dictionary of Contemporaries, Containing Biographical Notices of Eminent Characters of Both Sexes, George Routledge, London 1884, t. 1, s. 226.
3. Kronika opery, Wydawnictwo Kronika, Warszawa 1993, s. 52.
4. Piotr Kamiński, Tysiąc i jedna opera, Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków 2008, t. 1, s. 511.
5. Jerzy Morawski, Adelajda Brochocka-Skąpska, [w:] Słownik muzyków polskich, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1964, t. 1, s. 52.

Bibliografia

• Blanchard Roger, Candé Roland de, Dieux et Divas de l’Opéra, Plon, Paris 1986.
• Gann Andrew, Fauquet Joël Marie, Dictionnaire de la musique en France au XIXème siècle, Fayard, Paris 2003, ISBN 2-213-59316-7.
• Macy Laura Williams, The Grove Book of Opera Singers, Oxford University Press, Oxford 2008, ISBN 978-0-19-533765-5.

Kontrola autorytatywna (osoba):

• ISNI: 000000004950434X
• VIAF: 54415741
• LCCN: nr94001174
• GND: 116464143
• BnF: 14848920z
• SUDOC: 185885098
• SBN: INTV007803
• NLA: 67259722
• BNE: XX1703990
• NTA: 191382426
• PLWABN: 9810699479205606
• RISM: people/30048309