Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Henryk Antoni Gliszczyński (ur. 6 czerwca 1893 w Strzemieszycach, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan taborów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
kapitan taborów | |
Pełne imię i nazwisko |
Henryk Antoni Gliszczyński |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
6 czerwca 1893 |
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Urodził się 6 czerwca 1893 w Strzemieszycach, w ówczesnym powiecie będzińskim guberni piotrkowskiej, w rodzinie Maksymiliana i Marii z Halaczków[1][2].
W trakcie studiów w Moskwie został wcielony do armii rosyjskiej i wysłany na front. W 1915 ranny pod Grodnem. W 1916 r. ukończył szkołę oficerską w Pskowie i został przydzielony do 1 pułku strzelców rosyjskich. Ponownie ranny 4 kwietnia 1916 r. pod Dyneburgiem. Po wyjściu ze szpitala skierowany do 243 batalionu zapasowego w Kazaniu, następnie wysłany na front w Rumunii. Po przewrocie bolszewickim (rewolucji październikowej) 29 listopada 1917 wstąpił do 4 Dywizji Strzelców Polskich dowodzonej przez Lucjana Żeligowskiego. Po bitwie pod Kaniowem wzięty do niewoli niemieckiej. Uciekł z pociągu wiozącego do obozu, wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej.
Od 1919 roku służył w Wojsku Polskim, został przydzielony do 19 pułku strzelców pieszych, w którego szeregach walczył w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca kompanii.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do 4 pułku strzelców podhalańskich. W 1922 roku został przeniesiony do rezerwy.
W 1925 roku został ponownie powołany do wojska i ponownie zweryfikowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 maja 1925 roku. Został przydzielony do 25 pułku piechoty w Piotrkowie. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów taborowych z równoczesnym wyznaczeniem na stanowisko oficera taborowego w 25 pp[3].
W kampanii wrześniowej oddelegowany z 40 pułku piechoty, pracował w Oddziale II Sztabu Głównego WP. Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany potajemnie w masowym grobie w Piatichatkach. Obecnie spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[2].
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia majora[4]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Był żonaty, miał dwie córki: Julittę (ur. 6 lipca 1924) i Zofię (ur. 14 czerwca 1925)[5].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.