Historia Gryfic
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Nova civitas (łac.), dzisiejsze Gryfice, uzyskały prawa miejskie w 1262 r. Prawa te nadał książę dymiński Warcisław III z dynastii Gryfitów. Miasto zostało lokowane na prawie lubeckim na lewym brzegu dolnej Regi. W latach 1262–1648 należały do ziem książąt pomorskich, z dynastii Gryfitów, w latach 1648–1701 do Brandenburgii-Prus. W latach 1701–1918 do Królestwa Prus (od 1871 r. wchodzące w skład Cesarstwa Niemieckiego), a od 1918 r. do Prus – kraju związkowego. W latach 1919–1933 należały do Republiki Weimarskiej, natomiast w latach 1933–1945 do III Rzeszy. W latach 1945–1952 Gryfice należały do Rzeczypospolitej Polskiej, w latach 1952–1989 do Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL) i od 1989 r. do Rzeczypospolitej Polskiej.
Mimo ataków zbrojnych ze strony licznych band, pożóg wojennych i nawiedzających miasto pożarów, Gryfice rozwijały się dość dynamicznie. Najwyższy poziom gospodarczy osiągnęły pomiędzy XIV a połową XVI wieku[1]. Później, także po II wojnie światowej, nie utraciły znaczenia w regionie[2]. Miasto odgrywa ważną rolę w życiu politycznym, ekonomicznym i gospodarczym lokalnej społeczności[3].