Loading AI tools
Generał dywizji Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Szamota (ur. 18 września 1859 w Lublinie, zm. 1942 w Warszawie) – generał dywizji Wojska Polskiego.
generał dywizji | |
Data i miejsce urodzenia |
18 września 1859 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1942 |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
18 Pułk Strzelców |
Stanowiska |
dowódca pułku piechoty |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Urodził się 18 września 1859 w Lublinie, w rodzinie Ludwika Marcina (1820–1887), architekta gubernialnego, i Leontyny Bogumiły Antoniny z Kalińskich h. Topór (ok. 1828–1865)[1].
16 stycznia 1876, wstępując do Warszawskiej Szkoły Junkrów Piechoty, rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Ukończył także Szkołę Oficerską w Petersburgu. Po dwóch latach nauki i awansie na chorążego przydzielony został do 8 Batalionu Strzelców. Służył w garnizonach Częstochowa i Brześć. 4 października 1907 objął dowództwo 18 Pułku Strzelców w Suwałkach, a 16 lipca 1910 dowództwo 2 Syberyjskiego Pułku Strzelców w Nikolsku, położonym na terenie Kraju Ussuryjskiego (Daleki Wschód). 28 lipca 1913 został awansowany na generała majora i mianowany dowódcą I brygady 3 Syberyjskiej Dywizji Strzelców. Podczas I wojny światowej w 1915 jako dowódca brygady na froncie niemieckim walczył w obronie Warszawy. Kontuzjowany w bitwie pod Łodzią. Za udział w tej bitwie uzyskał najwyższe honory i odznaczenia bojowe. Po rewolucji październikowej w Związku Wojskowych Polaków. W okresie od 11 września 1917 do maja 1918 dowodził 2 Dywizją Strzelców Polskich w I Korpusie Polskim w Rosji.
8 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą Okręgu Wojskowego „Tarnów”. Jednocześnie w lipcu i sierpniu 1919 dowodził oddziałami asystencyjnymi w Małopolsce Środkowej przeznaczonymi do stłumienia rozruchów w powiatach rzeszowskim i tarnowskim. 17 lipca 1919 wyznaczony został na stanowisko dowódcy Obozu Warownego „Brześć Litewski”. 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. W sierpniu 1920, w czasie bitwy warszawskiej dowodził załogą Twierdzy Modlin. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów.
Na emeryturze osiadł w Poznaniu. Współorganizował Targi Poznańskie. W 1939 wysiedlony przez Niemców, znalazł się w Warszawie. Zmarł w wyniku potrącenia przez samochód wojskowy. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim (kwatera 38-6-12)[2].
Jego syn, mjr Jerzy Feliks Szamota, oficer 17. Pułku Ułanów, zginął 30 października 1933 podczas ratowania z pożaru trójki dzieci w miejscowości Zburaż, w pow. brzeskim[3].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.