Zanokcica języcznik

Zanokcica języcznik, języcznik zwyczajny^[4] (Asplenium scolopendrium L.^[5][3]), zwyczajowo nazywany także językiem jelenim – gatunek paproci należący do rodziny zanokcicowatych. W XX wieku gatunek był zwykle klasyfikowany do rodzaju języcznik Phyllitis^[6]. Roślina bywa uprawiana.

Zanokcica języcznik

Systematyka[1][2]
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	telomowe
Gromada	naczyniowe
Klasa	paprocie
Podklasa	paprotkowe
Rząd	paprotkowce
Rodzina	zanokcicowate
Rodzaj	zanokcica
Gatunek	zanokcica języcznik
Nazwa systematyczna
Asplenium scolopendrium L. Sp. Pl.: 1079 (1753)[3]
Synonimy
Phyllitis scolopendrium (L.) Newman Scolopendrium scolopendrium (L.) H.Karst. Scolopendrium vulgare Sm.

Rozmieszczenie geograficzne

Występuje w Azji, Europie i północnej Afryce. W Polsce występuje rzadko: głównie w Karpatach i na Wyżynie Krakowsko-Częstochowskiej. Nieliczne stanowiska ma także na Pogórzu Kaczawskim w Sudetach oraz na Roztoczu^[7]. Jedynym w Sudetach miejscem występowania paproci jest rezerwat przyrody „Wąwóz Myśliborski koło Jawora”.

Morfologia

Pokrój.

Liść od spodu z kupkami zarodni

Liście

Duże (15–60 cm długości i 3,5–6 cm szerokości), językowate, niepodzielone liście, co jest wyjątkiem wśród paproci. Są zimotrwałe, mają sercowatą nasadę i zaostrzony koniec, a ich brunatny ogonek pokryty jest łuskami. Wyrastające bezpośrednio z kłącza liście tworzą pióropusz. Brak oddzielnych liści zarodnionośnych.

Zarodnie

Wyrastają na górnej części środkowych liści płonnych, które w okresie zarodnikowania przekształcają się w liście zarodnionośne. Kupki zarodni na spodniej stronie liści, w młodości otoczone zawijką. Mają długość 1–2,5 cm i wyrastają liniowo w równoległych szeregach.

Kłącze

Podnoszące się, krótkie, o grubości ok. 0,5 cm i pokryte brunatnymi łuskami.

Biologia

Bylina. Jasnobrunatne zarodniki dojrzewają od lipca do września, kiełkują po ok. 30 dniach.

Ekologia

Roślina rośnie w cienistych, wilgotnych lasach, na skałach, zwłaszcza wapiennych, w żlebach. Szczególnie preferuje kamieniste, północne lub północno-wschodnie zbocza, głównie w reglu dolnym^[7]. Hemikryptofit. Występuje przeważnie w populacjach liczących do kilkudziesięciu osobników. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Tilio platyphylli-Acerion pseudoplatani, Ass. Phyllitido-Aceretum^[8].

Zagrożenia i ochrona

Roślina objęta w Polsce ścisłą ochroną gatunkową od 1957 roku^[9][10].

W opracowaniu Czerwona lista roślin i grzybów Polski jest umieszczony w grupie gatunków wymierających, krytycznie zagrożonych na izolowanych stanowiskach poza głównym obszarem swojego występowania (kategoria zagrożenia [E])^[11]. Zagrożony jest przez wykopywanie i przesadzanie do ogrodów i na cmentarze^[7].

Zastosowanie

Roślina ozdobna – ze względu na swoje piękne liście bywa uprawiany jako roślina ozdobna. Najlepiej rozmnażać go przez podział, typowy gatunek można rozmnażać również przez zarodniki, nie należy tego robić z odmianami ozdobnymi, gdyż zarodniki nie zachowują cech organizmu macierzystego. Wymaga półcienistego lub cienistego miejsca o stałej wilgotności i próchnicznej gleby. Może być uprawiany w domu, jako roślina doniczkowa, wymaga wtedy wstawienia doniczki do większego pojemnika z wilgotnym torfem i stałego nawilżania. Od maja do września należy umiarkowanie nawozić^{[potrzebny przypis]}.