Kanał Nowa Ulga

Kanał Nowa Ulga^[2][3] – kanał w warszawskiej dzielnicy Wawer, będący przedłużeniem Kanału Wawerskiego, odprowadzający z niego wody do Wisły i częściowo do Kanału Gocławskiego. W będącym jego początkiem punkcie połączenia z kanałem Wawerskim uchodzi do niego również wypływający spod Ostrobramskiej od strony Olszynki Grochowskiej Kanał Kawęczyński. Miejsce to znajduje się u zbiegu tej ulicy i Trasy Siekierkowskiej^{[1][4][5][2][uwaga 1][uwaga 2]}. Wzdłuż kanału poprowadzono granicę między dzielnicami Wawer i Praga-Południe^{[2][uwaga 3][8]}. Obok niego biegnie Trasa Siekierkowska^[6][8].

Kanał Nowa Ulga

Kanał Nowa Ulga widziany od strony ul. Ostrobramskiej, z lewej strony Trasa Siekierkowska oraz Kanał Wawerski.
Państwo	Polska
Województwo	mazowieckie
Długość	2,5 km
Szerokość • średnia	3 m
Początek
Miejsce	Warszawa
współrzędne	52°13′55″N 21°07′08″E
Koniec
Akwen	Wisła
Miejsce	Warszawa
współrzędne	52°12′57″N 21°05′38″E
Typ kanału	przeciwpowodziowy
Położenie na mapie Warszawy początek koniec
Położenie na mapie Polski początek koniec
Położenie na mapie województwa mazowieckiego początek koniec

Kanał Nowa Ulga - roślinność wodna, gł. rzęśl.

Kanał Nowa Ulga w stronę ul. Ostrobramskiej, na prawo Trasa Siekierkowska.

Kanał Nowa Ulga wiosną 1983 roku w stronę Ostrobramskiej.

Przepustozastawka na Kanale Nowa Ulga zasilająca Kanał Gocławski^[1].

Kanały melioracyjne Niziny Wawerskiej - mapa.

Nazewnictwo - kontrowersje

W wielu źródłach nazwą Kanał Nowa Ulga obejmuje się również poprzedzający go końcowy odcinek Kanału Wawerskiego, mniej więcej od miejsca oddzielenia Kanału Nowe Ujście w okolicy ulicy Lucerny^{[3][uwaga 4],część. [6][10] i in.}.

Historia

Kanał Nowa Ulga wraz ze stacją pomp we wsi Las – Bluszcze wybudowano w okresie międzywojennym^[1][4] w celu skrócenia drogi ujścia wody z Kanału Kamionkowsko-Wawerskiego do Wisły (odciążenia Jeziorka Kamionkowskiego^[1][4]) jako nowy Kanał Ulgi^[11]. Istniejący Kanał Ulgi biegł na Gocławiu w pobliżu Saskiej Kępy^[12]. Nazwa Kanał Kamionkowsko-Wawerski obejmowała m.in. wspomniany wcześniej końcowy odcinek Kanału Wawerskiego^[12].

Pompownia (przepompownia) „Bluszcze”.

Galeria

• 
  Kanał Nowa Ulga na Gocławiu, z lewej strony Trasa Siekierkowska.
• 
  Ten sam odcinek w kierunku mostku.
• 
  Widok w stronę Mostu Siekierkowskiego, z lewej strony Trasa Siekierkowska.
• 
  Kanał Nowa Ulga i pompownia (przepompownia) „Bluszcze”.
• 
  Kanał Nowa Ulga wypływający spod Wału Miedzeszyńskiego.
• 
  Kanał Nowa Ulga uchodzący do Wisły.

Zobacz też

• Kanał Wawerski
• Kanał Kawęczyński
• Kanał Gocławski

Uwagi

1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych (PRNG) podaje jedynie m.in. dokładne współrzędne źródła i ujścia cieków często punktów dodatkowych, ale bez nazw źródła i ujścia^[2].
2. Położenie punktu z mapy KZGW^[5] i na podstawie współrzędnych PRNG^[2], nazwy ulic z planu Warszawy^[6]. Również Skorupski 2014 podaje nazwę węzeł „Ostrobramska” jako początek Kanału Nowa Ulga i miejsce ujścia do niego Kanału Kawęczyńskiego^[4], jak i na przykład na mapce załączonej do zamówienia publicznego 189520-2012 WZMiUW kanał równoległy do Ostrobramskiej podpisany jest nazwą Kanał Wawerski^[7]. Nazwa Olszynka Grochowska pochodzi z map^[6][8][9].
3. Państwowy Rejestr Granic i powierzchni jednostek podziałów terytorialnych kraju (PRG) podaje jedynie dokładne współrzędne ogromnej ilości punktów wzdłuż danej granicy, ale bez nazwy kanału.
4. W publikacji „Nazewnictwo geograficzne Polski”^[3] są podane jedynie współrzędne geograficzne ujścia Kanału Nowa Ulga do Wisły, ale jako recypient Kanału Wawerskiego podany jest Kanał Nowe Ujście, a nie Nowa Ulga.

Przypisy

1. Zdzisław Biernacki: IV. Geomorfologia i wody powierzchniowe. W: Wisła w Warszawie. Warszawa: Biuro Zarządu m.st. Warszawy, Wydział Planowania Przestrzennego i Architektury, Opracowanie graficzne, druk i oprawa: Dom Wydawniczy ELIPSA, 2000, s. 22-70. ISBN 83-907333-7-4. [dostęp 2016-05-21].
2. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024
3. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 187, ISBN 83-239-9607-5.
4. Jacek Skorupski: Projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Las położonego w dzielnicy Wawer Miasta Stołecznego Warszawy. Prognoza oddziaływania na środowisko. Warszawa: kwiecień 2014 r.. Brak numerów stron w książce
5. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. Mapa topograficzna w skali 1:10 000 oraz hydronimia na arkuszu N-34-139-A. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej.
6. Warszawa. Atlas miasta i okolic. Skala 1 : 20 000. Warszawa: Daunpol Sp. z.o.o. Wydawnictwo Kartograficzne, 2009. Brak numerów stron w książce
7. Ogłoszenie o zamówieniu - usługi. Tryb udzielania: przetarg nieograniczony. Warszawa: Przebudowa Kanału Wawerskiego w km 3+740-4+270 w rejonie ul. Antenowej w Warszawie wykonanie dokumentacji projektowej. Zamawiający: Wojewódzki Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych. Numer/Znak sprawy: [189520-2012]. Do zamówienia załączona jest mapka.
8. Główny Urząd Geodezji i Kartografii: Geoportal krajowy. geoportal.gov.pl. [dostęp 2015-01-12].
9. Geoserwis GDOŚ. [dostęp 2015-01-08].
10. Ogłoszenie o zamówieniu. Tryb postępowania: przetarg nieograniczony. Nazwa postępowania: Budowa przewodu wodociągowego w ul. Leśniczówka odc. Białoborska - kanał Nowa Ulga Dn 100 mm i w ul. Białoborskiej odc. HP 34433 - kanał Nowa Ulga Dn 100 mm, L = 503,5 m w Warszawie na terenie Dzielnicy Wawer. Zamawiający: Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w m. st. Warszawie S.A. Numer postępowania: 01274/WS/PW/PZL-DZA-WRI/B/2015.
11. M. Barcikowski. Odwodnienie Warszawy w związku z jej hydrografią. „Kronika Warszawy”. R. 15 (z. 1), s. 16-31, 1939. Warszawa: Zarząd Miejski w mieście stoł. Warszawy. [dostęp 2015-01-11].
12. Odwodnienie Niziny Wawerskiej. „Kronika Warszawy”. R. 4 (nr 5), s. 9-12, maj 1928. Warszawa: Magistrat m. st. Warszawy. [dostęp 2015-01-11].

Bibliografia

• Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), ISBN 83-239-9607-5.