Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994
lista w projekcie Wikimedia Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XVII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1994 roku w Lillehammer.
zdobywcy co najmniej jednego złotego medalu
zdobywcy co najmniej jednego srebrnego medalu
zdobywcy co najmniej jednego brązowego medalu
państwa bez medalu
państwa nieuczestniczące w igrzyskach
Galeria medalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994
_2007_Kazakhstani_stamp.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.JPG)
Po raz pierwszy w historii zimowe igrzyska olimpijskie przeprowadzono w dwuletnim odstępie od poprzednich igrzysk. Dzięki temu igrzyska zimowe i letnie zaczęto rozgrywać naprzemiennie co dwa lata[1]. W kalendarzu igrzysk olimpijskich w Lillehammer znalazło się 61 konkurencji w dwunastu dyscyplinach sportowych[2]. Zadebiutowały cztery nowe konkurencje – w short tracku dołączono biegi na 500 m mężczyzn i na 1000 m kobiet, a w narciarstwie dowolnym – skoki akrobatyczne kobiet i mężczyzn[3][4][5].
W zawodach olimpijskich wystartowało 1738 sportowców (1215 mężczyzn i 522 kobiety) z 67 państw[2]. Dla piętnastu państw – Armenii, Białorusi, Bośni i Hercegowiny, Czech, Gruzji, Izraela, Kazachstanu, Kirgistanu, Mołdawii, Rosji, Samoa Amerykańskiego, Słowacji, Trynidadu i Tobago, Ukrainy i Uzbekistanu – występ w Lillehammer był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich. Dla wszystkich wymienionych państw poza Rosją, Izraelem, Trynidadem i Tobago, Bośnią i Hercegowiną i Samoa Amerykańskim występ ten był pierwszym startem olimpijskim, biorąc pod uwagę letnie i zimowe igrzyska, jako niepodległego kraju. Zawodnicy ci startowali wcześniej w reprezentacjach Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii i Czechosłowacji[6].
Medale olimpijskie zdobyli reprezentanci 22 państw, spośród których 14 państw miało na koncie przynajmniej jeden złoty medal. Dla 45 reprezentacji oznaczało to brak medalu na tych igrzyskach. Najwięcej medali – 26 – zdobyli reprezentanci Norwegii, natomiast najwięcej złotych medali – jedenaście – uzyskali sportowcy z Rosji[2].
Na igrzyskach w Lillehammer pierwsze w historii medale zimowych igrzysk olimpijskich dla swoich państw zdobyli reprezentanci Rosji, Kazachstanu, Ukrainy, Uzbekistanu, Białorusi, Australii i Słowenii. Pierwszymi medalistkami zimowych igrzysk dla Rosji zostały biegaczki narciarskie Lubow Jegorowa i Nina Gawriluk[7], dla Kazachstanu – biegacz Władimir Smirnow[8], dla Ukrainy – biathlonistka Wałentyna Cerbe-Nesina[9], dla Uzbekistanu – narciarka dowolna Lina Cheryazova[10], a dla Białorusi – panczenista Ihar Żalazouski[11]. Spośród tych reprezentacji, które dwa lata wcześniej wystąpiły pod flagą olimpijską jako zespół Wspólnoty Niepodległych Państw[12], a na poprzednich igrzyskach startowały w barwach ZSRR[13], pierwsze złote medale wywalczyli: dla Rosji – panczenista Aleksandr Gołubiew[7], dla Ukrainy – łyżwiarka figurowa Oksana Bajuł[9], dla Kazachstanu – Smirnow[8], a dla Uzbekistanu – Cheryazova[10]. Pierwszy medal zimowych igrzysk olimpijskich dla Australii i jednocześnie drugi, po brązowym medalu Nowej Zelandii na poprzednich igrzyskach, dla kraju z półkuli południowej, zdobyli łyżwiarze szybcy specjalizujący się w short tracku. Zajęli oni trzecie miejsce w męskiej sztafecie na 5000 metrów[14]. Pierwszy po rozpadzie Jugosławii medal dla Słowenii zdobyła z kolei Alenka Dovžan w kombinacji alpejskiej[15].
Najlepsze wyniki medalowe w historii swoich startów w zimowych igrzyskach olimpijskich osiągnęły także Norwegia[16], Włochy[17], Stany Zjednoczone[18], Korea Południowa[19] i Kanada[20]. Norwegowie, którzy organizowali już Zimowe Igrzyska Olimpijskie 1952, zdobyli w Lillehammer najwięcej złotych i najwięcej wszystkich medali w swojej historii. Był to jednocześnie ich najlepszy start olimpijski od Letnich Igrzysk Olimpijskich 1920[16]. Włosi również osiągnęli największą liczbę złotych i sumę wszystkich medali na zimowych igrzyskach, a także największą liczbę medali od letnich igrzysk w Los Angeles[17]. Amerykanie zdobyli największą liczbę wszystkich medali, a także po raz trzeci w historii swoich zimowych startów, po igrzyskach w 1932 i 1980, wywalczyli sześć złotych medali[18]. Po raz drugi z rzędu, po zimowych igrzyskach w Albertville, reprezentanci Korei Południowej stawali na podium olimpijskim. W Lillehammer osiągnęli jednak dorobek o dwa złote medale większy niż dwa lata wcześniej[19]. Drugi raz z rzędu zimowe igrzyska z medalami zakończyli również reprezentanci Chińskiej Republiki Ludowej. Tak jak w 1992 roku zdobyli trzy medale, jednak wówczas były to trzy srebra, a tym razem jeden srebrny i dwa brązowe[21].
Pierwszy medal zimowych igrzysk od igrzysk w Sarajewie wywalczyli reprezentanci Wielkiej Brytanii[22]. Z kolei dla Szwedów igrzyska w Lillehammer były pierwszymi od Calgary, zarówno licząc letnie, jak i zimowe starty, podczas których zdobyli oni dwa złote medale[23].
Po raz drugi w historii startów w letnich i zimowych igrzyskach olimpijskich reprezentanci Finlandii zakończyli igrzyska bez złotego medalu. Wcześniej zdarzyło się to na igrzyskach w Sapporo[24]. Z kolei dla Francuzów i Holendrów był to pierwszy start olimpijski zakończony bez złota od Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1984[25][26]. Również od igrzysk w Sarajewie najsłabszy wynik medalowy na zimowych igrzyskach, licząc złote medale i wszystkie łącznie, osiągnęli reprezentanci Austrii[27]. Spośród państw, które zdobyły przynajmniej jeden medal w Albertville[28], igrzyska w Lillehammer z zerowym dorobkiem medalowym zakończyły Hiszpania[29], Korea Północna[30], Luksemburg[31] i Nowa Zelandia[32].
Łącznie 49 sportowców zdobyło w Lillehammer przynajmniej po dwa medale. Spośród nich 33 zawodników i zawodniczek wywalczyło co najmniej jeden złoty medal. Najbardziej utytułowanymi sportowcami igrzysk zostali Lubow Jegorowa – trzykrotna mistrzyni i jednokrotna wicemistrzyni olimpijska w biegach narciarskich oraz Johann Olav Koss – trzykrotny mistrz olimpijski w łyżwiarstwie szybkim. Najwięcej razy na podium olimpijskim – pięciokrotnie – stanęła natomiast Manuela Di Centa, w której dorobku znalazło się pięć medali – dwa złote, dwa srebrne i jeden brązowy. Cztery medale – dwa złote i dwa srebrne – zdobył również Bjørn Dæhlie[2].
Remove ads
Klasyfikacja państw
Poniższa tabela przedstawia klasyfikację medalową państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 1994 w Lillehammer, sporządzoną na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacja posortowana jest najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.
Remove ads
Klasyfikacje według dyscyplin
Podsumowanie
Perspektywa
Biathlon
Podczas igrzysk w Lillehammer rozegrano sześć konkurencji biathlonowych – cztery biegi indywidualne i dwa sztafetowe. Liczba konkurencji nie zmieniła się od igrzysk w Albertville[33][34]. Zmieniono natomiast liczbę zawodniczek w biegu sztafetowym kobiet – zamiast zastosowanej w Albertville formuły 3 × 7,5 km przeprowadzono bieg 4 × 7,5 km[35][36].
Jedynym biathlonistą, który zdobył trzy medale – po jednym z każdego kruszcu, był Siergiej Tarasow. Jedyną dwukrotną mistrzynią olimpijską została Kanadyjka Myriam Bédard. Ponadto jeszcze czterech zawodników i dwie zawodniczki dwukrotnie stanęli na podium olimpijskim. Po jednym złotym i jednym srebrnym medalu zdobyli Siergiej Czepikow, Frank Luck i Ricco Groß, złoty i brązowy wywalczył Sven Fischer, natomiast z dorobkiem jednego srebrnego i jednego brązowego medalu występ zakończyły Uschi Disl i Anne Briand[34].
Brązowa medalistka biegu na 7,5 km kobiet – Wałentyna Cerbe-Nesina – została pierwszą w historii medalistką zimowych igrzysk olimpijskich dla reprezentacji Ukrainy[9].
Biegi narciarskie
Na igrzyskach w Lillehammer rozegrano dziesięć konkurencji biegowych, tak samo jak w Albertville. Zmianie uległy jedynie techniki biegu – biegi na 30 km mężczyzn i 15 km kobiet, które w Albertville były rozgrywane stylem klasycznym, w Lillehammer przeprowadzono stylem dowolnym, natomiast odwrotna sytuacja miała miejsce w przypadku biegów na 50 km mężczyzn i na 30 km kobiet[37][38].
Najwięcej medali – pięć – zdobyła Włoszka Manuela Di Centa. W jej dorobku znalazły się dwa złote, dwa srebrne i jeden brązowy medal. Najbardziej utytułowaną biegaczką, z czterema medalami, w tym trzema złotymi, została natomiast Lubow Jegorowa. Cztery medale – dwa złote i dwa srebrne – zdobył również Bjørn Dæhlie. Trzykrotnie na podium olimpijskim stanęli Władimir Smirnow (jeden złoty i dwa srebrne medale) oraz Mika Myllylä (jeden srebrny i dwa brązowe medale)[38]. Multimedalistami igrzysk w Lillehammer zostało ponadto czterech biegaczy – Thomas Alsgaard (złoto i srebro), Marco Albarello i Silvio Fauner (obaj złoto i brąz) oraz Sture Sivertsen (srebro i brąz) – i trzy biegaczki – Nina Gawriluk (złoto i brąz) oraz Stefania Belmondo i Marja-Liisa Kirvesniemi (obie dwa razy brąz)[38].
Medale zdobyte w Lillehammer przez Smirnowa były pierwszymi w historii medalami olimpijskimi dla niepodległego Kazachstanu[8]. Druga i trzecia zawodniczka biegu na 15 km kobiet – Lubow Jegorowa i Nina Gawriluk – zostały natomiast pierwszymi w historii medalistkami zimowych igrzysk olimpijskich dla reprezentacji Rosji[7].
Bobsleje
Niezmiennie od poprzednich igrzysk rywalizacja bobsleistów składała się z dwóch konkurencji – dwójek i czwórek mężczyzn[39][40].
Po raz pierwszy w historii zdarzyło się, że tytuł mistrzów olimpijskich w dwójkach zdobyli ci sami zawodnicy, co na poprzednich igrzyskach. Mistrzami olimpijskimi, tak jak w Albertville, zostali Gustav Weder i Donat Acklin[41]. Oni też zostali jedynymi bobsleistami igrzysk w Lillehammer, którzy zdobyli dwa medale – poza złotem w dwójkach uzyskali jeszcze srebro w czwórkach[40].
Hokej na lodzie
Rywalizacja hokeistów na igrzyskach w Lillehammer składała się niezmiennie tylko z turnieju mężczyzn[42][43]. Złoto olimpijskie zdobyli Szwedzi, srebrne medale przyznano Kanadyjczykom, a brązowe Finom[43]. Szwecja po raz pierwszy w historii zdobyła tytuł mistrzów olimpijskich w hokeju na lodzie[44].
Kombinacja norweska
Na igrzyskach w 1994 roku, tak jak dwa lata wcześniej w Albertville, rywalizacja olimpijska dwuboistów klasycznych składała się z dwóch konkurencji – zawodów indywidualnych i drużynowych[45][46].
Dwóch kombinatorów norweskich zdobyło po jednym złotym i jednym srebrnym medalu. Osiągnęli to Norweg Fred Børre Lundberg i Japończyk Takanori Kōno. Dwukrotnie na podium olimpijskim stanął także Bjarte Engen Vik, w którego dorobku znalazł się jeden srebrny i jeden brązowy medal[46].
Łyżwiarstwo figurowe
Kalendarz olimpijski nie zmienił się, jeśli chodzi o konkurencje łyżwiarstwa figurowego. Tak jak w Albertville, w Lillehammer łyżwiarze rywalizowali w czterech konkurencjach – konkursie solistów, solistek, par tanecznych i par sportowych[47][48]. Medale zdobyli łyżwiarze z siedmiu państw, spośród których największy dorobek medalowy – trzy złote i dwa srebrne medale – mieli na koncie Rosjanie. Żaden z łyżwiarzy figurowych nie zdobył więcej niż jednego medalu na tych igrzyskach[48]. Mistrzyni olimpijska w konkursie solistek – Oksana Bajuł – została pierwszą w historii złotą medalistą olimpijską startującą w barwach Ukrainy[9].
Rywalizacja o medale olimpijskie odbyła się w cieniu skandalu, który miał miejsce przed rozpoczęciem amerykańskich kwalifikacji olimpijskich. Brązowa medalistka igrzysk w Albertville, Nancy Kerrigan[47], została zaatakowana podczas treningu. Uraz miał na celu wyeliminować zawodniczkę z rywalizacji, jednak pomimo nieuzyskania kwalifikacji, komitet olimpijski Stanów Zjednoczonych dopuścił ją do startu. Zleceniodawczynią ataku była Tonya Harding, która po igrzyskach została skazana za ten czyn na karę pozbawienia wolności w zawieszeniu oraz dożywotnio zdyskwalifikowana przez Amerykańską Federację Łyżwiarską[49].
Łyżwiarstwo szybkie
Tak jak podczas igrzysk w Albertville, w Lillehammer łyżwiarze szybcy rywalizowali w dziesięciu konkurencjach – po pięciu wśród kobiet i mężczyzn[50][51]. Konkurencje łyżwiarskie w Lillehammer nie zmieniły się, natomiast zaostrzono wymogi kwalifikacyjne. Były to bowiem pierwsze igrzyska, na które zakwalifikowani zostali jedynie ci zawodnicy, którzy osiągnęli ustalone przez Międzynarodową Unię Łyżwiarską minima olimpijskie[52].
Najbardziej utytułowanym panczenistą na igrzyskach w Lillehammer został Johann Olav Koss, który został trzykrotnym mistrzem olimpijskim. Na trzech najdłuższych dystansach (biegach na 1500, 5000 i 10 000 metrów) poprawił ponadto rekordy świata[53]. Koss powtórzył osiągnięcie Hjalmara Andersena z igrzysk w Oslo – obaj wygrali trzy złote medale na najdłuższych dystansach olimpijskich w łyżwiarstwie szybkim, startując przed własną publicznością[54]. Dwa złote medale olimpijskie w Lillehammer zdobyła Amerykanka Bonnie Blair. Wraz z trzema złotymi medalami, które wywalczyła na igrzyskach w Calgary i Albertville, została najbardziej utytułowaną Amerykanką na zimowych igrzyskach i jednocześnie pierwszą amerykańską pięciokrotną mistrzynią olimpijską, zarówno na letnich, jak i na zimowych igrzyskach[55].
Ponadto po dwa medale olimpijskie zdobyło jeszcze trzech zawodników i trzy zawodniczki. Byli to: Emese Hunyady (złoty i srebrny), Claudia Pechstein (złoty i brązowy), Kjell Storelid (dwa srebrne) oraz Siergiej Klewczenia, Rintje Ritsma i Gunda Niemann-Stirnemann (wszyscy po srebrnym i brązowym)[51].
Zwycięzca biegu na 500 metrów mężczyzn – Aleksandr Gołubiew – został pierwszym w historii mistrzem zimowych igrzysk olimpijskich dla reprezentacji Rosji[a][7]. Z kolei w biegu na 1000 metrów pierwszy medal olimpijski dla Białorusi zdobył Ihar Żalazouski[11].
Narciarstwo alpejskie
Na igrzyskach w Lillehammer przeprowadzono dziesięć konkurencji alpejskich – pięciu wśród kobiet i pięciu wśród mężczyzn. Konkurencje nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Albertville[56][57].
Najbardziej utytułowanym alpejczykiem na igrzyskach został Markus Wasmeier, który został mistrzem olimpijskim w supergigancie i slalomie gigancie mężczyzn. Trzy medale olimpijskie zdobyło dwoje zawodników – Vreni Schneider (złoty, srebrny i brązowy) i Kjetil André Aamodt (dwa srebrne i brązowy). Dwukrotnie na podium stanęli jeszcze Tommy Moe (złoty i srebrny medal) oraz Isolde Kostner (dwa brązowe medale)[57].
Trzy brązowe medale zdobyli reprezentanci Słowenii. Były to pierwsze w historii medale zimowych igrzysk olimpijskich dla tego kraju. Pierwszą słoweńską medalistką została Alenka Dovžan, która zajęła trzecie miejsce w kombinacji[15]. Pierwszy w historii medal olimpijski w narciarstwie alpejskim dla Rosji zdobyła wicemistrzyni w supergigancie – Swietłana Gładyszewa[58].
Narciarstwo dowolne
Rywalizacja olimpijska narciarzy dowolnych w Lillehammer składała się z czterech konkurencji. Do wcześniej rozgrywanych zawodów jazdy po muldach dołączono skoki akrobatyczne[3]. Obie konkurencje przeprowadzono wśród kobiet i wśród mężczyzn[59]
Medale zdobyli reprezentanci ośmiu państw, z których najwięcej medali – trzy – przyznano Kanadyjczykom. Żaden z zawodników nie wywalczył więcej niż jednego medalu[59]. Mistrzyni olimpijska w skokach akrobatycznych kobiet – Lina Cheryazova – zdobyła pierwszy w historii medal olimpijski dla Uzbekistanu[10].
Saneczkarstwo
W programie igrzysk w Lillehammer, niezmiennie od Albertville, znalazły się trzy konkurencje saneczkarskie – jedynki mężczyzn, jedynki kobiet i dwójki mężczyzn[60][61]. Żaden z saneczkarzy nie zdobył więcej niż jednego medalu olimpijskiego. Na podium olimpijskim stanęli reprezentanci trzech państw – Włoch, Niemiec i Austrii[61].
Po raz pierwszy w historii konkurencji mężczyzn obrońca tytułu mistrza olimpijskiego z poprzednich igrzysk zdobył drugie złoto olimpijskie. Dokonał tego Georg Hackl, który został mistrzem olimpijskim w jedynkach na igrzyskach w Albertville i Lillehammer[62].
Short track
Do kalendarza igrzysk olimpijskich zostały włączone dwie nowe konkurencje w short tracku – bieg na 500 metrów mężczyzn i bieg na 1000 metrów kobiet. Łącznie rozegrano zatem sześć konkurencji – trzy wśród kobiet i trzy wśród mężczyzn[4][5].
Jedyną dwukrotną złotą medalistką igrzysk w Lillehammer została Chun Lee-kyung. Ponadto jeszcze sześcioro zawodników zdobyło po dwa medale olimpijskie – Chae Ji-hoon i Mirko Vuillermin (obaj po jednym złotym i jednym srebrnym), Kim So-hee i Cathy Turner (obie po jednym złotym i jednym brązowym), Nathalie Lambert (dwa srebrne), a także Amy Peterson (dwa brązowe)[5].
Brązowy medal w sztafecie mężczyzn na 5000 metrów zdobyli reprezentanci Australii – Steven Bradbury, Kieran Hansen, Andrew Murtha i Richard Nizielski. Był to pierwszy w historii medal zimowych igrzysk olimpijskich wywalczony dla Australii[14].
Skoki narciarskie
Na igrzyskach w Lillehammer rozegrano trzy konkursy skoków narciarskich – dwa indywidualne i jeden drużynowy. Konkurencje nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Albertville[63][64]. Zmieniły się natomiast zasady punktacji zawodów drużynowych. Od tych igrzysk do noty łącznej zespołu wliczane były noty wszystkich czterech zawodników, a nie jak dotychczas – trzech najlepszych[65].
Po dwa medale olimpijskie zdobyło czterech skoczków. Najbardziej utytułowanym zawodnikiem, z dwoma złotymi medalami, został Jens Weißflog. Ponadto multimedalistami igrzysk byli Espen Bredesen (złoty i srebrny), Dieter Thoma (złoty i brązowy) oraz Andreas Goldberger (dwa brązowe)[66].
Po zdobyciu dwóch złotych medali w Lillehammer Weißflog został drugim w historii, po Mattim Nykänenie, skoczkiem narciarskim, w którego dorobku znalazły się więcej niż trzy medale igrzysk olimpijskich[67]. Jednocześnie Niemiec był jedynym sportowcem, który został mistrzem olimpijskim na igrzyskach w Sarajewie i dziesięć lat później w Lillehammer[68].
Remove ads
Multimedaliści
Podsumowanie
Perspektywa
Łącznie 49 sportowców zdobyło w Lillehammer więcej niż jeden medal, a 33 spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – siedmioro – multimedalistów startowało w barwach Niemiec. Najwięcej – ośmioro – multimedalistów stawało na podium olimpijskim w biegach narciarskich. Ponadto przynajmniej dwa medale, w tym co najmniej jedno złoto, zdobyło sześcioro biathlonistów, pięcioro short trackerów, czworo panczenistów, troje narciarzy alpejskich, trzech skoczków narciarskich, dwóch bobsleistów i dwóch kombinatorów norweskich.
Najwięcej medali – pięć – zdobyła reprezentantka Włoch w biegach narciarskich, Manuela Di Centa. Dwukrotnie została mistrzynią, dwukrotnie wicemistrzynią, a raz zdobyła brązowy medal. Najwięcej razy na najwyższym stopniu podium – po trzy razy – stanęli Lubow Jegorowa w biegach i Johann Olav Koss w łyżwiarstwie szybkim. Jegorowa zdobyła ponadto jeden srebrny medal. Cztery medale – dwa złote i dwa srebrne – uzyskał również Bjørn Dæhlie
Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1994, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.
Remove ads
Uwagi
- Złoty medal w łyżwiarstwie figurowym w 1908 roku zdobył dla Rosji Nikołaj Panin. Były to jednak zawody rozgrywane w ramach letnich igrzysk olimpijskich.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads