Loading AI tools
oficer dyplomowany Wojska Polskiego Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Leon Mitkiewicz-Żółłtek (ur. 20 lutego 1896 w Zambrowie, zm. 12 grudnia 1972 w Andes) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.
pułkownik dyplomowany kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia |
20 lutego 1896 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1915–1945 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
Centrum Wyszkolenia Kawalerii |
Stanowiska |
wykładowca |
Odznaczenia | |
Urodził się 20 lutego 1896 w Zambrowie, w rodzinie Jana Michała Żółłtek-Mitkiewicza h. Prus III i Aleksandry z Kozłowskich h. Jastrzębiec. W 1915 ukończył gimnazjum realne w Białymstoku. Podczas I wojny światowej powołany do Armii Imperium Rosyjskiego, ukończył szkołę kawalerii w Jelizawietgradzie. Pełnił służbę w 4 pułku Huzarów Mariampolskich. W listopadzie 1917 zaczął służbę w I Korpusie Polskim gen. Dowbora Muśnickiego w 2 Pułku Ułanów w Mińsku Litewskim.
W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był oficerem sztabu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 183. lokatą w korpusie oficerów jazdy. W 1923 był szefem sztabu IV Brygady Jazdy w Suwałkach[1]. Następnie pełnił służbę w Biurze Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie na stanowisku referenta. Od 3 listopada 1924 do 15 października 1925 był słuchaczem IV Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 12 kwietnia 1927 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 36. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[2]. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego[3] został przeniesiony do Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu[4], która 1 czerwca 1928 została przeformowana w Centrum Wyszkolenia Kawalerii. Następnie powrócił do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze wykładowcy. 6 lipca 1929 roku został przeniesiony z 2 pułku Ułanów Grochowskich w Suwałkach do 7 pułku Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckim na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[5]. Awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku w korpusie oficerów kawalerii. 20 września 1930 roku otrzymał przeniesienie do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[6]. W wyniku doskonałych opinii z dniem 1 kwietnia 1932 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 pułku Szwoleżerów Rokitniańskich w Starogardzie Gdańskim[7]. 26 stycznia 1935 Prezydent RP nadał mu stopień pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Razem z nim stopień pułkownika otrzymało tylko dwóch oficerów kawalerii: Witold Dzierżykraj-Morawski (lok. 1) i Edmund Heldut-Tarnasiewicz (lok. 2)[8].
W 1936 wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu Inspektora Armii gen. dyw. Leona Berbeckiego. Wiosną 1938 po przywróceniu stosunków dyplomatycznych z Litwą został attaché wojskowym w Kownie[9]. W połowie października 1939 wraz z całym personelem ambasady opuszcza Litwę na znak protestu wobec układu litewsko-sowieckiego w wyniku którego sowieci przekazali Litwie część terytorium polskiego wraz z Wilnem.
Po upadku Francji został w 1940 szefem Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza[10]. Następnie awansował na stanowisko zastępcy szefa Sztabu Naczelnego Wodza. 10 czerwca 1942 Naczelny Wódz, generał broni Władysław Sikorski wyznaczył go na stanowisko zastępcy dowódcy 1 Dywizji Pancernej. Obowiązki zastępcy generała brygady Stanisława Maczka objął 26 czerwca 1942[11]. 22 stycznia Naczelny Wódz wyznaczył go polskim przedstawicielem w Połączonym Sztabie Sojuszniczym (ang. Combined Allied Staff) przy Połączonym Komitecie Szefów Sztabów (ang. Combined Chief of Staff) w Waszyngtonie w randze zastępcy szefa Sztabu Naczelnego Wodza[12].
Po zakończeniu wojny pozostał w USA, gdzie utrzymywał się z prowadzenia wiejskiego pensjonatu. Działał w Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów i współpracował z Radiem Wolna Europa. Jest autorem kilku książek opisujących dzieje Wojska Polskiego a także przedstawiających wspomnienia z różnych okresów służby.
Żonaty z Grażyną Stefanią z Olechno-Huszczów, której dedykował swoje Wspomnienia kowieńskie[13].
Książki
Artykuły
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.