Prawo rozcieńczeń Ostwalda
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Prawo rozcieńczeń Ostwalda – przybliżona zależność stałej dysocjacji słabego elektrolitu od jego stopnia dysocjacji i stężenia [1].
- Dla elektrolitu binarnego (dwujonowego) opisuje je wzór[1][2][3][4]:
(1) |
- Dla elektrolitu trójjonowego[1]:
(2) |
Prawo rozcieńczeń Ostwalda stosuje się m.in. do obliczeń dysocjacji słabych kwasów i zasad, a także do hydrolizy ich soli.
Równanie to spełnione jest jedynie w rozcieńczonych roztworach słabych elektrolitów, gdyż:
- pomija wpływ siły jonowej roztworu na współczynniki aktywności – powinno się używać aktywności zamiast stężeń,
- pomija jony będące wynikiem autodysocjacji rozpuszczalnika (wody) – niedopuszczalne dla bardzo małych stężeń elektrolitu porównywalnych ze stężeniem jonów w czystym rozpuszczalniku.
Zależność ta została wyprowadzona przez Wilhelma Ostwalda w 1888 r. na podstawie teorii dysocjacji elektrolitycznej.