Stefan Hanka-Kulesza
polski oficer / Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Drogi AI, mówmy krótko, odpowiadając po prostu na te kluczowe pytania:
Czy możesz wymienić najważniejsze fakty i statystyki dotyczące Stefan Hanka-Kulesza?
Podsumuj ten artykuł dla 10-latka
Stefan Hanka-Kulesza, także Kulesza-Hanka[1], do 1937 Stefan Kulesza (ur. 30 sierpnia 1892 w Holenderni pod Włodawą[2], zm. 5 czerwca[3] 1964 w Londynie) – polski działacz niepodległościowy, inżynier, pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
1934 | |||
pułkownik kawalerii | |||
Data i miejsce urodzenia |
30 sierpnia 1892 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci |
5 czerwca 1964 | ||
Przebieg służby | |||
Lata służby |
1914–1947 | ||
Siły zbrojne | |||
Formacja | |||
Jednostki |
3 Pułk Szwoleżerów | ||
Stanowiska |
dowódca pułku kawalerii | ||
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa | ||
Odznaczenia | |||
| |||
|
Podczas studiów inżynierskich na Uniwersytecie w Gandawie dołączył do „Filarecji” i Związku Strzeleckiego. W chwili wybuchu I wojny światowej znajdował się w Krakowie na kursie oficerskim, dołączył do tzw. „siódemki Beliny”, która jako pierwsza polska jednostka wojskowa przekroczyła granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim. Następnie służył w 1. pułku ułanów Legionów Polskich, ostatecznie został podporucznikiem i zastępcą dowódcy szwadronu. Po kryzysie przysięgowym w 1917 roku aresztowany i internowany w Beniaminowie.
W listopadzie 1918 roku przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu majora, podczas wojny polsko-bolszewickiej został dowódcą nowo utworzonego 201. pułku szwoleżerów. Stefan Kulesza wykazał się dzielnością w boju, wziął udział w Bitwie Warszawskiej, 17 sierpnia prowadząc atak na bagnety został ciężko ranny. W okresie międzywojennym dowódca m.in. 3. pułku szwoleżerów, w roku 1930 odwołany ze stanowiska ze względu na nieprawidłowości. Następnie dowodził XVII Brygadą Kawalerii, a od sierpnia 1939 roku Kresową Brygadą Kawalerii. Zdjęty ze stanowiska w pierwszych dniach kampanii wrześniowej, w drugiej połowie września 1939 roku dowodził ze zmiennym szczęściem improwizowaną Grupą „Dubno”, z którą walczył przeciw ukraińskim dywersantom, Armii Czerwonej i Wehrmachtowi. Skapitulował 25 września, resztę wojny spędził w obozie jenieckim. Po wojnie na emigracji.