Umberto Eco
włoski filozof i pisarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
włoski filozof i pisarz Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Umberto Eco, (IPA /umˈbɛrto ˈɛːko/) (ur. 5 stycznia 1932 w Alessandrii, zm. 19 lutego 2016[1] w Mediolanie) – włoski intelektualista: semiolog, filozof, bibliofil i mediewista, powieściopisarz i publicysta[2] – autor felietonów i esejów.
 Umberto Eco (1984) | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 stycznia 1932 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 lutego 2016 |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: semiotyka, filozofia, mediewistyka, teoria literatury | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1954 – filozofia |
| Doktor honoris causa Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie – 1996 Uniwersytet Rutgersa – 2002 Uniwersytet w Belgradzie – 2009 | |
| profesor emerytowany | |
| Uniwersytet | |
| Okres zatrudn. |
2008–2016 |
| The Charles Eliot Norton Professorship na Uniwersytecie Harvarda | |
| Okres spraw. |
1992–1993 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 | |
| Odznaczenia | |
       | |
Sławę przyniosła mu powieść Imię róży (1980), dzieło łączące w sobie elementy semiotyki, badań biblijnych, analizy kultury średniowiecza i teorii literatury. Jego kolejne powieści, m.in. Wyspa dnia poprzedniego (1994) i Cmentarz w Pradze (2010), także stały się światowymi bestsellerami. Eco pisał także prace naukowe, książki dla dzieci i młodzieży oraz eseje na temat teorii literatury, świata współczesnego, kondycji współczesnych mediów i nauki.
Był profesorem na Uniwersytecie we Florencji oraz na Uniwersytecie w Bolonii. Zajmował się semiotyką/semiologią, procesami komunikacji, teorią literatury i estetyką. Jego prace, znane w świecie anglojęzycznym już pod koniec lat 60. XX wieku (za sprawą tłumaczonych książek i licznych wykładów w USA), wpłynęły na kształtowanie się paradygmatów humanistycznych w przełomowych momentach wyłaniania się poststrukturalizmu.
Rozsławiła go jednak przede wszystkim twórczość beletrystyczna. Jego wielopłaszczyznowe i kunsztownie skonstruowane powieści mają cechy dzieła otwartego, stymulują odbiorcę do własnej interpretacji. Był także autorem felietonów, pierwotnie publikowanych w mediolańskim tygodniku „l’Espresso”, a następnie wydanych w zbiorach Zapiski na pudełku od zapałek.
Był założycielem wydziału studiów medioznawczych w Uniwersytecie San Marino, a także wieloletnim dyrektorem Scuola Superiore di Studi Umanistici oraz członkiem honorowym Kellogg College na Uniwersytecie Oksfordzkim. Od 2010 był członkiem zwyczajnym Accademia dei Lincei. Eco został uhonorowany licznymi tytułami doktora honoris causa (do 2005 było ich 32), między innymi przez Akademię Sztuk Pięknych w Warszawie (1996) i Uniwersytet Łódzki (2015).
Zmarł na raka trzustki[3]. Jego świecki pogrzeb odbył się 23 lutego 2016 w Zamku Sforzów w Mediolanie[4]. Był wielokrotnie typowany jako kandydat do Nagrody Nobla w dziedzinie literatury[5]. Jego żoną była Renate Ramge, z którą miał dwójkę dzieci[3].
Podczas studiów Eco został ateistą, później współtworzył włoską organizację sceptyków CICAP[6].
Cztery pierwsze powieści Umberta Eco na język polski przełożył Adam Szymanowski.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
