Albert Traeger

Albert Traeger (ur. 3 lutego 1892 w Łodzi, zm. 1 listopada 1953 w Poznaniu) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Albert Traeger

Albert Traeger ppłk kaw. (1934)
pułkownik
Data i miejsce urodzenia	3 lutego 1892 Łódź
Data i miejsce śmierci	1 listopada 1953 Poznań
Przebieg służby
Lata służby	1914–1946
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	4 pułk ułanów charkowskich 3 pułk ułanów 15 pułk ułanów 18 pułk ułanów RIK Lublin
Stanowiska	dowódca pułku rejonowy inspektor koni
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa Wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Życiorys

Urodził się 3 lutego 1892 w Łodzi w rodzinie Gustawa Adolfa i Anny z domu Czapiewska. W 1912 w Moskwie uczęszczał do gimnazjum, a po jego ukończeniu otrzymał świadectwo dojrzałości^[1]. W tym samym roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Jazdy znajdującej się w Elizawetgradzie, którą ukończył w 1914. Podczas I wojny światowej pełnił służbę w 4 pułku ułanów charkowskich. Otrzymał awans na stopień sztabsrotmistrza^[1].

W I Korpusie Polskim w Rosji dowodzonym przez generała Józefa Dowbor-Muśnickiego służył od 26 grudnia 1917 do 1 lutego 1918 organizując pułk. W 3 pułku ułanów pełnił obowiązki dowódcy szwadronu zapasowego. Przez bolszewików był w krótkim czasie więziony na moskiewskich Butyrkach. Po wyjściu z więzienia rozpoczął pracę w Moskwie w przedstawicielstwie Rady Regencyjnej. Pracując w Wydziale Konsularnym ułatwiał polskim oficerom, których ścigali bolszewicy, wydostanie się z Rosji do Polski^[1].

15 stycznia 1919 przyjechał do Warszawy i wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Otrzymał skierowanie do Poznania w którym uczestniczył w formowaniu 1 pułku ułanów wielkopolskich, który później został przemianowany na 15 pułk ułanów. Po awansowaniu na stopień rotmistrza objął dowodzenie szwadronem, a później dyonem (I i II szwadron). W lipcu pełnił obowiązki zastępcy dowódcy pułku oraz p.o. oficera sztabowego^[1].

24 maja 1920 podczas trwającej ofensywy armii bolszewickiej na Mińsk, podpułkownik Władysław Anders wydał rozkaz Traegerowi, żeby objął dowodzenie wydzielonym oddziałem 15 pułku ułanów i wykonał atak na brygadę dońskich kozaków, która zagrażała tyłom 6 Dywizji Piechoty^[1]. Traeger na czele 200 ułanów rozbił poszczególne oddziały brygady, spychając je na Wota i zmusił je, żeby złożyli broń. Podczas ataku zostało wziętych 500 jeńców, tyle samo koni, 8 ckm oraz tabory. Za czyn ten został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2][1].

26 marca 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[3]. Do stycznia 1928 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 15 pułku ułanów w Poznaniu. 12 kwietnia 1927 został mianowany na stopień podpułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[4]. W styczniu 1928 został przeniesiony do 18 pułku ułanów w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku^[5]. Od 27 stycznia 1932 aż do wybuchu II wojny światowej pełnił służbę na stanowisku rejonowego inspektora koni w Lublinie^[6]. 25 września został przez wojska niemieckie wzięty do niewoli^[1].

W 1945 został powołany w szeregi ludowego Wojska Polskiego i 21 grudnia otrzymał awans na stopień pułkownika. W 1946 przeniesiony został w stan spoczynku. Pochowany został na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu (pole 6 kwatera 8-10)^[7][1].

Żonaty z Zofią Semoff, mieli syna Jerzego Janusza^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3901 – 30 czerwca 1921^[8][1][9]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[10][1]
• Złoty Krzyż Zasługi – 19 marca 1937 „za zasługi w służbie wojskowej”^[11][1]
• Złoty Medal „za Waleczność” Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców – 7 września 1923^[12][13]
• Medal Zwycięstwa – 22 lipca 1925^[14][13]