Andy Phillip

Andrew Michael "Handy Andy" Phillip (ur. 27 marca 1922 w Granite City, zm. 29 kwietnia 2001 w Rancho Mirage) – amerykański koszykarz, występujący na pozycji rozgrywającego, mistrz NBA^[1], kilkukrotnie wybierany do drugiego składu najlepszych zawodników ligi^[2] oraz NBA All-Star Game^[3]. Członek Koszykarskiej Galerii Sław im. Jamesa Naismitha^[4].

Andy Phillip

19, 7, 4, 14, 17
rozgrywający
Pseudonim	Handy Andy
Data i miejsce urodzenia	27 marca 1922 Granite City
Data i miejsce śmierci	29 kwietnia 2001 Rancho Mirage
Wzrost	188 cm
Masa ciała	88 kg
Kariera
Aktywność	1947–1958
Szkoła średnia	Granite City (Granite City, Illinois)
College	Illinois (1941–1943, 1946–1947)
Draft	1947, numer: bd Chicago Stags
Kariera klubowa Lata Kluby Wyst. 1947–1950 Chicago Stags 1950–1952 Philadelphia Warriors 1952–1956 Fort Wayne Pistons 1956–1958 Boston Celtics
Kariera trenerska Lata Drużyna 1958 St. Louis Hawks 1961–1962 Chicago Majors (ABL)

Działania wojenne przerwały jego studia oraz karierę koszykarską na ponad 2 lata. Phillip został wcielony do korpusu Marines, jako podporucznik. W trakcie trwającej wówczas II wojny światowej służył na wyspie Iwo Jima, gdzie toczyły się ciężkie walki^[5].

W 1946 roku powrócił na uczelnię Illinois University. Tam po raz kolejny został zaliczony do składu All-American, tym razem drugiego. Po zakończeniu rozgrywek przystąpił do draftu NBA. Został w nim wybrany przez zespół Chicago Stags, który sezon wcześniej dotarł aż do finałów BAA. W Chicago spędził trzy lata. W 1950 roku uzyskał najwyższą średnią asyst (5,8) w całej NBA, jednak tytuł lidera w tej kategorii przyznawano wtedy na podstawie ich łącznej liczby. W tym względzie lepszy okazał się Dick McGuire z New York Knicks, który uzyskał 386 asyst (5,7) w stosunku do 377 Phillipa i to jemu przypadła w udziale "korona" lidera^[6].

Po trzech latach w Chicago Phillip zasilił szeregi klubu Warriors. Podczas pobytu w Filadelfii zostawał dwukrotnie niekwestionowanym liderem NBA, w kategorii asyst. Rozpoczął też trwającą 5 lat serię występów w NBA All-Star Game^[3].

W 1952 roku trafił do Fort Wayne Pistons^[7]. Jeszcze w tym samym roku, jako pierwszy zawodnik w historii NBA, zanotował ponad 500 asyst w trakcie jednego sezonu^[4]. Wraz z zespołem docierał również dwukrotnie do finałów NBA w 1955 i 1956 roku^[1].

Po raz kolejny barwy klubowe zmienił w 1956 roku, kiedy to dołączył do Boston Celtics. Jego czas gry został nieco ograniczony i nie pełnił on już pierwszoplanowej roli jako rozgrywający, przyczynił się jednak znacznie do zdobycia przez Celtów pierwszego w historii klubu tytułu mistrzowskiego^[1]. Rok później Celtics dotarli ponownie do ścisłego finału, jednak tym razem musieli uznać wyższość rywali, biorących rewanż za ubiegłoroczną porażkę – St. Louis Hawks (4-2)^[1]. Sezon ten okazał się być ostatnim w jego zawodniczej karierze. Nie mniej jednak jeszcze w tym samym roku, na początku kolejnego sezonu, prowadził on jako główny trener, przez 10 spotkań właśnie zespół z St. Louis (6-4). Następnie przez jeden sezon był natomiast trenerem Chicago Majors, drużyny występującej w lidze ABL (American Basketball League)^[8].

W 1961 roku uhonorowano go miejscem w Koszykarskiej Galerii Sław^[4].

Osiągnięcia

NCAA

• 2-krotny mistrz konferencji Big Ten (1942-43)^[4]
• Zawodnik Roku Sporting News (1943)^[9]
• Wybrany do:
  • I składu All-American (1942-43)^[10]
  • II składu All-American (1947)^[10]
  • Akademickiej Galerii Sław Koszykówki (2006)^[11]
  • Illinois Men's Basketball All-Century Team (2005)
  • United States Marine Corps Sports Hall of Fame

NBA

• Mistrz NBA (1957)^[1]
• 3-krotny wicemistrz NBA (1955-56, 1958)^[1]
• Uczestnik meczu gwiazd:
  • NBA (1951–1955)^[3]
  • Legend NBA (1964)^[12]
• Zaliczany do:
  • II składu NBA (1952–53)^[2]
  • Koszykarskiej Galerii Sław (Naismith Memorial Basketball Hall Of Fame – 1961)^[4]
• Lider:
  • sezonu regularnego w asystach (1951, 1952)^[13]
  • play-off w skuteczności rzutów wolnych (1949)^[14]