Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Bekasik
gatunek ptaka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Bekasik[6], bekas mały (Lymnocryptes minimus) – gatunek małego ptaka wędrownego z rodziny bekasowatych (Scolopacidae). Jedyny przedstawiciel rodzaju Lymnocryptes[6][7]. Nie wyróżnia się podgatunków[3][7].
.jpg)
Remove ads
Zasięg występowania
Zamieszkuje pas od północno-wschodniej części Półwyspu Skandynawskiego po wschodnią Syberię. Izolowane populacje w południowej Szwecji, północno-wschodniej Polsce, w północnej Białorusi i krajach bałtyckich. Zimuje od Wysp Brytyjskich poprzez zachodnią Europę po basen Morza Śródziemnego (w tym Afrykę Północną), oraz w Afryce Subsaharyjskiej i w pasie od Azji Mniejszej przez Lewant, Kaukaz, Irak, Iran, Afganistan po Indie, południowe Chiny i Indochiny.
W Polsce przestał się gnieździć w XIX wieku. W 1977 roku odnaleziono dwa gniazda na Bagnie Ławki w Kotlinie Biebrzańskiej, jednak od tej pory brak potwierdzonych przypadków gniazdowania, choć sporadycznie obserwuje się tokujące ptaki na Bagnach Biebrzańskich, pojedyncze przypadki toków odnotowano także w innych rejonach kraju[8]. Te obserwacje świadczą o tym, że w niektórych latach może dochodzić do gniazdowania bekasika na terenie kraju[8]. Nielicznie widywany na przelotach: w marcu–maju i wrześniu–listopadzie. Liczebność populacji zimującej w Polsce w latach 2013–2018 oceniano na 500–1000 osobników[9].
Remove ads
Morfologia
- Wygląd
- Ptak o krępej, przysadzistej sylwetce z małą głową. Brak dymorfizmu, zarówno wiekowego, jak i płciowego. Wierzch głowy czarny z płowożółtymi cętkami, boki głowy jasne, nad okiem żółtawa brew. Grzbiet czarny również z płowymi cętkami o metalicznym połysku. W bocznej części grzbietu podwójna beżowa smuga. Przód szyi i górna część piersi rdzawobrązowe, dół piersi i brzuch białe. Na spodzie ciała podłużne ciemne plamy. Dziób żółty z ciemnym końcem. W locie ukazuje biały brzuch od spodu i czarno-biały rysunek na skrzydle od spodu. Wtedy z wierzchu można zaobserwować rzucające się w oczy białe pasy na grzbiecie.
- Wymiary średnie
- długość ciała 18–20 cm, długość dzioba 4 cm, długość ogona 4,5–5,5 cm
rozpiętość skrzydeł 33–36 cm
masa ciała 30–105 g (przeważnie 35–73 g)
Remove ads
Ekologia i zachowanie
- Biotop
- Bagna, podmokłe torfowiska, brzegi wód i podmokłe łąki w pasie tajgi i tundry.
- Tryb życia
- Ptak skryty i trudny do obserwacji, ale niepłochliwy – polegając na swym maskującym ubarwieniu, pozwala zbliżyć się na niewielką odległość, jednak zachowuje dużą ostrożność[10]. Najczęściej obserwowany, jak zrywa się spod nóg[11]. Prowadzi samotniczy tryb życia. Podczas żerowania charakterystycznie podryguje tułowiem.
- Gniazdo
- Na ziemi, w krzewie, niskiej roślinności, w okolicy wody. Wyścielone jest liśćmi i trawą.
- Jaja
- W ciągu roku wyprowadza jeden lub dwa lęgi, składając w maju–wrześniu 4 (niezwykle rzadko 3) jaja.
- Wysiadywanie, opieka nad pisklętami
- Jaja wysiadywane są przez okres 21–24 dni, po czym wykluwają się pisklęta. Karmione są owadami. Opuszczają gniazdo po około 3 tygodniach od wyklucia się.
- Pożywienie
- Bezkręgowce (owady, mięczaki, pierścienice) oraz nasiona roślin[10].
Status i ochrona
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje bekasika za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji, według szacunków organizacji Wetlands International z 2015 roku, przekracza milion osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny[5].
W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową[12]. Na Czerwonej liście ptaków Polski uznany za gatunek wymarły regionalnie (dotyczy populacji lęgowej)[8].
Zagrożeniem dla bekasika jest głównie osuszanie terenów podmokłych i ich zarastanie. W niektórych krajach, zwłaszcza w Europie Zachodniej (np. we Francji), jest to ptak łowny[8].
Remove ads
Zobacz też
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads