Bolesław Borkowski

Bolesław Stanisław Borkowski (ur. 24 marca 1896 w Elizenthalu (Mariampol)^[1][2], zm. 15 marca 1949 we Wrocławiu^[3]) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Bolesław Borkowski

Bolesław Borkowski (<1934)
pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	24 marca 1896 Elizenthal (Mariampol)
Data i miejsce śmierci	15 marca 1949 Wrocław
Przebieg służby
Lata służby	1914–1949
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	2 pułk piechoty, 4 pułk piechoty, 64 Grudziądzki Pułk Piechoty, 15 Pułk Piechoty „Wilków”, 16 Pomorska Dywizja Piechoty, 40 Pułk Piechoty Dzieci Lwowskich, 21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”, Dowództwo Okręgu Korpusu nr VII, Armia „Poznań”
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Syn Kazimierza i Bronisławy z domu Czyżewskiej^[1]. Był członkiem Związku Strzeleckiego^[4]. W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był żołnierzem 2 pułku piechoty, a następnie oficerem 4 pułku piechoty^[4]. 1 maja 1916 awansował na chorążego. W 1917 służył w Krajowym Inspektoracie Zaciągu^[5]. Podczas wojny był wielokrotnie ranny^[6]. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Forcie Beniaminów^[4].

Z dniem 15 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem, tymczasowo, stopnia podporucznika nadanego przez generała majora Bolesława Roję^[7]. W latach 1919–1920 walczył na wojnie z bolszewikami. 19 sierpnia 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana z dniem 1 kwietnia 1920, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[8].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 227. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Jego oddziałem macierzystym był 4 pp Leg.^[9] W latach 1922–1924 pełnił służbę w Oddziale I Sztabu Generalnego w Warszawie na stanowisku kierownika referatu bezpieczeństwa, pozostając oficerem nadetatowym 64 pułku piechoty w Grudziądzu. Za ten dwuletni okres służby uzyskał pochwałę ówczesnego szefa Sztabu Generalnego, generała dywizji Stanisława Hallera, która została opublikowana w „Polsce Zbrojnej”^[10]. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 73. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie^[4], w charakterze słuchacza IV Kursu Doszkolenia. 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie na dowódcę III batalionu^[11][4].

3 listopada 1926 został przeniesiony do dowództwa 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Grudziądzu na stanowisko szefa sztabu^[12][4]. 31 października 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przydziałem do Oddziału I Sztabu Głównego w Warszawie^[13]. 24 grudnia 1929 awansował do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W 1931 pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Ogólno-Mobilizacyjnego Oddziału I Sztabu Głównego^{[14][15][16][4]}. Z dniem 1 września 1932 został przeniesiony do 40 pułku piechoty „Dzieci Lwowskich” we Lwowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[17][4]. W 1934 został dowódcą 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy” w Warszawie^[18]. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku w korpusie oficerów piechoty. Od listopada 1938 do marca 1939 był słuchaczem Kursu Doskonalącego dla oficerów dyplomowanych przy Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu został wyznaczony na stanowisko kwatermistrza w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu.

W czasie kampanii wrześniowej był kwatermistrzem Armii „Poznań”^[19]. Walczył w bitwie nad Bzurą. 21 września 1939 w Burakowie został ranny od ognia artylerii niemieckiej, lecz zdołał się przedostać do Warszawy^[20]. Od 28 września 1939, po kapitulacji stolicy, przebywał w niewoli niemieckiej. 27 września 1944 został ranny w czasie omyłkowego nalotu brytyjskich bombowców na Oflag VI B Dössel.

Był żonaty i maił troje dzieci: Henryka (ur. 7 marca 1923), Wandę (ur. 2 kwietnia 1927) oraz Jerzego (ur. 6 listopada 1928)^[1].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6198^[1][21] – 17 maja 1922^[22][23]
• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931^[24][25]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 9 listopada 1931^[26][25]
• Krzyż Walecznych^[25][25]
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928^[27][25]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[25]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[25]